อิทัปปัจจยตาคืออะไรและอธิบายแบบเข้าใจง่ายได้ไหม?

ลองนึกภาพการผูกปมเรื่องที่ทุกเหตุการณ์เชื่อมโยงกันเหมือนลูกโซ่เล็ก ๆ ที่เมื่อดึงสักข้อหนึ่งแล้วข้ออื่นขยับตาม แนวคิดอิทัปปัจจยตาไม่จำเป็นต้องยกคำศัพท์ทางพุทธศาสนาออกมาอธิบายตรง ๆ เพื่อให้คนอ่านเข้าใจ แต่นักเขียนการ์ตูนสามารถแปลงมันเป็นการเล่าเรื่องที่เห็นได้ด้วยตา เช่น การแสดงผลลัพธ์ของการตัดสินใจเล็ก ๆ ที่บ้าน ทะเลาะกับเพื่อน หรือเหตุการณ์ในวัยเด็ก ซึ่งทั้งหมดนั้นรวมกันเป็นสาเหตุให้ตัวละครต้องเผชิญกับผลลัพธ์ในปัจจุบัน การทำให้ผู้อ่านรับรู้ว่าปัจจุบันคือผลรวมของอดีตทำได้ดีที่สุดผ่านฉากที่แสดงเหตุและผลแบบชัดเจนและต่อเนื่อง บางครั้งฉากย้อนอดีตที่เรียงกันเป็นชุดสั้น ๆ จะทรงพลังมากกว่าการอธิบายด้วยบทสนทนาที่ยาวเกินไป ฉันมักจะแนะนำให้ใช้ภาพซ้ำ ๆ เป็นสัญลักษณ์ เช่น กุญแจที่หายไป กล่องจดหมายที่ไม่ได้เปิด หรือรอยแผลที่ปรากฏซ้ำในฉากต่าง ๆ สิ่งเหล่านี้ทำให้ผู้อ่านเชื่อมโยงเหตุการณ์แบบนัยยะได้เอง โดยไม่ต้องมีคำอธิบายเชิงปรัชญา ตัวอย่างที่ทำได้ดีคือฉากในนิยายหรือมังงะที่ทีละช็อตเผยให้เห็นความสัมพันธ์เชื่อมโยงระหว่างการกระทำของตัวละครกับผลที่ตามมาอย่างเป็นลูกโซ่ ทำให้ผู้อ่านรู้สึกว่าเรื่องราวมีน้ำหนักและสมจริง อีกมุมที่ชวนใช้คือการเล่าแบบมุมมองหลายคน ให้ผู้อ่านเห็นว่าเหตุการณ์เดียวกันถูกสร้างและได้รับผลกระทบต่างกันจากบริบทและความสัมพันธ์ของแต่ละคน เทคนิคการตัดสลับมุมมองระหว่างตัวละครให้เห็นเงื่อนไขที่ต่างกันช่วยสื่อความหมายของอิทัปปัจจยตาได้ดี เช่น การที่การตัดสินใจของตัวร้ายไม่ได้เกิดขึ้นจากความชั่วร้ายเพียงแค่ความประสงค์ แต่มาจากชุดของการขาดโอกาส ความกลัว และปมในอดีต เชื่อมโยงจนเป็นผลลัพธ์ที่เห็นได้ชัดเจน งานที่เล่าเหตุผลเชื่อมโยงกันแบบละเอียดอย่าง 'Monster' หรือการแสดงผลของการเลือกใน 'Steins;Gate' เป็นตัวอย่างที่น่าสนใจว่าการทำให้ผู้อ่านเห็นเงื่อนปมและการต่อเนื่องของสาเหตุผลสามารถสร้างความเข้าใจลึกซึ้งโดยไม่ต้องพูดเป็นนิยามยาว ๆ สุดท้ายอย่าลืมให้มิติทางอารมณ์กับโครงสร้างเหตุผล เพราะอิทัปปัจจยตาไม่ได้เป็นแค่วิธีจัดการเหตุผลเท่านั้น แต่มันเกี่ยวพันกับความเจ็บปวด การสูญเสีย และการเติบโตของตัวละคร การทิ้งฉากที่เปิดช่องให้ตัวละครรับรู้อิทธิพลของการกระทำของตัวเอง แล้วค่อย ๆ ปรับตัวหรือย้ำวงจรเดิม จะทำให้ผู้อ่านเข้าใจและร่วมรู้สึกได้มากขึ้น ผมค่อนข้างชอบเวลาที่งานเล่าเส้นสายของผลและเหตุจนมันกลายเป็นบทเรียนในตัวเรื่อง เพราะมันทำให้การ์ตูนไม่ใช่แค่ความบันเทิง แต่ยังเป็นการสะท้อนว่าชีวิตถูกสร้างจากหลายปัจจัยที่เราสามารถเรียนรู้และเปลี่ยนแปลงได้

พอนึกถึงหนังไทยที่เล่นกับแนวคิด 'อิทัปปัจจยตา' มากที่สุด ชื่อที่เด้งเข้ามาในหัวคือ 'ลุงบุญมีระลึกชาติ' ของ อภิชาติพงศ์ วีระเศรษฐกุล หนังเรื่องนี้ไม่ได้แปะป้ายคำว่า 'พุทธ' ตรงๆ แต่ทั้งโทน เรื่องราว และภาพของการวนเวียนของชีวิตกับความทรงจำ ทำหน้าที่เหมือนแผนภาพของเหตุปัจจัยที่เชื่อมโยงกัน ผู้คนในเรื่องปรากฏและหายไปด้วยบริบทของอดีต ผลของการกระทำในอดีตกลับมายังปัจจุบันในรูปของความทรงจำ บทสนทนาเกี่ยวกับชาติที่ผ่านมา การยอมรับความตาย และการเยียวยาผ่านการระลึกถึง ล้วนสะท้อนหลักการที่ว่าเหตุปัจจัยมาเกี่ยวพันกันแล้วนำไปสู่ผล ซึ่งเป็นหัวใจของอิทัปปัจจยตา ในมุมมองของฉัน หนังเรื่องนี้ทำให้เห็นความสัมพันธ์ของชีวิตทั้งในเชิงเวลาและความเป็นผู้กับวัตถุอย่างอ่อนโยน แต่กระทั่งความสงบก็ยังถูกกำหนดโดยเหตุและปัจจัยต่างๆ ที่เกิดขึ้นก่อนหน้าอย่างไม่อาจแยกจากกันได้ ชื่ออื่นๆ ที่น่าสนใจเมื่อพิจารณาแนวคิดนี้ ได้แก่ 'นางนาก' และ 'ชัตเตอร์ กดติดวิญญาณ' ทั้งสองเรื่องมองเรื่องกรรมและผลลัพธ์ผ่านเลนส์ของความผูกพันและการละเลย ความผูกพันใน 'นางนาก' เป็นแรงผลักดันให้เกิดการยึดติดจนทำให้ตัวละครต้องทนทุกข์ ตรรกะของการที่การยึดติดเป็นเงื่อนไขนำไปสู่ความทุกข์เข้ากับข้อความของอิทัปปัจจยตาได้ชัด ในขณะเดียวกัน 'ชัตเตอร์' ใช้เรื่องราวสยองขวัญและการปรากฏของอดีตที่ไม่ถูกสะสางเพื่อแสดงให้เห็นว่าการกระทำที่ถูกกดทับหรือเลี่ยงไม่เผชิญหน้า จะกลายเป็นเหตุที่สร้างผลร้ายในอนาคต กลไกทางจิตใจของความรู้สึกผิดกับการหลีกหนีเป็นปัจจัยที่นำไปสู่การกลับมาของอดีตซึ่งสะท้อนหลักเหตุและผลอย่างตรงไปตรงมา มุมมองอีกด้านที่น่าสนใจคือหนังแนวอินดี้หรือทดลองอย่าง 'By the Time It Gets Dark' ซึ่งแม้จะไม่ใช่หนังสอนศาสนาโดยตรง แต่การเล่าเรื่องแบบกระจัดกระจายและการเชื่อมโยงเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์กับความทรงจำส่วนตัวทำให้เกิดภาพของห่วงโซ่เหตุการณ์ที่ส่งผลต่อความเป็นปัจจุบัน หนังเหล่านี้ยืนยันว่าความเข้าใจในปัจจุบันไม่อาจมองข้ามเงื่อนไขในอดีตได้ และการพยายามตัดสินปัจจุบันโดยไม่ยอมรับที่มาของมันมักนำไปสู่ความขัดแย้งหรือความเศร้าได้เสมอ สุดท้ายแล้ว การที่ภาพยนตร์ไทยหลายเรื่องเลือกหยิบยกธีมเกี่ยวกับเหตุปัจจัยหรือกรรมมานำเสนอ แสดงว่าเรื่องนี้ยังคงเป็นหัวข้อที่คนดูรู้สึกเชื่อมโยงได้ง่าย เพราะมันอธิบายความต่อเนื่องของการกระทำและผลที่ตามมาอย่างเป็นรูปธรรม การดูหนังแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังอ่านแผนที่ชีวิตของตัวละคร ที่ทุกจุดเชื่อมโยงกัน และบางครั้งการยอมรับความเชื่อมโยงนั้นเองก็เป็นก้าวแรกสู่การปลดเปลื้องความทุกข์ส่วนตัวได้

เอาจริงๆ ฉันคิดว่าการแปลคำว่า 'อิทัปปัจจยตา' ให้คนอ่านทั่วไปเข้าใจได้ง่ายเป็นงานสร้างสรรค์มากกว่างานแปลเชิงเทคนิค เพราะแก่นคือความสัมพันธ์แบบมีเงื่อนไขระหว่างเหตุและผล ไม่ใช่โชคชะตาหรือพรหมลิขิต ฉันมักเริ่มด้วยการให้ทางเลือกในการวางคำที่ตรงและเป็นธรรมชาติ เช่น 'การเกิดจากเหตุปัจจัย' 'การเกิดขึ้นโดยพึ่งพาปัจจัย' หรือถ้าต้องการให้ฟังเรียบง่ายขึ้นอีกหน่อยก็ใช้ว่า 'ไม่มีอะไรเกิดขึ้นโดดๆ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเงื่อนไข' ทั้งสามแบบนี้ช่วยสื่อแก่นของคำได้โดยไม่ต้องใส่ศัพท์บาลีหรือศัพท์ธรรมะที่อาจทำให้คนทั่วไปถอยห่าง ในมุมของนักเขียนนิยาย วิธีปฏิบัติที่ใช้งานได้จริงคือการแสดงผ่านฉากและตัวละครมากกว่าการอธิบายเชิงปรัชญายาวเหยียด ฉันชอบใช้เมตาฟอร์หรือภาพแทน เช่น เปรียบความสัมพันธ์ของเหตุปัจจัยเหมือนใยแมงมุมที่แตะโดนที่ปลายเส้นแล้วสั่นสะเทือนไปทั้งกรอบ หรือเหมือนโดมิโนที่ล้มต่อกันเพราะแรงส่งแรกเพียงปัจจัยเดียว การใช้ภาพแบบนี้ในซีนจะทำให้ผู้อ่านสัมผัสแนวคิดได้ทันที เช่น ให้ตัวเอกเห็นบ้านข้างๆ ไหม้เพราะสะเก็ดไฟจากรถบรรทุกแล้วโรคภัยหรือปัญหาระบบไฟภายในเป็นปัจจัยร่วม เหตุการณ์ที่ต่อเนื่องจะสอนไปเองว่าทุกสิ่งพึ่งพาเหตุอื่นๆ เมื่อต้องเลือกสำนวนสำหรับพรรณนา-อยากแนะนำระดับความเป็นทางการ: ถ้าเป็นบรรยายเชิงปรัชญาในคำนำหรือบทสรุป ใช้ถ้อยคำชัดเจนแบบ 'การเกิดขึ้นโดยพึ่งพาปัจจัย' หรือ 'การเกิดขึ้นและดับไปตามเหตุปัจจัย' จะเหมาะ แต่ในบทสนทนาของตัวละครให้ลดทอนเป็นภาษาพูด เช่น 'ไม่ใช่เรื่องเกิดขึ้นเองนะ ทุกอย่างมีเหตุผลเบื้องหลัง' หรือ 'มันเกิดเพราะเงื่อนไขหลายอย่างมาบรรจบกัน' ฉันมักเขียนตัวอย่างสั้นๆ ให้เห็นภาพ: ถ้าจะสื่อว่าความเกลียดชังของเมืองก่อให้เกิดสงคราม ก็เขียนฉากเล็กๆ ที่แสดงปัจจัยย่อยสองสามอย่าง—ภาวะเศรษฐกิจ ทะเลาะในครอบครัว ข่มขู่ของผู้นำ—แทนการสาธยายว่า 'อิทัปปัจจยตาเป็น...' นั่นทำให้เรื่องมีชีวิตขึ้นและไม่แห้ง ท้ายสุด คำแปลที่เลือกควรสะท้อนน้ำเสียงของงานและกลุ่มผู้อ่านของเรา ถ้าเป็นนิยายแนวสืบสวนหรือสังคม ให้ใช้คำที่คมและชัดเจน ถ้าเป็นแฟนตาซีหรือนิยายปรัชญาก็อาจใช้ถ้อยคำพิลึกพาไปนิดหนึ่ง แต่ไม่ควรทำให้คนอ่านรู้สึกว่าถูกตัดขาดจากความเข้าใจธรรมดา เพราะแก่นของ 'อิทัปปัจจยตา' ง่าย: สิ่งหนึ่งมีเหตุปัจจัยและส่งผลให้สิ่งอื่นเกิด การจัดวางในประโยคเล็กๆ ฉาก และภาพเมตาฟอร์ที่จับต้องได้ จะทำให้แนวคิดนี้ซึมลึกและน่าจดจำกว่าแบบบรรยายแห้งๆ เสมอ นี่เป็นวิธีที่ฉันชอบใช้และทำให้รู้สึกว่าแนวคิดโบราณยังมีชีวิตอยู่ในเรื่องเล่าได้อย่างอบอุ่น

ความคิดแรกที่ผุดขึ้นคือการทำให้คอนเซ็ปต์อิทัปปัจจยตาเป็นเรื่องเล่าเชื่อมโยงกับตัวละครจนผู้ชมรู้สึกว่าแต่ละการกระทำมีน้ำหนักและผลสะท้อนจริงๆ การเริ่มจากโลกเล็กๆ ที่มีกฎเดียวชัดเจนช่วยได้มาก สมมติว่าสร้างเมืองหรือชุมชนที่มีระบบเหตุปัจจัยเชื่อมโยงกันอย่างเป็นรูปธรรม—การพูดคำหนึ่งอาจทำให้พืชบางชนิดเติบโต การตัดสินใจหนึ่งอาจสร้างคราบที่จางไม่หาย—แบบนี้จะทำให้คอนเซ็ปต์เชิงพุทธศาสนาเรื่องการเกิดขึ้นเพราะปัจจัย (อิทัปปัจจยตา) ไม่ใช่แค่ปรัชญานามธรรม แต่กลายเป็นกลไกของเรื่องเล่าได้ง่ายขึ้น ฉากแบบตอนสั้นที่มีปัญหาใหม่ในแต่ละตอน แต่ทั้งหมดเชื่อมด้วยเงื่อนไขหรือวัตถุเดียวกัน จะให้สัมผัสคล้าย 'Mushishi'—อารมณ์เงียบ สงบ แต่ทุกเหตุการณ์มีต้นตอและผลลัพธ์ที่ต้องตามมาจริงจัง ความสัมพันธ์ของตัวละครสำคัญกว่าการอธิบายปรัชญาโดยตรง ผมเห็นภาพการนำเสนอผ่านมุมมองตัวละครหลายคน คนหนึ่งอาจเป็นคนก่อปัจจัย คนหนึ่งรับผล คนหนึ่งพยายามตัดวงจร ทุกความสัมพันธ์เหล่านี้กลายเป็นโซ่เหตุผล ตัวอย่างเช่นการเอาแนวคิดการเปลี่ยนผลลัพธ์จาก 'Steins;Gate' มาดัดแปลง—การจัดการกับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าและการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์—แต่นำไปใส่กรอบตรรกะทางพุทธเพื่อให้เกิดคำถามเชิงจริยธรรมว่าเมื่อเรารู้สาเหตุแล้วควรรับผิดชอบแค่ไหน ในแง่ภาพลักษณ์สามารถเล่นกับโทนสีและสัญลักษณ์ได้ เช่นฉากที่อธิบายสาเหตุใช้โทนเย็นและเส้นนุ่มๆ แต่ฉากผลกระทบใช้สีคอนทราสต์สูงและจังหวะตัดต่อเร็ว ดนตรีใช้ธีมซ้ำแต่แปรผันเมื่อปัจจัยเปลี่ยน จังหวะการเล่าอาจสลับระหว่างตอนยาวที่ลงลึกกับตอนสั้นแบบโมโนโลจ์ เพื่อให้ทั้งผู้ชมที่ชอบสาระลึกและคนที่ชอบพล็อตเข้าถึงได้ นอกจากนี้ควรมีตอนไคลแมกซ์ที่เผยให้เห็นสายสัมพันธ์ทั้งหมดย้อนกลับไปยังต้นตอเดียว เพื่อให้ความรู้สึกของวงจรและการตัดสินใจมีพลัง การทำซีรีส์แบบนี้จะต้องกล้าเล่าเชิงปรัชญาแต่ยังคงความเป็นนิทานที่จับต้องได้ สุดท้ายแล้วสิ่งที่ทำให้ผมตื่นเต้นคือการเห็นผู้ชมเงียบแล้วเริ่มตั้งคำถามกับการกระทำของตัวละคร—นั่นแหละคือเป้าหมายของคอนเซ็ปต์นี้

ฉันมักจะนึกถึงอิทัปปัจจยตาเป็นภาพของเงาต่อเนื่องที่ไม่มีจุดเริ่มต้นชัดเจน แต่ละช่วงเกิดขึ้นเพราะเงื่อนไขหลายอย่างมาบรรจบกัน ไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์เชิงเหตุเดียวแล้วจบแบบกฎเหตุและผลทั่วไปที่มักถูกเข้าใจว่าทุกเหตุหากมีแล้วต้องให้ผลเดียวแบบเส้นตรง ในมุมมองนี้ อิทัปปัจจยตาเน้นที่ความสัมพันธ์แบบพึ่งพาอาศัยกัน—สิ่งหนึ่งเจริญเพราะปัจจัยอื่นมีพร้อม และเมื่อปัจจัยเปลี่ยน ผลก็เปลี่ยนได้อย่างต่อเนื่อง การมองแบบนี้ทำให้ฉันเห็นโลกเป็นระบบของเงื่อนไขที่เปลี่ยนแปลงแทนที่จะเป็นสายเหตุเดียวที่คงที่ การปฏิบัติจริงก็สะท้อนความต่างนี้อย่างชัดเจน: อิทัปปัจจยตาเป็นกรอบที่เอื้อให้เราตัดปัจจัยที่ก่อทุกข์ เช่น ลดความอยากหรือปรับวิธีคิด เพื่อให้ผลที่ตามมายุติลง ต่างจากกฎเหตุและผลแบบโลกวิทย์ที่เน้นการหากฎตายตัวเพื่อนำไปพยากรณ์ การเข้าใจแบบอิทัปัจจยตาทำให้ฉันรู้สึกว่าการเปลี่ยนแปลงเป็นไปได้เสมอ ถ้าย้อนดูฉากใน 'Mushishi' ที่ภูตหรือปัญหาเกิดขึ้นเพราะเงื่อนไขเล็กๆ มากมาย การแก้ปัญหาจึงไม่ได้ตีความด้วยเหตุเดียว แต่ต้องดูสภาพแวดล้อมและความสัมพันธ์ทั้งหมด นี่แหละที่ทำให้แนวคิดนี้มีแรงปฏิบัติและความอ่อนโยนต่อชีวิตคนและธรรมชาติ

มาดูภาพรวมของ 'อิทัปปัจจยตา' แบบที่จับต้องได้และไม่ไกลตัวเลยนะ: ฉันมักอธิบายมันเหมือนวงจรเชื่อมโยงที่ผลักดันให้เกิดทุกข์และการเกิดซ้ำของชีวิต หัวใจของแนวคิดคือการเชื่อมโยงเหตุปัจจัย 12 ข้อที่ส่งผลต่อกันเป็นทอดๆ ดังนี้: 1) อวิชชา (ความไม่รู้) — จุดเริ่มที่ไม่เห็นความจริงของสิ่งต่าง ๆ; 2) สังขาร (กรรมอนุเคราะห์) — กรรมและกรอบทางจิตที่เกิดจากความไม่รู้; 3) วิญญาณ (จิตรับรู้) — ความรู้สึกว่ามีการรับรู้เกิดขึ้น; 4) นามรูป — โครงสร้างทางจิต-กายที่ประกอบกันเป็นประสบการณ์; 5) ฐานอินทรีย์หก — ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เป็นฐานรับรู้; 6) สัมผัส — การพบกันของอินทรีย์กับวัตถุ; 7) เวทนา — ความรู้สึกที่เกิดจากสัมผัสนั้น (สุข ทุกข์ ไม่สุขไม่ทุกข์); 8) ตัณหา — ความอยากหรือความกระหายเกิดจากเวทนา; 9) อุปาทาน — การยึดถือ เลือกเชื่อว่าต้องมีสิ่งนี้; 10) ภพ — การกลายเป็น ทำให้เกิดรากฐานของการเกิดใหม่; 11) ชาติ — การเกิดขึ้นของชีวิตใหม่; 12) ชรา-มรณะ — ความเสื่อมและการตายที่ตามมา วงจรนี้ไม่ใช่แค่ข้อเรียงเป็นทฤษฎี สำหรับฉันมันเป็นกรอบที่อธิบายว่าทำไมนิสัยเก่า ๆ ถึงย้อนกลับมาได้เสมอ และแสดงจุดที่เราสามารถตัดวงจร เช่น ลดอวิชชา ผ่านการอบรมปัญญา แล้วตัณหาจะอ่อนลง สุดท้ายวิธีนี้ให้ทั้งภาพและทางปฏิบัติสั้น ๆ ว่าทุกข์เกิดเพราะการเกิดขึ้นของเงื่อนไข ไม่ใช่เพียงสิ่งเดียวที่เป็นปัจจัย

การอธิบายของอิทัปปัจจยตาทำให้ผมเห็นภาพการเกิดทุกข์เป็นระบบเชื่อมโยงที่ไม่ใช่เรื่องลึกลับแต่เป็นเหตุปัจจัยที่เรียงกันได้ชัดเจน แถวของเหตุผลแบบดั้งเดิมจะพูดถึงลำดับ เช่น อวิชชา (ไม่รู้) นำไปสู่วิชยัง (การกระทำ/เจตนา) แล้วมีผลเป็นวิบากทั้งหลาย ซึ่งท้ายที่สุดก่อให้เกิดทุกข์ทั้งรูปแบบทางจิตและร่างกาย ผมชอบยกตัวอย่างเรื่องการเสียคนรัก: ความไม่เข้าใจตัวเองหรือยึดมั่นใจในภาพที่อยากให้เป็น (อวิชชา/สามัญจิต) ทำให้เกิดความยึดติดและความอยากเก็บไว้ (ตัณหา) จนเกิดความก่อเกิดของทุกข์ซ้ำ ๆ การดับทุกข์ตามกรอบนี้จึงไม่ใช่แค่การอดทน แต่เป็นการตัดเงื่อนไขที่ทำให้เกิด แปลว่าเมื่ออวิชชาถูกเห็น เช่น รู้ว่าความอยากเป็นเหตุ ความยึดติดถูกมองเห็น เราสามารถลดการยึดมั่นและปล่อยวางได้จริง การปฏิบัติแบบมีสติช่วยให้เห็นลำดับปัจจัยเหล่านี้จนค่อย ๆ คลายลง และในบางช่วงของการฝึก สิ่งที่เคยทำให้เจ็บกลับกลายเป็นบทเรียนทางปัญญา สรุปแบบไม่เป็นพิธีการคือ อิทัปปัจจยตาบอกว่าทุกข์เกิดเพราะปัจจัยซ้อนกัน และจะดับได้เมื่อปัจจัยที่ก่อทุกข์ถูกเห็นและคลายลง เหมือนการถอดอุปกรณ์ไฟฟ้าออกทีละชิ้นเมื่อไม่ต้องการให้วงจรทำงานต่อ — นี่แหละมุมมองที่ผมถือไว้เมื่อต้องเจอเรื่องหนัก ๆ ในชีวิต

เล่าให้ฟังตรงๆเลย: ถาจะหามังงะที่อธิบายแนวคิดอิทัปปัจจยตา (ปัจจุสันฐานหรือการเกิดขึ้นเพราะปัจจัย) อย่างชัดเจน 'Buddha' ของโอโซม่ะ เทะสึกะ เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีที่สุดเพราะงานชิ้นนี้ตั้งใจเล่าเรื่องประวัติศาสตร์และคำสอนของพระพุทธเจ้าผ่านโครงเรื่องที่เข้าถึงง่าย แม้จะเป็นมังงะเชิงชีวประวัติ แต่มีหลายฉากที่ตัวละครตั้งคำถามเกี่ยวกับเหตุแห่งทุกข์ การเกิดและการดับไป เทะสึกะมักใช้การสนทนาเชิงปรัชญาระหว่างพระพุทธเจ้าและผู้แสวงหา เพื่อขยายการอธิบายว่าทุกปรากฏการณ์สัมพันธ์กันอย่างไร ไม่ได้สอนแบบแห้งๆ แต่แทรกด้วยภาพและฉากชีวิตที่ทำให้ผู้อ่านที่ไม่คุ้นเคยกับคำศัพท์ทางพุทธศาสนาก็เข้าใจหลักการของอิทัปปัจจยตาได้ทันที ฉากที่ตัวละครย้อนกลับไปแก้ปัญหาที่เป็นผลจากการกระทำก่อนหน้าเป็นตัวอย่างชัดว่าปัจจัยหนึ่งส่งผลต่ออีกปัจจัยหนึ่งอย่างเป็นห่วงโซ่ ในมุมที่ละมุนกว่าและอุปมา 'Mushishi' ของยุกิอุระ ยาสุเอะ แสดงรูปแบบอิทัปปัจจยตาแบบประสบการณ์ตรงในรูปเรื่องสั้นแต่ละตอน นิทานของมุชชิ (สิ่งมี/ปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติเล็กๆ) มักทำหน้าที่เป็นตัวกลางชี้ให้เห็นว่าปัญหาที่เกิดขึ้นกับมนุษย์มีรากเหง้ามาจากสภาพแวดล้อม การกระทำของคนอื่น หรืออดีตที่หลงเหลือ ภาพรวมของเรื่องสอนให้เข้าใจว่าเหตุและผลไม่ใช่เส้นตรงเสมอไป แต่เป็นเครือข่ายที่ซับซ้อน เหมาะกับคนที่อยากเห็นตัวอย่างจริงในรูปแบบนิยายภาพ อีกผลงานที่อ่านแล้วคล้ายกับการอธิบายอิทัปปัจจยตาโดยนัยคือ 'Nausicaä of the Valley of the Wind' งานของมิยาซากิ แสดงความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์ สิ่งแวดล้อม และผลของการกระทำซึ่งกันและกัน ทำให้เราเข้าใจการเกิดขึ้นของปัญหา (เช่นมลพิษ สงคราม) ว่าเป็นผลจากปัจจัยหลายอย่างที่ต่อเนื่องกัน ถ้าต้องการมุมมองที่เบาสบายแต่ยังคงหัวข้อพุทธศาสนาให้ถี่ชัด 'Saint Young Men' ก็มีโมเมนต์ที่เล่นกับคำสอนและเหตุผลของการกระทำในแบบสังคมร่วมสมัย แม้มันจะเป็นคอเมดี้ แต่ก็ทำให้เห็นภาพว่าแนวคิดการพึ่งพาซึ่งกันและกันสามารถนำมาประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวันได้อย่างไร นอกจากนี้งานอื่นๆ อย่าง 'A Silent Voice' หรือ 'Oyasumi Punpun' อาจไม่พูดถึงอิทัปปัจจยตาตรงๆ แต่แสดงเครือข่ายของเหตุและผลในความสัมพันธ์มนุษย์ได้ดี ทำให้ผู้อ่านรับรู้ว่าการกระทำเล็กๆ น้อยๆ สามารถเป็นปัจจัยนำไปสู่เหตุการณ์ใหญ่ต่อมาได้ สรุปแบบเป็นมิตร: ถาต้องการความเข้าใจเชิงทฤษฎีและประวัติศาสตร์ 'Buddha' ตอบโจทย์ ถาอยากเห็นภาพอุปมาและการทำงานของเครือข่ายสาเหตุ-ผลในสถานการณ์ต่างๆ เลือก 'Mushishi' หรือ 'Nausicaä' ถาชอบมุมคิดเบาๆ ที่ยังลึก 'Saint Young Men' อาจทำให้ยิ้มและคิดตามได้ การอ่านแบบเปรียบเทียบระหว่างงานที่อธิบายตรงๆ กับงานที่แสดงเป็นตัวอย่างจะช่วยให้แนวคิดอิทัปปัจจยตาชัดขึ้นและติดตัวไปกับการมองโลกของเรา ซึ่งส่วนตัวแล้วทำให้มองความสัมพันธ์ระหว่างคนกับสิ่งรอบตัวละเอียดและอ่อนโยนขึ้นมาก