เพลงประกอบ X-Men: First Class มีเพลงไหนที่คนจดจำมากที่สุด?

ซีรีส์ 'First Love' ของญี่ปุ่นที่ฮือฮามากช่วงปลายปี 2022 นี่จบไปแล้วนะ แค่ 9 ตอนเองแต่เนื้อหาอัดแน่นจนแทบไม่เชื่อว่าจบแบบนี้ได้! ซีรีส์ดราม่าโรแมนติกที่นำแสดงโดยฮิคาริ มิตสึชิมะกับทาเคฮโระ ฮายะชิดะ เล่าเรื่องราวของรักครั้งแรกที่วนกลับมาพบกันอีกครั้งหลังจากเวลาผ่านไปกว่า 20 ปี สิ่งที่ทำให้ซีรีส์นี้พิเศษคือการเล่าเรื่องสลับไปมาระหว่างอดีตกับปัจจุบัน โดยใช้สีฟ้าอมเขียวเป็นโทนหลักสำหรับช่วงวัยเรียน ส่วนช่วงวัยผู้ใหญ่จะใช้โทนอบอุ่นกว่า ประพันธ์บทโดยยูจิ ซากาโมโตะผู้เขียน 'The 100th Love with You' ทำให้ทุกฉากมีความละเมียดละไม เหมาะกับคนที่ชอบดราม่าแนวคิดถึงความหลังแบบซึ้งๆ

การได้ดู 'First Love รักครั้งแรก' เหมือนย้อนกลับไปสัมผัสความใสซื่อในวัยรุ่นอีกครั้ง ซีรีส์เรื่องนี้ถ่ายทอดอารมณ์ 'รักแรก' ได้อย่างละเมียดละไม ตั้งแต่ฉากมองตาครั้งแรกจนถึงความปวดร้าวจากการพลัดพราก สิ่งที่ทำให้เรื่องนี้โดดเด่นคือการเล่าเรื่องแบบ non-linear ที่ค่อยๆ เผยความเชื่อมโยงระหว่างอดีตกับปัจจุบัน ผมชอบวิธีที่ผู้สร้างใช้สีโทนเย็นในฉากปัจจุบันเพื่อสื่อถึงความว่างเปล่า ขณะที่ฉากอดีตเต็มไปด้วยสีสันและแสงไฟระยิบระยับเหมือนความทรงจำอันสดใส ตัวละครหลักทั้งคู่แสดงได้ลึกซึ้ง น้ำตาและรอยยิ้มของพวกเขาทำให้เชื่อได้ว่านี่คือหัวใจที่ยังคงผูกพันแม้เวลาจะผ่านไป

เคยตามหาซีนน่ารักๆ จาก 'First Love' ในรูปแบบหนังเหมือนกันนะ แต่ต้องบอกเลยว่าญี่ปุ่นชอบดัดแปลงเป็นละครมากกว่า อย่างซีรีส์ฮิต 'First Love' ของ Netflix ที่นำเสนอเรื่องราวของรักแรกพบผ่านช่วงเวลายาวนาน ก็ทำให้เห็นว่าการเล่าเรื่องแบบนี้เหมาะกับจังหวะละครมากกว่า แต่ถ้าพูดถึงหนังจริงๆ แล้ว มี 'Love Letter' ของชินโด คัน ที่ถ่ายทอดความทรงจำเกี่ยวกับรักแรกแบบลึกซึ้งและน่าประทับใจ แม้ว่าจะไม่ใช่ตัวเรื่องเดียวกัน แต่ให้ความรู้สึกคล้ายๆ กันในแง่ของความบริสุทธิ์และความอาทรที่คนมีต่อกันในช่วงวัยรุ่น

นึกถึงซีรีส์ญี่ปุ่นเรื่อง 'First Love' ที่สร้างจากเพลงฮิตของ Hikaru Utada แล้วต้องยอมรับว่าการเลือกนักแสดงมาเล่นนั้นเหมาะสมมาก ฮิคาริ มิตสึชิมะรับบทเป็นนากาโอ카 ยาเอะในวัยสาว ส่วนซาโต้ ไทเกอร์แสดงเป็นฮารุมิในวัยผู้ใหญ่ ส่วนคู่ของเธอคือคานามิ ฮิราโนะกับเรียวเฮย์ อารายามะที่รับบทเป็นนารูมิยะในวัยรุ่นและวัยโตตามลำดับ ความพิเศษอยู่ที่นักแสดงทั้งสี่สามารถถ่ายทอดพัฒนาการของตัวละครได้อย่างลื่นไหล โดยเฉพาะมิตสึชิมะที่ทำให้เรารู้สึกถึงความไร้เดียงสาของรักแรกพบ ส่วนซาโต้แสดงความเข้มแข็งของผู้หญิงที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาแล้วได้ดีมาก แม้จะไม่ได้ดูซีรีส์จบแต่ยังจำความรู้สึกตอนเห็นพวกเขาเล่นกันได้อยู่เลย

ความแตกต่างที่ชัดเจนที่สุดสำหรับฉันคือจังหวะและโฟกัสของเรื่อง: หนังเลือกตัดทอนความซับซ้อนของจักรวาลเพื่อเล่าเรื่องมิตรภาพและการหักหลังระหว่างสองคน ใน 'X-Men: First Class' ผู้กำกับย้ายฉากไปไว้ในบริบทสงครามเย็น ทำให้ความขัดแย้งมีกรอบเวลาและเหตุการณ์เดียว เช่นวิกฤตขีปนาวุธคิวบา ที่หนังใช้เป็นฉากไคลแม็กซ์ซึ่งมีภาพและดนตรีเป็นตัวขับอารมณ์ ในขณะที่คอมิกส์รุ่นคลาสสิกอย่าง 'Uncanny X-Men' มักกระจายธีมการต่อสู้เพื่อสิทธิของมิวแทนท์ข้ามหลายเรื่องราวและยุคสมัย การปรับตัวหลายอย่างในหนังทำให้ตัวละครบางตัวถูกย่อความหรือเปลี่ยนมิติ เช่น Mystique ถูกยกให้มีบทบาทเป็นตัวกลางของการเปลี่ยนแปลงและการเติบโตส่วนบุคคล ขณะที่ในการ์ตูนเธอมักสลับบทบาทระหว่างพันธมิตรและคู่แข่งอย่างต่อเนื่อง ฉันสังเกตว่าการนำเสนอตัวร้ายอย่าง Sebastian Shaw ถูกปรับให้มีแรงจูงใจที่จับต้องได้ง่ายขึ้น ต่างจากเวอร์ชันคอมิกส์ที่ผสมความเป็นขุนนางและสมาคมลับหลายชั้น ท้ายที่สุดภาพรวมที่ฉันชอบคือหนังทำให้โลกของ X-Men เป็นเรื่องใกล้ตัวและมีจังหวะภาพยนตร์ แต่ถาชอบความลึกของความต่อเนื่องและอุดมการณ์ของตัวละคร การกลับไปอ่านฉบับการ์ตูนจะให้มิติมากกว่า และนั่นเองคือเสน่ห์ของการเปรียบเทียบสองเวอร์ชันนี้ — ทั้งสองมีคุณค่า แต่ส่งอยู่วิธีเล่าแตกต่างกัน

จำได้ว่าตอนได้ดูตัวอย่าง 'X-Men: First Class' ครั้งแรกแล้วรู้สึกทึ่งกับการผสมกลิ่นอายสายลับยุค 60 เข้ากับต้นกำเนิดของฮีโร่ นักรบที่ไม่เหมือนใคร เรื่องนี้เล่าเรื่องการเริ่มต้นของความสัมพันธ์ระหว่างชายสองคน—คนหนึ่งเชื่อในการอยู่ร่วมกันด้วยความหวัง อีกคนเลือกทางของการแก้แค้น—ซึ่งท้ายที่สุดนำไปสู่รากเหง้าของความขัดแย้งระหว่างฝ่ายมิวแทนต์และมนุษย์ ดิฉันชอบที่หนังไม่รีบกระโจนไปสู่ฉากซูเปอร์ฮีโร่แบบเดิม แต่ค่อยๆ ปั้นตัวละคร ให้เราเข้าใจแรงจูงใจและแผลในอดีตของแต่ละคน หนังพาเราเข้าสู่วิกฤตการณ์จริงในประวัติศาสตร์ คือวิกฤตขีปนาวุธคิวบา พร้อมกับตัวร้ายที่มีแผนลับชื่อว่า Sebastian Shaw และผู้หญิงลึกลับอย่าง Emma Frost เส้นเรื่องสำคัญคือการรวมทีมของคนหนุ่มจากฝั่งมิวแทนต์โดย Charles Xavier และ Erik Lehnsherr เพื่อหยุดแผนการของ Shaw ทีมนี้ยังมีสมาชิกอย่าง Hank ที่เป็นนักวิทย์ผู้ค้นพบตัวเอง และ Raven ผู้ที่ต้องต่อสู้กับตัวตนที่ไม่เป็นที่ยอมรับ หลายฉากเป็นเหมือนหนังสายลับ — แทรกด้วยฉากฝึกซ้อม สอดรู้สอดเห็นของหน่วยงานรัฐบาล และภารกิจลับที่เผยให้เห็นธรรมชาติของศัตรูและเพื่อน ในมุมมองส่วนตัว หนังเรื่องนี้เด่นเพราะการสร้างความสัมพันธ์ระหว่างตัวเอกทั้งสองอย่างละเอียดอ่อนและเจ็บปวดมากกว่าฉากแอ็กชันล้วนๆ ฉากเผชิญหน้ากลางความตึงเครียดของวิกฤตขีปนาวุธกลายเป็นจุดเปลี่ยนที่ชัดเจน: สิ่งที่เริ่มจากความหวังกลับกลายเป็นรอยร้าวที่ไม่อาจปิดได้ ความเก่งกาจของนักแสดงทำให้ทุกการตัดสินใจมีน้ำหนัก และงานออกแบบที่จับอารมณ์ยุค 60 ทำให้โลกในเรื่องมีชีวิต หนังเรื่องนี้จึงเป็นทั้งต้นกำเนิดของตำนานและนิทานเตือนใจเกี่ยวกับการเลือกทางที่เปลี่ยนชะตากรรมของคนทั้งกลุ่ม พูดสั้นๆ ว่าเป็นหนังต้นกำเนิดที่ให้ทั้งความสนุกแบบสายลับและความเศร้าแบบบทบันทึกความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์สองคน

ดนตรีเปิดเรื่องของ 'X-Men: First Class' ทิ้งร่องรอยของยุค 60 ไว้ตั้งแต่โน้ตแรก ทำให้ฉากที่เห็นกล้องสไลด์ผ่านจรวดและห้องบัญชาการในสงครามเย็นมีทั้งความเท่และคมชัดไปพร้อมกัน ผมรู้สึกว่าเฮนรี่ แจ็คแมนตั้งใจผสมผสานสองสิ่งที่ขัดแย้งกันอย่างลงตัว: ออร์เคสตราแบบบล็อกบัสเตอร์กับองค์ประกอบแบบสปาย/ซินธ์ยุค 60 ที่ทำให้หนังมีทั้งน้ำหนักและโทนสมัยเก่า เครื่องเป่าทองเหลืองและซี๊ตาร์บางจังหวะให้ภาพของความหรูหราพร้อมกลิ่นอายสายลับ ขณะที่ซินธ์และเบสที่หนาลึกช่วยขับความตึงเครียดแบบสายลับยุคสงครามเย็น งานเพลงนี้ไม่ใช่แค่ประกอบฉากแอ็กชัน แต่มันกำหนดอารมณ์ให้กับตัวละคร เช่นฉากที่ชวนให้นึกถึงอดีตของเอริก เสียงพ่นต่ำ ๆ และแอมเบียนซ์ที่ผิดปกติทำให้ฉากนั้นเย็นชาและเจ็บปวดมากกว่าการใช้สเกลเมโลดี้ตรงไปตรงมา ตัวธีมที่เกี่ยวกับชาร์ลส์มีความอ่อนโยนและเรียบง่าย มักมาในโทนเปียโนกับเครื่องสายเพียงไม่กี่ชิ้น ทำให้ฉากที่เป็นมิตรภาพหรือตัดสินใจสำคัญรู้สึกเป็นส่วนตัว ในขณะเดียวกันธีมของแม็กนิโตชัดเจนในจังหวะเบสหนักและเครื่องเป่าที่มีโทนมืดกว่า การใช้ไดนามิกระหว่างสองธีมนี้ช่วยเน้นความขัดแย้งภายในจิตใจของทั้งคู่ได้ดีมาก โดยเฉพาะตอนที่ทั้งสองยืนตรงข้ามกันบนเรือหรือในฉากตัดสินใจสำคัญ เพลงช่วยเพิ่มความหมายให้การกระทำของพวกเขา—มันไม่ใช่แค่อารมณ์ชั่วคราว แต่กลายเป็นภาษาที่บอกเล่าจุดยืนและอดีตของตัวละคร ถ้าจะบอกแบบตรงไปตรงมา เพลงของ 'X-Men: First Class' ทำให้หนังกลมกล่อมในระดับที่หาได้ยาก: มันทั้งโรแมนติกแบบยุคเก่า มีความเท่แบบสายลับ และมีความดาร์กที่ทำให้ฉากแอ็กชันมีน้ำหนัก ทุกครั้งที่ย้อนกลับไปดู ฉันมักจะได้ยินรายละเอียดเล็ก ๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยสังเกต—โน้ตซ่อนเล็กน้อยที่เชื่อมสองฉากเข้าด้วยกัน หรือการเปลี่ยนคีย์ที่บ่งบอกว่าตัวละครกำลังก้าวข้ามจุดเปลี่ยน การฟังซาวด์แทร็กแยกก็เหมือนอ่านโน้ตความคิดของหนัง แล้วก็ยืนยันว่างานดนตรีชิ้นนี้ไม่ได้มาเพื่อประดับ แต่เป็นหนึ่งในแกนกลางที่ทำให้หนังยังคงน่าจดจำ

โดยส่วนตัวแล้วฉากที่ถูกตัดจาก 'X-Men: First Class' ในฉบับฉายจริงที่ยังคงติดตาฉันคือกลุ่มฉากน้อยใหญ่ที่ให้มิติเพิ่มกับตัวละครแต่ถูกย่อเพื่อจังหวะหนังบนจอใหญ่ แนวที่โดดเด่นคือซีนที่ขยายโมเมนต์ความสัมพันธ์ระหว่างชาร์ลส์กับมอยร่าในเชิงบทบาทการสืบสวน ซึ่งบนบลูเรย์มีซีนสั้น ๆ แสดงมอยร่าทำงานในหน่วยงานและมีบทสนทนาละเอียดขึ้นเกี่ยวกับการค้นพบความจริงเกี่ยวกับพลังพิเศษของมนุษย์กลุ่มหนึ่ง ฉากนี้ทำให้มอยร่าดูเป็นคนที่มีเหตุผลมากขึ้นและเพิ่มน้ำหนักให้การตัดสินใจของเธอในฉากหลัง ๆ อีกชุดที่โดดเด่นคือฉากต้นเรื่อง/แฟลชแบ็กของเซบาสเตียน ชอว์ ซึ่งในฉบับเต็มมีภาพบอกเล่ามากกว่าเล็กน้อยถึงชีวิตก่อนที่เขาจะกลายเป็นคนที่เราเห็นในหนัง ฉากพวกนี้ไม่ได้เปลี่ยนพล็อตหลัก แต่ช่วยให้แรงจูงใจของชอว์มีความต่อเนื่องและมืดมนขึ้น นอกจากนั้นยังมีช็อตที่ขยายระหว่างสาวกลุ่มหนุ่มสาวนักทดลอง—โมเมนต์ความเป็นเพื่อนที่สั้นแต่หวานซึ่งถูกตัดออกเพื่อให้หนังเคลื่อนผ่านเหตุการณ์สำคัญเร็วขึ้น เห็นได้ชัดว่าการตัดทำให้หนังมีความกระชับขึ้น แต่ก็แลกมาด้วยความลึกบางอย่างของตัวละครที่หายไปเล็กน้อย สุดท้ายก็ยังชอบการได้เห็นซีนพวกนี้บนดีวีดี เพราะมันเติมเต็มช่องว่างในนิสัยและความสัมพันธ์ แม้จะไม่จำเป็นต่อโครงเรื่องหลักก็ตาม