ซัมเมอร์ เวส กระแอมแล้วเอนหลังลงนั่งอย่างอ่อนแรง “ไม่จำเป็น ไปกันเถอะ”ในขณะที่รถหายไปอย่างรวดเร็วในสายฝนแจ็คสันก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย เขานับครั้งไม่ได้เลยที่แม่ของเขาทิ้งเขาไปแบบนี้ไม่ว่าเขาจะอยู่ในสถานการณ์ใดก็ตามเขายังเคยสงสัยว่าเขาเป็นลูกชายแท้ ๆ ของเธอหรือเปล่า...“เสียใจด้วยนะ ผู้เสียชีวิตอาจจากไปเเล้ว แต่คุณควรดำเนินชีวิตต่อไปให้ดี ทำไมทำกับตัวเองแบบนี้ล่ะ?” แจ็คสันล้มเหลวในการซ่อนความหดหู่ใจที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังในขณะที่ปลอบใจทิฟฟานี่“คุณเวสต์ ฉันคิดว่าไม่มีใครเคยตายในครอบครัวของคุณสินะ” ทิฟฟานี่กลอกตามาที่เขาแล้วเดินตรงไปที่สายฝนแจ็คสันถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าทิฟฟานี่ฮึดขึ้นมา หลังจากคำพูดหน้าด้าน ๆ ที่เธอขว้างใส่เขาทิฟฟานี่ไม่อยากกลับไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ดี จึงเดินทางไปยังบ้านของเอธาน สิ่งที่เธอต้องการตอนนี้คือความสบายใจ ความสบายใจ… ของคนรักของเธอเมื่อเธอเปิดประตูและเข้าไปเอธานกำลังอาบน้ำอยู่ เธอจามแล้วหาผ้าขนหนูมาเช็ดผมที่เปียก เธอเห็นโทรศัพท์ของเอธานกะพริบอยู่ที่เตียงจากมุมหางตา เธอหยิบมันขึ้นมาและแช่แข็งทันที เลือดในร่างกายของเธอรู้สึกราวกับว่ามันไหลย้อนกลับและเ
น้ำตาเอ่อล้นออกมาจากตาของเธอ แต่ทิฟฟานี่ก็พยายามอย่างมากเพื่อไม่ให้มันไหลออกมา “อืม ฉันบอกได้เลยว่าซาช่าคนนี้ก็เหมือนกับฉัน เราไม่มีอะไรนอกจากการก้าวขึ้นไปหาสิ่งที่ดีกว่าของคุณ แทนที่จะโกรธฉันควรเห็นใจเธอ ดวงตาของคุณเย็นชาราวกับสายลมในฤดูหนาวที่รุนแรง นั่นเป็นวิธีที่คุณมองฉันมาตั้งแต่ก่อน ฉันแค่ชอบดื่มด่ำกับจินตนาการของตัวเองมากเกินไป ไม่ต้องจ่ายเงินคืน เนื่องจากฉันเต็มใจจ่ายให้คุณฉันจึงไม่มีสิทธิ์ขอคืน ขอบคุณที่สอนบทเรียนให้ฉัน ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้รับผลกระทบอย่างหนักเมื่อโลกทั้งใบของฉันพังทลาย คุณทำให้ฉันรังเกียจจริง ๆ !”เธอหันหลังกลับออกไป ในที่สุดน้ำตาก็ไหลลงมาบนใบหน้าของเธอเธอเข้าใจทุกอย่างทันทีที่เอธานออกมาจากห้องน้ำ สิ่งแรกที่เขากังวลไม่ใช่ความจริงที่ว่าเธอเปียกโชกถึงกระดูก แต่เป็นความลับที่เขามีอยู่ในโทรศัพท์ของเขา ความผิดหวังนั้นมากเกินไปจนเธอไม่สามารถหลอกตัวเองต่อไปได้อีกเธอเดินกลับไปที่บ้านเช่าด้วยความงุนงง อาคารที่อยู่อาศัยเก่ามีเพียงห้าชั้น ไม่มีการจัดการทรัพย์สิน ทุกชั้นถูกครอบครองโดยผู้เช่าประเภทต่าง ๆ ประมาณสิบครัวเรือน เสียงตะโกนของคนเมาเป็นครั้งคราวที่เธอได้ยินนั
พ่อเฮนรี่รับทราบคำสั่งของเธอจากนั้นก็ออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับบอดี้การ์ดคนอื่น ๆ ในที่สุดแอเรียนก็ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ “ทิฟฟ์… ฉันเจ็บท้อง…”ทิฟฟานี่เช็ดน้ำตาและตะโกนหาหมอ แพทย์ได้ให้แอเรียนตรวจร่างกายเบื้องต้นแล้วสรุปว่า “คุณกำลังมีอาการแท้งบุตร พักผ่อนให้อาการดีขึ้น เราจะประเมินเพิ่มเติมได้หลังจากผ่านไปอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์ สุขภาพของคุณแย่เกินไป”ทิฟฟานี่ตกใจมาก “เธอกำลังตั้งครรภ์เหรอ? เป็นลูกของใคร?”แอเรียนถอนหายใจออก “เธอคิดว่าเป็นของใครล่ะ?”“เป็นไปไม่ได้น่า… วิลเหรอ?” ทิฟฟานี่กล่าวอย่างอ่อนแรงแอเรียนหดหู่ “ทิฟฟ์ ฉันไม่สามารถพาตัวเองไปทำแบบนั้นได้ นี่เป็นลูกของมาร์ค ช่วยเก็บการตั้งครรภ์ของฉันไว้เป็นความลับทีนะ เขาไม่รู้เรื่องนี้”“อะไร? เขาไม่รู้เหรอ? ทำไมเธอไม่บอกเขา? บางทีเขาอาจจะปฏิบัติกับเธอดีขึ้นถ้าเธอบอกเขา! เธอต้องเรียนรู้วิธีต่อสู้เพื่อตัวเธอเองจริง ๆ นะ อย่าเป็นเหมือนฉัน ฉันยอมทุกอย่างและจบลงด้วยความว่างเปล่า ฉันเสียความพยายามไปมากจริง ๆ !” ทิฟฟานี่หัวเราะอย่างไม่พอใจ“ฉันไม่ได้ให้อะไรกับมาร์ค… นี่คือสิ่งที่ฉันเป็นหนี้เขา ฉันไม่ต้องการต่อสู้เพื่อทุกอย่างของเขา ทิฟฟ์
แอรี่รู้สึกไม่สบอารมณ์ แต่เธอก็ต้องรักษารอยยิ้มไว้ต่อหน้ามาร์ค “ดูเหมือนเธอจะอารมณ์ไม่ดีนะพี่ใหญ่ เป็นไปได้ไหมว่าเมื่อวานนี้เธอออกไปข้างนอกทั้งคืนเพื่อพบกับคนที่เธอไม่ควรเจอ”แอเรียนเหลือบมองไปที่มาร์คที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ จากนั้นเธอก็เดินขึ้นไปชั้นบนอย่างเงียบ ๆ โดยไม่สนใจที่จะให้คำอธิบายเธอเห็นเอกสารบนโต๊ะกาแฟ เนื่องจากเฮเลนมาเป็นการส่วนตัวพวกเขาจึงต้องคุยเรื่องธุรกิจ อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่ต้องการเห็นผู้หญิงสองคนที่เธอเกลียดเนื่องจากความไม่สบายกายของเธอ เธอจึงนอนอยู่บนเตียงไม่สามารถนอนหลับได้ดี รู้สึกเหมือนว่าเธอนอนลงเพียงชั่วครู่เมื่อแมรี่เรียกเธอไปกินข้าว อย่างไรก็ตามเมื่อเธอลุกขึ้นและดูเวลานั้นก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้วแอเรียนยกขาขึ้นอย่างระมัดระวังตอนที่เธอกำลังจะลุกจากเตียง เธอไม่ต้องการที่จะทำให้ทารกที่เติบโตในครรภ์ของเธอตกใจอีกแล้วในครั้งนี้สิ่งแรกที่เธอทำทันทีที่ตื่นคือโทรหาทิฟฟานี่ จากการโทรเธอคิดว่าทิฟฟานี่และแม่ของเธอได้พบที่ใหม่ที่จะอยู่แล้ว อย่างไรก็ตามหัวขโมยที่บุกเข้าไปในบ้านของเธอเมื่อคืนนี้ยังไม่ถูกจับ เรื่องแบบนี้มักเกิดขึ้นในพื้นที่นั้นและส่วนให
แอเรียนไม่ได้พูด เธอเดินลงบันไดอย่างระมัดระวังและเข้าไปในห้องอาหาร มาร์คมองเธออย่างเย็นชา “คุณต้องการให้ใครเชิญคุณมาทานอาหารอย่างนั้นเหรอ? ผมไม่เคยสอนกฎให้คุณหรือไง?”เธอนั่งลงและเริ่มกินอาหารทั้งหมดด้วยตัวเองเนื่องจากเธอยังหิวอยู่ นอกจากนี้เธอมั่นใจว่ามาร์คจะไม่ทำอะไรเธอต่อหน้าเฮเลน ท้ายที่สุดเขาก็ยังคงมีภาพลักษณ์ที่สมบูรณ์แบบเพื่อรักษาต่อหน้าคนอื่น ๆ การทำหน้าบูดเบี้ยวน่าจะเป็นสิ่งที่เขาทำมากที่สุดเฮเลนมองไปที่แอเรียนด้วยสายตาของความเป็นแม่ “มาร์ค ฉันรู้สึกขอบคุณอย่างมากสำหรับการดูแลทั้งหมดที่คุณมอบให้กับแอริในอดีต ในฐานะแม่ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอับอาย”แอรี่ไม่สามารถชมการแสดงต่อไปได้ ก่อนที่มาร์คจะพูดเธอก็ขัดจังหวะ “พี่มาร์คที่รัก คุณเป็นคนดีมาก ที่คุณสามารถรับลูกสาวของศัตรูมาและเลี้ยงเธอได้เป็นสิบปี”การแสดงออกบนใบหน้าของเฮเลนเปลี่ยนเป็นสีเข้มขณะที่เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับความโกรธ "หุบปาก”แอรี่ใส่ชุดที่ดูไร้เดียงสา “หนูพูดถูกใช่ไหมแม่? พี่ใหญ่ช่างโชคดีจริง ๆ”มือของแอเรียนแข็งทื่อ เธอกลืนอาหารในปากไม่ได้ด้วยซ้ำ แอรี่ คินซีย์ คนนี้ดูเหมือนจะสามารถเลือกช่วงเวลาที่ดีที่
“แอเรียน แม่กำลังจะไปแล้ว” เฮเลนตระโกนอย่างระมัดระวัง “ไปหาหมอถ้าเธอรู้สึกไม่สบาย อย่าฝืนทนต่อไป”เธอไม่สามารถระงับความรังเกียจของเธอได้ “คุณคินซีย์นี่ไม่ใช่สถานที่ที่คุณจะมากังวลเกั่ยวกับตัวฉันได้” เธอตอบอย่างเย็นชา “คุณควรเป็นห่วงสมาชิกในครอบครัวคินซีย์ซะมากกว่า”ร่างกายของเฮเลนแข็งทื่อ เธอรู้สึกอับอายเล็กน้อย แอรี่ดึงเฮเลน “ได้โปรดอย่าไปสนใจคนที่ไม่สนใจแม่สิ แม่อาจต้องการยอมรับว่าเธอเป็นลูกสาว แต่เธอไม่ยอมรับว่าแม่เป็นแม่ของเธอ”เฮเลนถอนหายใจและเดินลงไปชั้นล่างอย่างเงียบ ๆ เพื่อออกไป แอรี่รู้สึกสะอิดสะเอียนเต็มทน ครั้งหนึ่งเธอเป็นลูกสาวคนเดียวในสายตาของเฮเลน อย่างไรก็ตามเมื่อแอเรียนได้ปรากฏตัวและเธอก็มีผู้ชายที่เธอรักอยู่ใต้อำนาจของเธอเช่นกัน ความคิดนี้ทำให้เธอโกรธมาก!หลังจากนั้นไม่นานที่ข้างนอกทุกอย่างก็เงียบไป แอเรียนลุกขึ้นและลงไปชั้นล่างเพื่อหาอะไรกินเมื่อเธอก้าวออกจากห้องนอนเธอก็วิ่งเข้าไปหามาร์คที่เพิ่งออกจากห้องทำงาน การจ้องมองของเขามืดลงเมื่อดวงตาของพวกเขาสบกัน ด้วยสีหน้าบึ้งตึงเขาพยายามหันหน้าหนีราวกับว่าเขารังเกียจที่จะมองเธอ จากนั้นเขารีบเดินลงไปชั้นล่างไปที่ประตูใ
แอเรียนกลัวว่าทิฟฟานี่อาจเปิดเผยความจริงโดยไม่ได้ตั้งใจเธอจึงรีบพูดแทรกขึ้นมา “ฉันสบายดี ฉันคงหยุดกังวลไม่ได้ ถ้าฉันไม่ช่วยเธอเช่นกัน”วิลยิ้ม "รอฉันด้วย ฉันต้องไปห้องน้ำ”ทิฟฟานี่จับมือของแอเรียนหลังจากที่วิลออกไป “มือของเธอเย็นมาก หมอบอกเธอเมื่อวานให้นอนบนเตียงเป็นเวลา 1 สัปดาห์ แต่เธอก็ยังวิ่งไปมา วิลก็ช่วยฉันได้ ทำไมเธอไม่กลับบ้านล่ะ?”เนื่องจากแอเรียนอยู่ที่นี่แล้วแน่นอนว่าเธอจะไม่จากไปในตอนนี้ “ไม่เป็นไรแล้วล่ะ อย่าพูดเรื่องไร้สาระต่อหน้าวิลล่ะ ฉันสบายดี"ในอีกด้านหนึ่งวิลมาถึงประตูห้องน้ำเมื่อเขาหยุดฝีเท้า การจ้องมองของเขาสบกับดวงตาเย็นชาคู่หนึ่ง หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเขาก็พูดขึ้น “อย่าบอกนะว่าคุณตามแอริมาตลอดทางที่นี่”การจ้องมองของมาร์คมืดลง “แอริ? ดูเหมือนว่าคุณจะค่อนข้างสนิทกับภรรยาของผมนะ”วิลรู้สึกจุกในใจเมื่อได้ยินคำว่า ‘ภรรยา’ “มาร์ค เทรมอนต์ ผมไม่สนใจว่าคุณจะบังคับให้แอริแต่งงานกับคุณได้อย่างไร แต่คุณควรทำดีกับเธอ ไม่อย่างนั้นอาจมีคนอื่นมาแทนที่คุณก็ได้”มาร์คเม้มริมฝีปากอย่างเยาะเย้ย “คุณคิดว่าคุณเป็นใครถึงพูดกับผมแบบนั้น? แฟนเก่าของเธอ? หรือ… คนที่รอที่จะมาแ
วิลมองไปที่แอเรียน แต่ไม่เปิดเผยเรื่องที่เกี่ยวข้องกับมาร์ค "ไม่มีอะไร ดึกแล้ว ก็ลากันตรงนี้เถอะ ทิฟฟ์ เธอควรกลับบ้านและดูแลแม่ของเธอ”ทิฟฟานี่ถอนหายใจ “นายรู้ว่าแม่ของฉันเป็นอย่างไร ตอนนี้พ่อของฉันจากไปแล้วเธออาจจะเศร้าไปอีกสักสองสามปี”แอเรียนพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นฉันไปนะ มีอะไรก็โทรหาฉันนะ”ขณะที่เธอพูดเธอสังเกตเห็นโรลส์ - รอยซ์สีดำจอดอยู่ไม่ไกลเกินไป เธอจำหมายเลขทะเบียนรถได้เป็นอย่างดีนั่นคือรถของมาร์ค...ไบรอันใช้เวลาครู่หนึ่งในการลงจากรถเดินขึ้นไปหาเธอและหยิบกระเป๋าถือของเธอ “ได้เวลาไปแล้วครับ”แอเรียนไม่ได้คาดว่าจะได้เห็นมาร์คที่นี่ เธอมองไปที่วิลและทิฟฟานี่แล้วเดินตามไบรอันเข้าไปในรถโดยไม่มีคำพูดอีกการแสดงออกของมาร์คในรถอ่านยาก "คุณมาทำอะไรที่นี่?" เธอถามเขามองออกไปที่อาคารที่ผ่านไป “ทำไมผมถึงอยู่ที่นี่ไม่ได้” เขาถามด้วยเสียงเย็นเธอสูญเสียคำพูดไปชั่วขณะ เธอเงียบก่อนจะพูด “พ่อของทิฟฟ์จากไปแล้ว ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยเรื่องงานศพ”เธอคิดว่ามาร์คจะซักถามเธอต่อไป แต่จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่อง “จอห์น เลน ตายแล้ว ก็ไม่ต้องคืนเงินอีกต่อไป”แอเรียนผงะไม่แน่ใจว่าเขาหมายถึงอะไร เ