แฮรี่พอตเตอร์5 เพลงประกอบมีเพลงไหนโดดเด่น?

ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ยินซาวด์แทร็กของ 'harry Potter and the Order of the Phoenix' ผมรู้สึกได้ทันทีว่ามันต่างจากชุดก่อน ๆ — นุ่มกว่า เรียบง่ายกว่า แต่แอบมีความแหลมคมที่จับใจได้ดี

สิ่งที่โดดเด่นที่สุดในมุมผมคือธีมของกลุ่มเด็กนักเรียนที่ตั้งใจสู้และรวมตัวกัน ซึ่งในอัลบั้มมักถูกเรียกกันว่า 'Dumbledore\'s Army' ท่อนเมโลดี้มันไม่ใหญ่โตอลังการเหมือนธีมของจอห์น วิลเลียมส์ แต่มันหวานและมีจังหวะเป็นตัวชูโรง ทำให้ฉากฝึกยุทธวิธีในห้องลับมีความอบอุ่นและหวังไว้ในเวลาเดียวกัน ผมจำได้ว่าตอนฟังท่อนกีตาร์โปร่งและเครื่องสายสลับกัน มันให้ความรู้สึกเหมือนเพื่อนกลุ่มนึงกำลังรวมพลังกัน เต็มไปด้วยพลังแบบเรียบง่ายแต่หนักแน่น

อีกชิ้นที่สะดุดคือม็อติฟของ 'Professor Umbridge' — เป็นตัวอย่างของการใช้ดนตรีลวงตาสร้างบรรยากาศ คำลักษณะคล้ายจิงเกิลเด็ก ๆ ผสมกับเสียงเพอร์คัสชันบางเบาทำให้รู้สึกหวานแต่แฝงความอึดอัด มันเล่นกับอารมณ์ของฉากได้ดีมาก: ยิ้มแต่หนาว ผมชอบตรงที่เสียงอ่อนหวานนั้นกลับทำให้ตัวละครดูน่ากลัวขึ้นเหมือนเข็มที่ซ่อนปลายคม

สุดท้ายอยากพูดถึงชิ้นเปิดซึ่งใช้แตรและจังหวะกลองเข้ามาเติมความยิ่งใหญ่ในช่วงเริ่มเรื่อง ถึงจะไม่ใช่ธีมหลักที่คึกคักเท่าฟอร์มก่อนหน้า แต่มันทำหน้าที่ได้ดีในเชิงภาพยนตร์ ช่วยตั้งโทนทั้งเรื่องไว้เป็นการผสมระหว่างความหวัง ความเปราะบาง และความตึงเครียดสไตล์วัยรุ่น ทำให้ผมรู้สึกผูกพันกับบทเพลงเหล่านี้เหมือนกับเป็นซาวด์แทร็กของการเติบโตมากกว่าสงครามครั้งยิ่งใหญ่เท่านั้นเอง

กลางฉากต่อสู้ในกระทรวงเวทมนตร์ ดนตรีมีบทบาทสำคัญมากสำหรับผม เสียงเครื่องสายและคอรัสถูกดันให้มืดลงเพื่อเน้นความวุ่นวายและความเสียหายของพื้นที่ และมีท่อนชะงัก ๆ ที่ทำให้ใจหยุดเต้นชั่วคราว ผมรู้สึกว่าเสียงเหล่านั้นช่วยเติมน้ำหนักให้ฉากไม่ใช่แค่การแลกพลัง แต่ยังเป็นการแลกค่าเสียหายทางจิตใจด้วย

อีกมุมหนึ่งที่ผมชื่นชอบคือชิ้นเพลงที่เล่นในช่วงเงียบ ๆ ของหนัง—ท่อนที่เรียบ ๆ แต่เศร้าเบา ๆ มันไม่ได้ตะโกนออกมา แต่ค่อย ๆ ซึมเข้าไปในฉาก และทำให้การตัดสินใจบางอย่างของตัวละครดูหนักแน่นขึ้น ผมมักจะหยิบมาฟังตอนอยากคิดอะไรช้า ๆ เพราะดนตรีประเภทนี้ให้พื้นที่กับความคิดมากพอให้รู้สึกครุ่นคิดโดยไม่ต้องถูกดันไปทางอารมณ์ใดอารมณ์หนึ่งมากเกินไป

สรุปง่าย ๆ ว่าในมุมผม ซาวด์แทร็กของ 'Harry Potter and the Order of the Phoenix' มีทั้งชิ้นที่กระตุ้นความกล้าหาญและชิ้นที่เติมความเหงา ทั้งสองแบบทำงานร่วมกันจนหนังรู้สึกทั้งอบอุ่นและขมขื่นในเวลาเดียวกัน — เป็นอารมณ์ที่ผมยังกลับไปหาฟังได้บ่อย ๆ