ทฤษฎีชวนจิ้นที่เห็นบ่อยคือความสัมพันธ์ระหว่าง 'จวงต๋าเฟย' กับตัวละครอีกคนถูกใส่ความหมายเป็นความรักแบบ
ซ่อนเร้น การตีความนี้ทำให้การสื่ออารมณ์บางฉากดูละมุนและเต็มไปด้วยความหมาย
ข้อสังเกตมีหลายจุด: ภาษากายเวลาพวกเขาอยู่ด้วยกันมีความใกล้ชิดโดยไม่ชัดแจ้ง เช่นการ
เอื้อมมือช่วยแต่หลบตา สีของเสื้อผ้าที่ทั้งคู่สวมใน
งานเลี้ยงกลางฤดูใบไม้ผลิก็ประสานกันอย่างมีแบบแผน บทสนทนาสั้น ๆ ที่มีสำเนียงอ่อนโยนกลับถูกตัดออกก่อนจะกลายเป็น
คำสารภาพจริง ๆ ซึ่งเหมือนการเขียนฉากที่ต้องการให้ผู้อ่านเติมความหมายเอง
ทฤษฎีนี้ไม่จำเป็นต้องเป็นความจริงเสมอไป แต่มันเสริมชั้นของอารมณ์ที่ทำให้ฉากธรรมดากลายเป็นช่วงเวลาที่คอยนึกถึง