บทที่ 473

ในขณะที่เธอหลับ กู โรลโรล ได้ยินเสียงแม่ของเธอหวีดร้อง เธอกระเด้งตัวขึ้นจากเตียงนอน

เธอมองไปรอบ ๆ ห้องที่ยังคงมืดสนิท และคิดว่าเธอคงฝันไป

ก่อนจะได้ยินเสียงของแม่เธอร้องกรี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง

ไม่ทันได้คิดอะไรมาก เธอลงจากเตียงและรีบวิ่งออกไปด้านนอกทันที

มองลงมาจากบันได เธอเห็นผู้มาเยือนสองคนยืนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

สีหน้าเปลี่ยนไปในทันทีขณะที่เธอวิ่งลงบันไดไป ตะโกนถาม “ทัง โรลชูว เธอมาทำอะไรที่นี่?”

ทัง โรลชูว หันหลังกลับไปเห็น กู โรลโรล ที่กำลังวิ่งลงมาด้วยสีหน้าตื่น คิ้วของเธอเลิกขึ้นก่อนจะคิดในใจว่ามันจะดีกว่าถ้าทุกคนมาอยู่รอบ ๆ

“นี่มันบ้านของฉัน ฉันจะมาหรือจะไปตอนไหนก็ได้ ฉันจำเป็นต้องบอกเธอด้วยหรอว่าฉันจะมาที่นี่?” ทัง โรลชูว ยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่แววตาของเธอนั้นราวกับจะฆ่าคนได้

กู โรลโรล เดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะเห็นว่า เซา เสี่ยวหวัน นั่งหน้านิ่วด้วยความเจ็บปวดอยู่บนโซฟา เธอเดินเข้าไปหาและถามขึ้นอย่างกระวนกระวายใจ “แม่คะ เกิดอะไรขึ้น?”

“โรลโรล ลูกมาแล้ว” เซา เสี่ยวหวัน ยิ้ม

“ค่ะ หนูลงมาเพราะได้ยินเสียงแม่ร้อง”

ก่อนจะถามอีกครั้ง “แม่คะ แม่เจ็บตรงไหน?”

“แขนของแม่”

เซา เสี่ยวหวั