แฟนทฤษฎีของ ฉางอันสิบสองชั่วยาม มีทฤษฎีไหนน่าสนใจ?

ฟังเพลงประกอบของเรื่องแล้วรู้สึกว่าโทนบางท่อนทำหน้าที่เหมือนสัญญาณเตือนว่ามีการหักมุมรออยู่ นักแต่งเพลงมักใช้ธีมซ้ำ ๆ แต่เบียดแทรกคอร์ดที่แปลกประหลาดเข้าไปในช่วงสำคัญ ฉันสังเกตว่าเมื่อดนตรีเปลี่ยนจังหวะเล็กน้อยในฉากปกติ มักมีการเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์หรือการทรยศตามมา

การอ่านสัญญาณจากเสียงทำให้ฉันมองฉากเดิมซ้ำแล้วพบรายละเอียดที่เพิ่มขึ้น เช่น การตัดต่อภาพที่เร็วกว่าปกติ หรือความเงียบก่อนคำพูดสำคัญ แนวคิดแบบนี้ทำให้ฉันสนุกกับการฟังซาวด์แทร็กซ้ำ ๆ เพื่อจับจังหวะที่อาจบอกเป็นนัยถึงเหตุการณ์ใหญ่ แล้วทุกครั้งที่เพลงคีย์นั้นกลับมา ฉันก็เตรียมรับมือกับความจริงที่อาจเปลี่ยนมุมมองของตัวละครทั้งหมด คล้ายกับความรู้สึกเวลาดนตรีใน 'Kimi no Na wa' ทำหน้าที่เชื่อมชะตาชีวิตอย่างมีนัยยะ

แฟนทฤษฎีบางคนชอบคิดว่า ผู้เล่นรองในเรื่องเป็นแกนหลักของแผนทั้งหมด เสียงหัวเราะที่ถูกกดไว้ การมองผ่านมุมเล็ก ๆ ของตัวละครที่คนมองข้าม ทำให้ฉันเริ่มมองพฤติกรรมซ้ำ ๆ ในตอนต่าง ๆ ว่าเป็นการวางเงื่อนงำไว้ล่วงหน้า บ่อยครั้งฉากสั้น ๆ ที่คนอื่นไม่ทันสังเกต กลับมีความหมายเชิงกลยุทธ์ เช่น มือที่ส่งจดหมายลับ เศษผ้าพันแผลที่ปรากฏในห้องซ้ำ ๆ หรือการที่ตัวละครมองนาฬิกาด้วยสายตาที่ฉันอ่านว่าไม่ใช่ความกังวลทั่วไป

โทนการเล่าในมุมนี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังตามรอยพระเอกสายลับ คนรอบข้างอาจเป็นคนนำแผงหมากรุกไปวางไว้ก่อน และการสังเกตพฤติกรรมประจำวันเล็กน้อยอาจคลี่คลายความลับได้ทั้งหมด ตัวอย่างแนวคิดแบบนี้ทำให้ฉันนึกถึงบางฉากใน 'Noragami' ที่ตัวประกอบดูไม่สำคัญจนกระทั่งความจริงเปิดเผย ชอบที่การตีความแบบนี้ทำให้ทุกบทสนทนามีน้ำหนักและทุกวัตถุในฉากกลายเป็นเบาะแสที่อาจเปลี่ยนเกม

เคยสงสัยไหมว่า 'ฉางอันสิบสองชั่วยาม' อาจมีผู้บรรยายที่เชื่อถือไม่ได้ซ่อนอยู่ภายในเรื่องเล่า คิดแบบนี้แล้วฉันยิ้มเบา ๆ เพราะหลายฉากที่ถูกเล่าเหมือนมองผ่านกระจกหมอก มุมกล้องบอกเล่าความจริงไม่หมด แล้วเสียงภายในหัวตัวละครบ่อยครั้งให้ข้อมูลที่ขัดแย้งกับสิ่งที่กล้องเห็น

พอเริ่มมองใหม่ ๆ จะพบชิ้นเล็ก ๆ ที่เป็นเบาะแส เช่น ไฟโคมที่หายไปก่อนเหตุการณ์สำคัญ หรือคำพูดที่เหมือนจะถูกเติมเต็มด้วยความทรงจำที่ขาดไป ในฐานะแฟนเรื่องเล่าแนวจิตวิทยา ฉันมองว่านี่อาจเป็นเทคนิคการเล่าเพื่อทำให้ผู้อ่านสับสนและตั้งคำถามกับความจริง เหมือนตอนที่ตัวละครตัดสินใจโดยอ้างความทรงจำ แต่นาฬิกาในฉากกลับเดินถอยหลังเล็กน้อย น่าแปลกใจว่าการจัดวางรายละเอียดระดับเล็ก ๆ นี้ทำงานร่วมกันเพื่อสร้างความไม่แน่นอนที่ค่อย ๆ ปะทุเป็นเงื่อนงำใหญ่

ถ้าจะคิดต่อไปอีก แนวคิดนี้ยังเปิดพื้นที่ให้ตีความอื่น ๆ ได้อีกเยอะ เช่น ใครได้ประโยชน์จากการที่ความจริงถูกเบียดบัง หรือเหตุใดบางความทรงจำจึงถูกลบออกแบบมีจังหวะ ฉันชอบการอ่านเรื่องในมุมนี้เพราะมันทำให้ฉากที่ดูธรรมดากลายเป็นหมากรุกชั้นดี และการหาสัญญาณย่อย ๆ เหล่านั้นก็เป็นความสนุกแบบแอบตื่นเต้นคล้ายเกมตามหาเบาะแสของ 'Death Note' แต่โทนอ่อนโยนกว่า

มุมมองว่าประวัติศาสตร์ของเมืองกำลังวนรอบตัวเองเป็นทฤษฎีที่ฉันพบว่าน่าหลงใหลมาก เมื่อเริ่มตั้งสมมติฐานว่าเหตุการณ์สำคัญซ้ำรอยในรอบสิบสองชั่วยาม ทำให้ฉากหลายฉากมีความหมายซ้อนทับ เช่น เทศกาลที่เกิดขึ้นทุกปีแต่มีรายละเอียดเล็ก ๆ เปลี่ยนไป หรือสัญญาณธรรมชาติอย่างดวงจันทร์ที่เกิดซ้ำในโครงเรื่อง ช่วงเวลาแบบนี้ทำให้ฉันชอบมองจุดซ้ำซ้อนและเปรียบเทียบว่าเหตุใดจึงเกิดการวนรอบ

ถ้ามองแบบวงจร เวลาในเรื่องอาจไม่ใช่เส้นตรง แต่เป็นวงกลมที่เก็บความผิดพลาดไว้แล้วให้โอกาสแก้ไข ซึ่งนำไปสู่คำถามเชิงศีลธรรมว่าการแก้ไขอดีตนั้นชอบธรรมไหม ฉันมักเปรียบเทียบความรู้สึกนี้กับกลไกการเดินเรื่องใน 'Steins;Gate' ที่เวลาและผลของการเปลี่ยนแปลงมีน้ำหนัก แต่ในกรอบของ 'ฉางอันสิบสองชั่วยาม' โทนจะเน้นบรรยากาศเมืองและผู้คนมากกว่า ดังนั้นการวนรอบอาจเน้นไปที่การเยียวยาหรือการตัดสินใจร่วมกันของชุมชน นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงชอบทฤษฎีนี้: มันขยายความหมายของเวลาให้เป็นเรื่องของคน ไม่ใช่แค่ตัวเลขบนหน้าปัด

สัญลักษณ์ของนาฬิกาในเรื่องถูกใช้เป็นเครื่องมือเชิงสัญลักษณ์ที่น่าสนใจ ประเด็นหนึ่งที่ฉันชอบคือมันไม่เพียงแค่ชี้เวลาจริง แต่ชี้เวลาทางใจ เช่น ช่วงเวลาที่ตัวละครรู้สึกผิดหรืออยากไถ่บาป มักมีนาฬิกาเป็นฉากหลัง การมองแบบนี้ทำให้ฉันอ่านฉากนิ่ง ๆ ได้ลึกขึ้น เพราะนาฬิกากลายเป็นตัวแทนของแรงกดดันจากอดีต

การตีความเชิงสัญลักษณ์แบบนี้ทำให้ฉากที่ดูเงียบสงบบางฉากหนักแน่นขึ้น และทำให้ฉันชอบพิจารณามุมกล้องกับวัตถุประกอบ เรื่องนี้ทำให้ฉันนึกถึงท่าทีการเล่าเรื่องแบบ 'Mushishi' ที่ใช้ธรรมชาติเพื่อสะท้อนสภาวะภายในคน เหมือนกันตรงที่รายละเอียดเล็ก ๆ ถูกยกระดับให้กลายเป็นภาษาซ่อนเร้น