บทที่ 35

“ทำไมฉันถึงได้ช่วยแม่มดชั่วร้ายอย่างเธอด้วยไขกระดูกของฉัน? เจเรมี่ตกหลุมรักผู้หญิงอย่างเธอได้เพราะเขาตาบอด!”

มาเดลีนตบเมเรดิธครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกคนในบ้านออกมาหลังจากที่พวกเขาได้ยินเสียงแห่งความวุ่นวาย

เมื่อโรสเห็นเมเรดิธเมเรดิธถูกตบ เธอรีบวิ่งไปคว้าผมของมาเดลีน หล่อนเตะเธอ แต่มาเดลีนยังคงจับเมเรดิธไว้แน่น

“เจเรมี่ ฉันเจ็บเจ็บ! เจเรมี่ ช่วยฉันด้วย! มาเดลีนจะทำร้ายฉันให้ตาย!”

มาเดลีนคร่ำครวญและกรีดร้อง ในที่สุด เธอก็ส่งเสียงเรียกเจเรมี่

“มาเดลีน บ้าไปแล้วหรือเปล่า?” เจเรมี่ลากมาเดลีนที่กำลังเสียออกไป จากนั้น เขาก็รวบเมเรดิธ ไว้ในอ้อมแขน

“ฮือออ…เจเรมี่ ฉันเจ็บมากเลย เจ็บหน้า! แมดดี้เป็นบ้า!” เมเรดิธบ่นขณะที่เธอพิงแขนของเจเรมี่

มาเดลีนก็รับตอบไป “เมเรดิธ หยุดเสแสร้ง ฉันควรจะเป็นคนที่ร้องไห้! ทำไมฉันต้องรู้จักผู้หญิงตีสองหน้าอย่างเธอด้วย?”

“เจเรมี่ ฟังนั่นสิ! ผู้หญิงคนนั้นกำลังแหกปากตะโกนและตบเมอร์ต่อหน้าคุณและเธอยังคงบอกว่า เมอร์ทำผิดต่อเธอ คุณควรจะหย่ากับผู้หญิงคนนี้ไปตั้งนานแล้ว!” โรสเข้ามาช่วยลูกสาวของเธอที่ต้องทนทุกข์กับความอยุติธรรม

คิ้วของเจเรมี่ขมวดเข้าด้วยกัน มีความน่ากล