ฝืนลิขิตฟ้า ข้าขอเป็นเซียน ตัวละครรองคนไหนเป็นที่ชื่นชอบ?

บอกเลยว่าโลกของนิยายอย่าง 'ฝืนลิขิตฟ้า ข้าขอเป็นเซียน' มีเสน่ห์อยู่ที่ตัวละครรองที่ถูกเขียนให้มีชีวิต ไม่ใช่แค่ฉากรับใช้พระเอกแล้วหายไป แต่เป็นคนที่มีจุดยืน ความฝัน และบาดแผลของตัวเอง ซึ่งนั่นแหละทำให้ผมหลงรักพวกเขาได้ง่ายๆ เช่น พวกอาจารย์ที่ดูเย็นชาแต่มีอดีตหนักหน่วง, พี่ชายบุญธรรมที่คอยปกป้องแบบทื่อๆ แต่จริงใจ, หรือเพื่อนร่วมรุ่นที่เป็นมุขตลกคอยลดความตึงเครียด ทุกคนเติมความสมจริงให้เรื่องจนทำให้โลกในนิยายมีมิติและทำให้ฉากสำคัญสะเทือนใจขึ้นไปอีกขั้น

ในมุมหนึ่ง คนอ่านชอบตัวละครรองที่มีการเติบโตของตัวเอง เช่นคนที่เริ่มจากการเป็นคู่ปรับหรือเส้นทางขัดแย้งกับพระเอก แต่ท้ายที่สุดก็มีการเปลี่ยนแปลงทั้งทัศนคติและการกระทำ ฉากที่ตัวละครรองยอมเสียสละเพื่อสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า หรือยอมยืนข้างพระเอกทั้งที่แตกต่างทางความคิด มักเป็นฉากชวนให้คนอ่านน้ำตาซึมและจำได้นาน นอกจากนี้ บทบาทตลกของตัวละครรองก็สำคัญไม่แพ้กัน เพราะช่วยบาลานซ์เรื่องหนักๆ ทำให้โครงเรื่องไม่ดาร์กจนเกินไป และเวลาที่พวกเขารั้งให้เรื่องเบาๆ แต่กลับมีความหมาย ก็ทำให้คนอ่านยิ้มตามได้อย่างอบอุ่น

อีกมุมที่ทำให้ตัวละครรองเป็นที่รักคือความเป็นมนุษย์ของพวกเขา—ไม่ได้ถูกใช้เป็นเครื่องมือเพื่อเด่นตอนจบเท่านั้น แต่ถูกให้ฉากเล็กๆ ที่เผยความฝัน ความกลัว และความผิดพลาด เช่น บทสนทนาสั้นๆ ระหว่างสองคนที่บอกว่าอยากมีชีวิตเรียบง่ายหรือฉากอดีตที่ทำให้เราเข้าใจแรงจูงใจของเขา เหตุผลพวกนี้ทำให้ตัวละครรองสามารถยืนได้ด้วยตัวเองและทำให้เรื่องใหญ่ดูมีน้ำหนักขึ้น ฉากต่อสู้ที่แสดงให้เห็นจิตใจ การตัดสินใจยากๆ หรือการเป็นที่พึ่งของคนอื่น ล้วนเติมพลังให้โครงเรื่องหลัก

สุดท้ายแล้ว ความชอบส่วนตัวมักไปตกที่ตัวละครรองที่เป็นชนิด 'ไม่สะดุดตาแต่ยึดหัวใจ' อย่างเพื่อนวัยเด็กหรือมือขวาที่คอยเตือนสติเพระพวกเขามีความเป็นธรรมชาติและความสัมพันธ์ที่รู้สึกจริง ไม่ได้ถูกยกให้เกินจริง แต่กลับมีโมเมนต์เล็กๆ ที่ให้ความหมายมากมาย การได้เห็นตัวละครแบบนี้ค่อยๆ เปิดเผยตัวตนและมีบทบาทสำคัญในช่วงวิกฤต ทำให้ฉันรู้สึกผูกพันและอยากติดตามเส้นทางของพวกเขาต่อไป