“ผมไม่ได้บ้า ผมเป็นคนอ่อนไหวง่าย”ฮัน อี้เฉินจ้องมองที่ ซอง อันยีอย่างแน่วแน่ "ผมรู้ดีว่า ผมกำลังทำอะไรอยู่"ซอง อันยีเยาะเย้ย “ในเมื่อนายเป็นคนอ่อนไหวง่าย นายก็ควรจะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ทำไมต้องทำให้ตัวเองเสียหน้าไปมากกว่านี้อีก?”"เพราะผมรักคุณ!"เขาพูดคำนี้ออกทันทีที่เธอพูดจบซอง อันยีตกตะลึง "นายรักฉัน?"“ใช่ ผมรักคุณ!” ฮัน อี้เฉินจ้องที่เธออย่างเสน่หา"คุณรักผมไหม?" เขาถามอีกครั้ง และก่อนที่เธอจะได้ตอบ เธอก็หัวเราะออกมาดัง ๆฮัน อี้เฉินขมวดคิ้ว “คุณกำลังหัวเราะเยาะ ผมอยู่เหรอ”ประมาณสิบนาทีต่อมา เสียงหัวเราะของเธอก็ค่อย ๆ หยุดลงเธอสูดหายใจเข้าด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยบนริมฝีปากของเธอ แล้วพูดช้า ๆ ว่า “ฮัน อี้เฉิน นายบ้าไปแล้วจริง ๆ หลังจากทำอย่างนั้น นายยังมีความกล้าที่จะบอกว่า นายรักฉัน และอยากให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม"พูดจบเธอก็หัวเราะอย่างเหยียดหยาม “นายนี่มันไร้ยางอายจริง ๆ!”เมื่อดวงตาของ ฮัน อี้เฉินหรี่เล็กน้อย เธอเห็นได้ชัดเลยว่าเขามีสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก แม้ว่าเขาจะคิดไว้แล้วว่าคำตอบมันจะเป็นแบบนี้ แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ เมื่อได้ยินที่เธอพูดออกจากปากของเธ
“ถ้าผมทำให้คุณกลับมาคบกับผมเหมือนเดิมไม่ได้ ผมคงไม่ทำหรอก ถ้าผมยังขัดขืนที่จะทำแบบนั้นอยู่ ผมคงต้องเสีย หยาง เฉียนเฉียนไปในที่สุด ผมจะไม่ทำเรื่องให้ตัวเองเดือดร้อนหรอก”แม้ว่าตระกูลหยางจะสูญเสียอำนาจไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น ดังคำกล่าวที่ว่า อูฐผอมบางตัวใหญ่กว่าม้าเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเป็นเวลานาน และไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ซอง อันยีจึงเร่งเร้าเขา “แค่โทรหาเธอ นายไม่พยายามที่จะเอาชนะใจฉันงั้นเหรอ นายจะไม่พยายามให้ฉันเห็นสักหน่อยเหรอ”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฮัน อี๋เฉินก็เงยหน้าขึ้นมองเธอ และพูดว่า "ผมจะโทรหาเธอ แต่คุณต้องกลับมาคบกับผม"“ฮ่าฮ่า ๆ นายกำลังต่อรองฉันอยู่งั้นหรอ”“เป็นไปไม่ได้!” ซอง อันยีเยาะเย้ย และแววตาของเธอแข็งกระด้าง “ฮัน อี้เฉิน นายเองนะที่กำลังขอร้องฉันอยู่ตอนนี้ นายคิดว่านายอยู่ในสถานะที่กำลังต่อรองได้เหรอ”ฮัน อี้เฉินจับมือของเขาและกล่าวว่า "เฉียนเฉียนกำลังตั้งครรภ์"“นายหมายความว่าเด็กมีความสำคัญมากกว่าฉัน?” ซอง อันยีกำลังยิ้มที่ริมฝีปากของเธอ แต่ดวงตาของเธอดูเย็นชา“อันยีเชื่อผมสิ ตราบใดที่คุณเต็มใจกลับมาคบกับผม ผมจะจัดการก
“ไม่ ประธานหยางไม่เชื่อพวกเขา แต่ว่า ลุงซองและป้าซองทำงานกับหยางกรุ๊ปมาหลายปีแล้ว เขารู้จักพวกกันเป็นอย่างดี”“ประธานไม่เชื่อพวกเขาเหรอ?”ซอง อันยีขมวดคิ้ว “ถ้าเขาไม่เชื่อสิ่งที่พวกเขาพูด แล้วพ่อแม่ของฉันถูกจำคุกได้ยังไง?”“นั่นเป็นเพราะว่า…” ฮัน อี้เฉิน ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดต่อ “เฉียนเฉียน และอารองของเธอปลอมแปลงบัตรกำนัลโอนเงินและตั๋วเงินหมุนเวียนของธนาคารทุกประเภท หลักฐานดังกล่าว ประธานหยางต้องเชื่อว่าลุงซอง และป้าซองยักยอกเงินไปเอง”“ต้องเชื่อ?” เสียงของ ซอง อันยีแหลมขึ้น “ฉันเดาว่าเขาจะต้องทำให้พ่อแม่ของฉันเป็นแพะรับบาปสำหรับการกระทำชั่ว ๆ ของญาติของเขา”ฮัน อี้เฉินเงียบไป เขารู้เรื่องราวภายในของปัญหาเป็นอย่างดี แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้อีกเมื่อนึกถึงพ่อแม่ของเธอที่ทุกข์ทรมานโดยไม่มีเหตุผล ซอง อันยีก็โกรธจัดเธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ และเหลือบมองโทรศัพท์บนโต๊ะจากหางตา บอกกับตัวเองในใจว่าเธอต้องสงบสติอารมณ์หลังจากนั้นไม่นาน เธอถามว่า "ทำไมพ่อแม่ของฉันถึงสารภาพในภายหลังล่ะ?"“มันต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับหยาง เฉียนเฉียน”“นั่นก็เพราะว่า...” ฮัน อี๋เฉินลังเลซอง อันยีเริ่มกังวล “
เขาหยิบมันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเขาเห็นชื่อของผู้โทรเมื่อเห็นเช่นนั้น ซอง อันยีก็ถามอย่างไม่แน่ใจ “หยาง เฉียนเฉียนเหรอ?”ฮัน อี้เฉินเงยหน้าขึ้นมองเธอ และตอบเธอเบา ๆ “ใช่ เธอนั่นแหละ”ซอง อันยีเลิกคิ้ว และพูดอย่างแผ่วเบา “งั้นก็ รับสิ”ฮัน อี้เฉินรู้สึกผิดหวังมาก เมื่อสีหน้าของเธอเย็นชา ดูไม่สนใจที่มีคนโทรหาเขาเลย โทรศัพท์มือถือของเขายังคงดังอยู่ เขาไม่มีเวลาคิดมากและรีบรับสายขณะที่เขารับสายของหยาง เฉียนเฉียน ซอง อันยีก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมาจากโต๊ะน้ำชา และแกล้งทำเป็นเล่นกับมัน อันที่จริงเธอปิดฟังก์ชั่นการบันทึกเสียงและบันทึกการบันทึกครั้งก่อนใว้เป็นหลักฐานที่สำคัญที่สุดในการพิสูจน์ว่าพ่อแม่ของเธอเป็นผู้บริสุทธิ์หลังจากรับสายของ หยาง เฉียนเฉียนแล้ว ฮัน อี้เฉินก็รีบออกไปเลยทันทีที่ ฮัน อี้เฉินออกไป ซอง อันยีก็โทรหา เซิน โมเฟย ทันทีที่เขารับสาย เธอพูดอย่างกังวลว่า "โมเฟย ฉันมีหลักฐานที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของพ่อแม่ฉันแล้ว"ฮัน อี้เฉินขับรถออกจากประตูของย่านที่อยู่อาศัยที่ ซอง อันยีอาศัยอยู่ ขณะจ้องมองไปที่ถนนข้างหน้าอย่างตั้งใจ เขาไม่
ลุงซองกับน้าซองกลับบ้านมันเป็นข่าวที่น่าตื่นเต้นมากสำหรับ ทัง โรลชูว และ หยิง เสี่ยวเซียว เพราะเธอขอเลิกงานก่อนเวลาแล้วตรงไปยังบ้านของซอง อันยีทันทีที่พวกเขาเห็นลุงซองและป้าซอง ดวงตาของพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที“ชูวชูว เสี่ยวเซียว” น้าซองยังคงอ่อนโยนเหมือนเดิม ขณะที่เธอทักทายพวกเขาด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยลุงซองก็มองพวกเธอด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น“ป้าซอง!”ทัง โรลชูว และ หยิง เสี่ยวเซียว วิ่งเข้าไปกอดคุณป้าซง และพวกเขาก็ไม่สามารถห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอาบที่แก้มของพวกเขาได้“หนูคิดถึงคุณลุงคุณป้ามากค่ะ” ทัง โรลชูวพูดพร้อมกับร้องไห้“หนูด้วยค่ะ” หยิง เสี่ยวเซียวพูดพร้อมเสียงสะอึกในความคิดของทัง โรลชูว ป้าซองเป็นเหมือนแม่อีกคนของเธอแม่ของเธอเสียชีวิตก่อนเวลาอันควร หลังจากที่ได้รู้จักกับอันยีแล้ว เธอก็รู้สึกถึงความรักของแม่จากป้าซองอีกครั้ง ดังนั้นลุงซองและป้าซอง จึงมีความสำคัญต่อเธอมาก“เด็กโง่ ร้องไห้ทำไม ลุงกับป้ากลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว” ตาของป้าซองก็แดงเช่นกัน และเธอก็ลูบหลังพวกเขาเบา ๆ“พ่อแม่ หนูกลับมาแล้ว” ซอง อันยีออกไปหาอะไรสักอย่างเมื่อเธอกลับมา เธอเห็นทั้งสามคนกำลังร้
เมื่อเขาแนะนำตัวแบบนี้แล้ว แต่ลุงซองกลับทำหน้างงในตอนนั้น เขาดูเขินอายและหันไปมองซอง อันยี โดยไม่รู้ว่าต้องทำอะไรต่อดี“คุณไม่ได้บอกพ่อแม่ว่าผมจะมาใช่ไหม?”ซอง อันยียิ้มอย่างรู้สึกผิดกับเขา "ฉันลืมน่ะ"เซิน โมเฟยพูดไม่ออก“โมเฟย คุณมาก็ดีแล้ว”ในขณะนั้น ทัง โรลชูวก็เดินไปหาพวกเขาเซิน โมเฟยพยักหน้าให้เธอทัง โรลชูวเดินขึ้นไปหาลุงซองและนั่งลงข้างเขา จากนั้นเธอก็จับมือเขาอย่างสนิทสนม และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ลุงคะ นี่แฟนของอันยีค่ะ เขาหน้าตาดีใช่ไหมคะ?”ลุงซองที่กำลังตกใจที่ลูกสาวพาแฟนของเธอมา เมื่อเขาได้ยิน ทัง โรลชูวถามคำถามนี้ เขาก็พยักหน้าโดยไม่รู้ตัว "ไม่เลว"แต่ในไม่ช้าเขาก็รู้ว่านั่นคือ แฟนของลูกสาวของเขา ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และเขาจ้องไปที่ ซอง อันยี ด้วยสายตาที่เฉียบคม "ซอง อันยี ลูกไปมีแฟนเมื่อไหร่กัน"“ก็สักพักแล้วค่ะ ประมาณหลังจากที่พ่อเข้าเรือนจำได้มั้งคะ” ซอง อันยีตอบอย่างขี้อายลุงซองอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย “อย่าบอกนะว่าลูกถูกหลอกง่าย ๆ เพียงเพราะตอนนั้นลูกเศร้าเกินไปน่ะ”ด้วยคำพูดของเขา เซิน โมเฟยก็พูดไม่ออก เขาสงสัยว่าเขาใช้หน้าตาหล
เมื่อมาถึงตอนนี้ ป้าซองก็เพิ่งสังเกตเห็น เซิน โมเฟยเช่นกัน เธอขมวดคิ้วและถามว่า “นี่ใคร?”“คุณป้า เขาเป็นแฟนของอันยี” เสี่ยวเซียวกระซิบข้างหูของป้าซองป้าซองตกตะลึงครู่หนึ่ง แล้วเธอก็อุทานออกมาว่า “แฟนงั้นเหรอ?”เธอมองไปที่ ซอง อันยีทันที และถามอย่างร้อนรนว่า "อันยี เขาเป็นแฟนของลูกหรือเปล่า?"ซอง อันยีพยักหน้า และพูดว่า "ใช่ค่ะ เขาเป็นแฟนของหนูเอง และชื่อของเขาคือ เซิน โมเฟยค่ะ"เธอชี้ไปที่แม่ของเธอ และพูดกับเซิน โมเฟย “โมเฟย นี่คือแม่ของฉัน”“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณป้า” เซิน โมเฟยทักทายเธออย่างสุภาพท่าทีของคุณป้าซองและลุงซอง แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เธอเดินไปหา เซิน โมเฟยอย่างรวดเร็วและมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าแม้ว่าเขาจะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ เซิน โมเฟยก็ยังคงยิ้มอย่างสุภาพตามคำกล่าวที่ว่า ยิ่งแม่ภรรยามองลูกเขยนานเท่าไร เธอก็ยิ่งชอบเขามากเท่านั้น เช่นเดียวกันกับป้าซองเซิน โมเฟยเป็นคนที่โดดเด่นและหล่อเหลา รูปร่างสูงและโปร่ง และมีเสน่ห์เป็นพิเศษ พูดตามตรง ถ้าไม่ใช่เพราะอันยีบอกว่าเขาเป็นแฟนของเธอ ในฐานะแม่ของเธอ เธอจะเชื่อได้อย่างไรว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเป็นแฟนของลูก
“ไม่มีความจริงใจเหรอ?” เซิน โมเฟยเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย “เธอกำลังบอกเป็นนัย ๆ ผมควรขอเธอแต่งงานด้วยตัวเองรึป่าวนะ”“โมเฟย นายเข้าใจที่อันยีพูดไหม?” ทัง โรลชูวดึงเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลง มองเขาด้วยรอยยิ้มจาง ๆเซิน โมเฟยเลิกคิ้ว “ผมสงสัยว่า ผมเข้าใจอะไร เธอผิดไปหรือเปล่า?”“ไม่นะ เธอก็หมายความอย่างที่พูดนั้นแหละ” หยิง เสี่ยวเซียวนั่งลงเช่นกัน และเธอก็พูดต่อ “เพราะว่าเธอหมายความแบบนั้นจริง ๆ นายก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อม”เซิน โมเฟยได้แค่ยิ้ม และไม่พูดอะไรต่ออีกหยิง เสี่ยวเซียว และ ทัง โรลชูวจ้องตากัน และไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ต่อพวกเธอรู้ดีว่าเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างอันยีกับโมเฟย มีบางอย่างที่ต้องแก้ไขให้มันถูกต้องซะก่อนนั่นคือ คู่หมั้นของโมเฟยหากไม่รีบแก้ไขมัน มันคงเป็นไปได้ยากที่พวกเขาจะแต่งงานกันได้!แม้ว่าในตอนแรก ลุงซองจะรับไม่ได้ว่าลูกสาวของเขามีแฟนอีกแล้ว หลังจากดื่มไวน์สองสามแก้วกับเซิน โมเฟย ที่โต๊ะอาหาร เขาก็ไม่ได้เกลียดชังลูกเขยในอนาคตมากนัก และพวกเขาคุยกันได้อย่างสบายใจ“ฮัน อี๋เฉิน นายนับวันนับทำตัวทุเรศขึ้นเรื่อย ๆ พวกเราดีกับเขามาก แต่เขาทำเรื่องหน้าด้าน ๆ แบบนี้