เพลงประกอบเวอร์ชันใดเหมาะกับบรรยากาศ Bad Guy My Boss?

เวอร์ชันอิเล็กทรอนิกที่มีองค์ประกอบอินดัสเตรียลเล็กน้อยมักทำงานได้ดีเมื่ออยากให้บรรยากาศเทา ๆ และเต็มไปด้วยแรงกดดัน ในฐานะคนที่เคยทำงานด้านเสียง ฉันจะอธิบายสั้น ๆ ว่าเหตุผลคือการใช้เสียงกรุบ ๆ เช่น กลุ่มเสียงโพลีโฟนิกต่ำและเพอร์คัสชันหนัก ๆ จะสร้างความไม่สบายใจโดยไม่ต้องดนตรีโอเวอร์ไดรฟ์ ตัวอย่างที่ผมนึกถึงคือการใช้สไตล์คล้ายกับซาวด์แทร็กของ 'Mr. Robot' ซึ่งเล่นกับความไม่สมดุลของเสียงและความผิดเพี้ยน เพื่อสะท้อนจิตใจที่แหลกเป็นเสี่ยง ๆ ของตัวละครบอส

ถ้าต้องแบ่งเวอร์ชันตามอารมณ์: 1) เวอร์ชันข่มขู่ — เบสหนัก ซินธ์ปิดขอบเสียง และเอกเฟ็กต์ก้องเล็กน้อย 2) เวอร์ชันล่อลวง — จังหวะปานกลาง เสียงกีตาร์ไฟฟ้าเบา ๆ หรือป็อปมืดที่มีคอรัส 3) เวอร์ชันเศร้า-ซับซ้อน — ค่อนไปทางสตริง/เชลโล่ที่ยาวและค่อย ๆ สะกดจังหวะ ผมมักแนะนำให้ผู้กำกับใช้ธีมสั้น ๆ ซ้ำเป็นมอทิฟของบอส แล้วค่อย ๆ เปลี่ยนไดนามิกเมื่อเรื่องเดินหน้า สำหรับฉากเปิดเผยความจริง การเพิ่มเสียงสั่นคลอนเล็กน้อยหรือเสียงเปลี่ยนท่อนจะช่วยให้โมเมนต์นั้นหนักขึ้นและสะเทือนไปยังผู้ชมอย่างที่ต้องการ

เพลงสไตล์ที่ทำให้บรรยากาศของ 'bad guy my boss' เด่นขึ้นมาสำหรับฉันคือเวอร์ชันที่เล่นกับความเงียบและความเปลี่ยบเทียบของเสียง—ไม่จำเป็นต้องดุดันเสมอไป แต่มักจะเป็นเสียงที่ค่อย ๆ บีบอารมณ์คนดูให้รู้สึกไม่สบายใจ ในมุมมองของแฟนหนังที่ชอบดนตรีประกอบ ฉันมักเลือกสองทิศทางหลัก: ทางหนึ่งเป็นโทนมินิมัลกับเปียโนหรือสตริงห่าง ๆ ที่เน้นช่องว่างของเสียง เหมาะกับฉากที่บอสคนร้ายแสดงความนิ่งสงบแต่เต็มไปด้วยอันตราย อีกทางคือซินธ์เวฟหรืออิเล็กทรอนิกมืด ๆ ที่มีเบสหนาและจังหวะช้า ๆ เหมาะกับฉากเดินผ่านออฟฟิศยามกลางคืนหรือโมเมนต์ที่บอสเผยด้านมืด ซึ่งซาวด์ที่ให้ความรู้สึกแบบเดียวกับ 'Drive' จะเน้นความเยือกเย็นและกดดัน ส่วนองค์ประกอบบรรยากาศที่ได้แรงบันดาลใจจาก 'Blade Runner 2049' ช่วยเติมความหลอนและอนาคตนิยม

การเรียบเรียงต้องพิจารณาหน้า-หลังของฉาก สมมติฉากคุยงานหน้าห้องประชุม ผมชอบเวอร์ชันเปียโนต่ำ ๆ ที่มีรีเวิร์บเป็นระยะ ทำให้บทสนทนาดูเหมือนไม่มีที่พึ่ง หรือถ้าเป็นฉากไล่ล่าทางธุรกิจ ซินธ์เวฟที่มีฮิตซ้ำ ๆ จะทำให้เคลื่อนไหวเร็วขึ้นและสร้างความคาดหวัง ฉันมักใส่เสียงสังเคราะห์เล็ก ๆ เป็นธีมประจำตัวบอส เพื่อให้ผู้ชมได้ยินเวลาเขาปรากฏหรือวางแผน ส่วนเสียงร้อง ถ้าต้องการความใกล้ชิด เสียงคนร้องแนวแหบเบา ๆ หรือแว่ว ๆ จะทำให้บอสมีเสน่ห์และน่ากลัวในเวลาเดียวกัน สรุปแล้ว ฉันชอบเวอร์ชันที่ไม่เยอะเกินไปแต่ใช้รายละเอียดเล็ก ๆ ในการบอกเล่า เพราะมันทำให้ตัวร้ายดูมีมิติและฉันมักจะยิ้มทุกครั้งที่ได้ฟังท่อนธีมแว่ว ๆ ของบอสที่ซ้ำไปมา

แบบที่ชอบคือเวอร์ชันแจ๊สโนร์เล็ก ๆ ผสมกับกีตาร์คลีนช้า ๆ เวลาสถานะการณ์ต้องการความเยือกเย็นแต่ยังมีเสน่ห์ เฉย ๆ แต่มีแรงกดดันแอบแฝง ในฐานะแฟนซีรีส์แนวมืด ๆ ฉันชอบเสียงที่ไม่พยายามตีความรุนแรงตรง ๆ แต่เลือกใช้โทนเสียงที่ทำให้คนดูคิดตาม เช่น กลองแปร่ง ๆ กับเบสเดินช้า ๆ และกีตาร์สไลด์เล็ก ๆ จะทำให้บอสดูมีสไตล์และน่ากลัวในคราวเดียว เพลงอย่างที่ให้อารมณ์คล้ายกับซาวด์แทร็กของ 'The Girl with the Dragon Tattoo' มักทำให้ฉากดูเยือกเย็นและมีแรงดึงดูด ส่วนถ้าต้องการทำนองที่มีความเป็นกราฟิกร้าย ๆ แบบภาพยนตร์นัวร์ เสียงกีตาร์ไฟฟ้าแบบ 'Sin City' ก็เป็นตัวเลือกที่ดี ฉันมักเลือกเวอร์ชันที่มีพื้นที่ให้บทสนทนาและสายตาของนักแสดงได้หายใจ เพราะท้ายที่สุดแล้วความน่ากลัวมาจากช่วงเวลาที่เงียบและเสียงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น