บทที่ 20

ให้ตายเถอะ นั่นมันแฮร์รี่ คร็อกเกอร์!

ถึงแม้ว่าลิลี่จะไม่ได้รู้จักเขาเป็นการส่วนตัว แต่ชื่อของเขาเคยถูกพูดถึงในการพูดคุยของเพื่อนของเธอ!

กล่าวได้ว่าแฮร์รี่นั้นเป็นคนที่เป็นที่รู้จักกันดีในเมืองตงไห่ เขายังหนุ่ม กล้าบ้าบิ่น และแน่นอน ป่าเถื่อน ที่สำคัญที่สุดคือ แซมสันนั้นอยู่เบื้องหลังของเขา

แซมสันนั้นเป็นเถ้าแก่ของบาร์ธาราแสงจันทร์ บาร์ที่หรูหราที่สุดในเมืองตงไห่

ลิลี่เห็นใบหน้าที่ดุร้ายของแฮร์รี่ในขณะที่เขาถือปังตออยู่ หากเขาเข้าถึงตัวแดร์ริลได้ ถ้าไม่ตาย อย่างน้อยที่สุดก็ต้องเกือบพิการ

"เร็วเข้า รีบไปสิ!" ลิลี่นั้นเป็นกังวลมาก เธอลุกยืนจากเก้าอี้และกำลังจะไปดึงแดร์ริล แต่ก็ถูกห้ามไว้โดยคนรอบ ๆ เธอ

ลิลี่ไม่เข้าใจความคิดตัวเองตอนนี้ด้วยซ้ำ ในขณะที่เธอมักจะดูหมิ่นแดร์ริล แต่อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่สบายใจเลยเมื่อเห็นว่าแดร์ริลกำลังจะถูกทำร้าย

แต่คนรอบ ๆ นั้นมันไม่ได้มองแบบเดียวกับเธอ พวกเขากำลังตื่นเต้นที่จะได้เห็นแดร์ริลถูกทึ้งเป็นชิ้น ๆ!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งแอชตัน ผู้ซึ่งดึงลิลี่ไว้ทันที "คุณจะทำอะไรกับไอ้ขี้แพ้นั่น หนูน้อยลิลี่? เขามันไม่รู้ที่ต่ำที่สูง เขากล้าไปยั่ยุวิลเลียม เขาก็ควรถูกกระทืบแล้ว!"

แฮร์รี่ชูปังตอขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปในคฤหาสน์!

"ไว้ใจได้เลย วิลเลียม" แฮร์รี่ถุยก้นบุหรี่ออกจากปากของเขาแล้วกล่าว "ฉันชักอยากจะเห็นหน้าคนที่มันกล้ารังแกน้องของฉันแล้วสิ! ไอ้หมอนั่นต้องตายในวันนี้!"

วิลเลียมพยักหน้าไม่หยุดพร้อมเดินไปหาแดร์ริลอย่างหยิ่งผยอง ในใจของเขารู้สึกดีอย่างที่สุดเพราะเขามีชื่อเสียงที่ดีจนสามารถเรียกให้แฮร์รี่มาได้!

ในความเป็นจริง เขาเคยพบแฮร์รี่เพียงแค่ครั้งเดียวด้วยความบังเอิญ

ครั้งนั้น วิลเลียมนั้นอยู่บนถนนและกำลังชกต่อยกับผู้ใช้รถคนอื่น เพื่อจะตัดสินกัน พวกเขาตกลงกันว่าจะไปสู้กันที่อื่น และชายอีกคนก็เรียกแฮร์รี่มา

ในตอนนั้น แฮร์รี่เล่นงานวิลเลียมจนเกือบตาย วิลเลียมนั้นหวาดกลัวเขา และเขาก็พยายามอย่างที่สุดที่จะทำความรู้จักกับแฮร์รี่

เขาพบว่าแฮร์รี่นั้นชอบเล่นพนัน และมักจะเสียเงินจำนวนมากในบางครั้ง ดังนั้นวิลเลียมจึง 'ให้ยืม' เงินก้อนใหญ่กับแฮร์รี่ในแต่ละเดือน แม้ว่ามันจะเป็นการ 'ยืมใช้' แต่แฮร์รี่ก็ไม่เคยคืนมันเลย

วิลเลียมเองก็ไม่เคยต้องการเงินนั่นคืนอยู่แล้วเช่นกัน! มันไม่ได้น่าเจ็บปวดอะไรในการให้เงินเล็กน้อยเพื่อแลกกับการที่เขาจะได้รับความช่วยเหลือทุกครั้งที่ต้องการ

ไม่มีใครกล้ายุ่งกับวิลเลียมอีกหลังจากรู้ว่าเขารู้จักแฮร์รี่ ชื่อเสียงของแฮร์รี่นั้นขจรไปไกลในเมืองตงไห่ และไม่มีคนรุ่นใหม่คนใดในเมืองนี้กล้าที่จะเป็นศัตรูกับแน่นอน!

แฮร์รี่นั้นอยู่ห่างจากแดรืริลไปเพียงสิบเมตร เมื่อพวกเขาทั้งสองแลกเปลี่ยนสายตากัน

โชคไม่ดีนัก แฮร์รี่นั้นเป็นเด็กสายตาสั้น เขาจำแดร์ริลไม่ได้ แม้ว่าจะเพ่งมองแล้วก็ตาม! เขายังคงเต็มไปด้วยความดุร้าย และชูมีดของเขาขึ้นแล้ววิ่งไปหาแดร์ริล!

"วิ่งสิ! วิ่ง!" ลิลี่ตะโกน แต่มีหลายคนล้อมเธอไว้

ลิลี่ปิดตาของเธอ เธอพลันเห็นภาพในจินตนาการว่าแดร์ริลนั้นกำลังนอนจมกองเลือด!

ยังไงก็ตาม เธอไม่คิดมาก่อนว่าแฮร์รี่จะหยุดกึกลงทันทีก่อนที่เขากำลังจะจมคมมีดลงไปที่แดร์ริล!

แดร์ริลมองที่เขาด้วยรอยยิ้ม ระยะห่างของพวกเขานั้นอยู่ที่ครึ่งเมตรในตอนนั้น!

วิลเลียมพลันเป็นกังวลทันทีเมื่อเห็นว่าแฮร์รี่หยุดลง

"คุณแฮร์รี่ นั่นแหละคือไอ้โง่ที่ผมพูดถึง!" วิลเลียมคำราม "นั่นแหละมัน พี่แฮร์รี่! ทำให้มันคุกเข่าลง!"

วิลเลียมโห่ร้อง ดวงตาของเขาแดงฉานด้วยโทสะ!

"นาย...นี่คือคนที่นายอยากให้ฉันจัดการเหรอ?" แฮร์รี่พลันตอบสนองวิลเลียมและถามเขาในที่สุด

"ใช่ นั่นแหละเขาล่ะ!" วิลเลียมพยักหน้าซ้ำไปซ้ำมา

ทุกคนในห้องให้ความสนใจเต็มที่ กระตือรือร้นที่จะดูโศกนาฏกรรมที่กำลังจะเกิด

คุณย่าลินดันเดินมาแล้วกล่าว "วิลเลียม อย่าให้มันเกินไปนัก อย่าทำร้ายเขาจนสาหัสเกินไป"

'อย่าให้สาหัสเกินไป?' วิลเลียมแค่นเสียง แดร์ริลตบเขาต่อหน้าทั้งตระกูล ถ้าเขาไม่แก้แค้นให้ตัวเอง เขาจะมีศักดิ์ศรีแล้วยืนต่อหน้าครอบครัวได้ยังไงในอนาคต?!

"ครับ ไม่ต้องห่วงครับคุณย่า ผมแค่ต้องการให้เขาคุกเข่าลง" วิลเลียมหัวเราะเยาะพร้อมรอยยิ้ม

เขาต้องการเห็นแฮร์รี่ทำให้แดร์ริลตกอยู่ในความสิ้นหวัง และตื่นกลัวมากจนฉี่เกือบราด!

แฮร์รี่พลันหลั่งเหงื่อเย็นออกมา พ่อเลี้ยงของเขามักจะเรียกแดร์ริลคือนายน้อยรองทุกครั้งที่พวกเขาเจอกัน!

"คนที่นายต้องการให้ฉันจัดการคือ...เขา?!" แฮร์รี่ถามยืนยันอีกครั้งด้วยความไม่เชื่อ

"ใช่ มันคือเขา!"

วิลเลียมตะโกน การที่แฮร์รี่ไม่ลงมือเสียที ทำให้เลือดของวิลเลียมแทบเดือดพล่าน มันกระตุ้นเขาให้พยายามชกแดร์ริลทันที!

ในขณะที่เขากำลังส่งหมัดนั้นออกไปทีเผลอ เขาก็เห็นแฮร์รี่คำรามออกมาอย่างแปลกประหลาดแล้วจับเขาไว้ที่ผมของเขา!

เพี๊ยะ!

โดยไร้ซึ่งคำเตือน แฮร์รี่ตบเข้าไปที่ใบหน้าของวิลเลียมอย่างแรง!

แรงตบนั้นมากจนมีเลือดไหลออกมาจากแก้มของวิลเลียมเลยทีเดียว

วิลเลียมกุมแก้มของเขาด้วยความสับสนสุดขีด "คุณแฮร์รี่ ผม...ผมทำอะไรผิด?!"

นอกเหนือจากวิลเลียม คนอื่น ๆ ก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน!

เกิดอะไรขึ้น? แฮร์รี่ควรจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับวิลเลียมไม่ใช่เหรอ?

"ไอ้เด็กเวร แกอยากให้ฉันโดนฆ่าทิ้งหรือไง?!" ความโกรธของแฮร์รี่ปะทุขึ้น เขาตบวิลเลียมซ้ำอีกครั้ง ทำให้เขาลงไปกองกับพื้น จากนั้นก็เตะเขาซ้ำเข้าไปอีก

"คุณแฮร์รี่ คุณกำลังทำอะไร!"

วิลเลียมกำลังเศร้าในขณะที่เขากลิ้งไปตามพื้นด้วยความเจ็บปวด

ไม่มีใครในตระกูลลินดันกล้าหยุดเขา คุณย่าลินดันทนไม่ได้อีกต่อไป เธอโบกมือให้คนหนุ่มหลายคนในตระกูล

เหล่าคนหนุ่มเดินออกมาด้วยความขลาดกลัว และตะโกนด้วยน้ำเสียงที่ไร้ซึ่งความกล้า "ย..ย..หยุดนะ..."

"พวกแกไสหัวออกไป!" แฮร์รี่โมโหสุดขีด เขาหยิบมีดมาถือไว้ในมือแล้วชี้ไปที่คนหนุ่มเหล่านั้น "ฉันจะจัดการทุกคนที่เข้ามาหยุดฉันวันนี้!"

คำพูดนั้นทำให้ทุกคนตะลึง ไม่มีใครกล้าสู้กับแฮร์รี่!

"ตีเขา ฉันรับผิดชอบเองถ้ามีอะไรเกิดขึ้น!" แฮร์รี่ตะโกนใส่ลูกน้องด้านหลังเขา กลุ่มคนพลันล้อมวิลเลียมไว้ แล้วเริ่มเตะ

"ท่านแดร์ริล..." ในตอนนั้น แฮร์รี่เผยรอยยิ้มประจบประแจงออกมาและเดินมาหาแดร์ริลด้วยความสุภาพ "ไม่ต้องกังวลนะครับ ท่านแดร์ริล ไอ้เวรนี่กล้าต่อต้านคุณ ใช่ไหม? ผมจะฆ่ามันให้เองวันนี้!"

อะไรนะ?!

หัวของทุกคนขาวโพลนทันทีที่ได้ยินแบบนั้น!

นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น? ทำไมแฮร์รี่ถึงได้แสดงความอ่อนน้อมและเคารพแดร์ริลขนาดนั้น?! ความเคารพที่เขาแสดงออกมาดูเหมือนที่ลูกมีต่อพ่อด้วยซ้ำ!

มันเป็นไปได้ยังไงที่ขี้แพ้แบบเขาจะน่าเกรงขามแบบนั้น!

ลิลี่เองก็ตกตะลึงเช่นกัน ความรู้สึกเธอในตอนแรกเต็มไปด้วยความกังวล แต่ตอนนี้มันกลายเป็นความรู้สึกช็อค! เป็นความรู้สึกตกตะลึงอย่างที่สุด!

"ท่านแดร์ริล ผมไม่ทราบจริง ๆ ว่าเป็นคุณ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่กล้ามาที่นี่หรอกครับ ต่อให้ผมต้องถูกทุบตีจนตาย" เมื่อเห็นว่าแดร์ริลไม่กล่าวสิ่งใดออกมาเลย ผิวของแฮร์รี่พลันซีดเผือดด้วยความกลัว แฮร์รี่กล่าวต่อ "ท่านแดร์ริล ผมขอร้องล่ะครับ ได้โปรดอย่าได้โมโหเลย ผมขอร้อง ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าเป็นคุณ..."

"เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว" แดร์ริลโบกมืออย่างหมดความอดทน เขารู้สึกกระวนกระวายในตอนแรก แต่หลังจากเห็นแฮร์รี่ที่พูดไม่หยุด เขาเริ่มรู้สึกรำคาญและหันหลังเดินจากไป

มันจบแล้ว...

ใจของแฮร์รี่ตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม แดร์ริลคงไม่ได้โกรธเขาหรอก รึเปล่า?

"กระทืบมันให้ตาย!" แฮร์รี่สั่งด้วยความโกรธ

ตระกูลลินดันแลกเปลี่ยนสายตากันและกัน แต่ก็ไม่มีใครกล้าหยุดพวกเขา หลังจากทุบตีวิลเลียมจนเขาเกือบได้ไปพบบรรพบุรุษ พวกเขาก็หยุดลงในที่สุด

ใบหน้าและจมูกของวิลเลียมบวมไปหมด เขากำลังร้องไห้ "พี่ชายแฮร์รี่ ทำไมคุณถึงได้ทุบตีผมแบบนี้..."

แฮร์รี่เท้าเอวของเขาและเตะวิลเลียมด้วยความหงุดหงิดอีกครั้ง "ทำไมฉันทุบตีแก? นี่แกไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าท่านแดร์ริลสูงส่งขนาดไหน?!"

"เขาจะไปสูงส่งได้ยังไง? เขาเป็นแค่ลูกเขยที่แต่งเข้ามาในตระกูลลินดันของเรา!" วิลเลียมเต็มไปด้วยความทุกข์เมื่อคิดว่าคนที่เขาขอให้มาช่วยกลับทุบตีเขาจนเละแทน! นอกจากนี้ เขายังไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นเลย!

"ลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูล?" แฮร์รี่แค่นเสียง เขากำลังจะกล่าวว่าแดร์ริลนั้นเป็นนายน้อยรองของตระกูลดาร์บี้ แต่เขาก็จำได้ว่าพ่อเลี้ยงของเขาได้เคยบอกไว้ว่าแดร์ริลได้ออกมาจากตระกูลดาร์บี้แล้ว

ดังนั้น เขาจึงไม่รู้ว่าตำแหน่งของแดร์ริลคืออะไรในตอนนี้!

แฮร์รี่กลอกตาของเขาแล้วกล่าวกับวิลเลียม "ไม่ว่าอย่างไรก็เถอะ แกควรจำไว้ในสมองโง่ ๆ นั่นให้ดี ถ้าแกยังกล้าทำตัวแบบนั้นต่อหน้าท่านแดร์ริลอีก ฉันจะฆ่าแกซะ"

"ไปกันได้แล้ว!"

แฮร์รี่โบกมือของเขา แล้วจากไปอย่างเอะอะพร้อมคนของเขา

"วิลเลียม เป็นอะไรไหม?!"

ก่อนหน้านี้ไม่มีใครกล้าเข้ามาดูเขาสักคน

วิลเลียมรู้สึกทุกข์ทรมานใจ!

สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้คือความน่าอับอาย!

"คุณย่า เวย์นมาที่นี่ นายใหญ่ของโอเรียนทอล เพิร์ล!"

มีเสียงแจ้งเข้ามา ทำไมทุกคนจ้องมองไปที่ประตู

รถโรลส์รอยซ์ห้าคันเข้ามาจอดและมีชายวัยกลางคนเดินออกมาจากที่นั่งด้านหน้าของรถคันแรก เขาเดินพร้อมกับไม้เท้าและสวมชุดสูทยาว

เขาคือเวย์น!

"หญิงชราของตระกูลลินดันช่างมีชื่อเสียง ถึงขนาดเชิญคุณเวย์นมาได้"

"ใช่..."

กลุ่มคนพลันพูดคุยกันเอง ยังไงก็ตาม เวย์นนั้นเป็นตัวตนที่สำคัญในเมืองตงไห่ เขามีทรัพย์สินนับพันล้าน และไม่เคยร่วมงานวันเกิดของใครมาก่อน! มันค่อนข้างน่าตกตะลึงที่เขาถูกเชิญมาโดยหญิงชราในวันนี้!

"ท่านประธาน วูดดอลล์!"

คุณย่าลินดันนั้นกำลังสับสนงุนงง เธอไม่รู้เลยว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมเวย์นถึงมาที่นี่โดยที่เธอไม่ได้เชิญ

"ประทานโทษ มาดามลินดัน ไม่ทราบคุณดาร์บี้อยู่ที่นี่หรือเปล่า?" เวย์นถามด้วยรอยยิ้ม ชายสิบคนหรือมากกว่าสวมชุดสีดำเดินตามเขามาขณะที่เข้ามาในคฤหาสน์

"คุณดาร์บี้?"

หญิงชราส่ายหัว "ฉันไม่รู้จักเขา มีใครรู้จักเขาไหม?"

ทุกคนล้วนว่างเปล่า ใครคือคุณดาร์บี้?

มันมีเพียงคนเดียวที่มีนามสกุลดาร์บี้ และนั่นคือแดร์ริล แต่มันก็แน่นอนอยู่แล้วว่าต้องไม่มีใครคิดถึงคนขี้แพ้แบบเขาในตอนแรกแน่