“อย่านะ! เจเรมี่!” มาเดลีนตะโกนออกไป แต่เจเรมี่ไม่สนใจเธอเธอมองในขณะที่เขายกมือขึ้น โยนตุ้มหูที่สำคัญนั้นลงไปในทะเลสาบ หัวใจของมาเดลีนจับตัวแข็งอย่างเฉียบพลัน เธอไม่มีไพ่ในมือให้เล่นอีกต่อไปอย่างไรก็ตาม สวรรค์อาจช่วยเธอ เธอไว้จริงๆมีชั้นน้ำแข็งบางๆหลงเหลืออยู่บนทะเลสาบ และต่างหูก็ไม่ตกลงไป ในทางกลับกันมันกลับหยุดอยู่บนน้ำแข็ง!เห็นได้ชัดว่าเจเรมี่ไม่พอใจมาก เขาขมวดคิ้วพยายามคิด จะทำอย่างไรเมื่อมาเดลีนวิ่งผ่านไปเหมือนสายลมเขาจ้องมองด้วยความไม่เชื่อในสายตาที่เห็นทันใดในขณะที่มาเดลีนวิ่งอย่างบ้าคลั่งไปที่ทะเลสาบ เพื่อเอาต่างหูนั้นมาน้ำแข็งบางๆอยู่ห่างจากชายฝั่งค่อนข้างมาก และมาเดลีนไม่สามารถเข้าถึงได้ เธอพยายามหากิ่งไม้มาเกี่ยวต่างหู แต่กลัวว่าจะดันต่างหูตกลงไปในทะเลสาบโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อเห็นเช่นนั้น เจเรมี่จึงเดินไปที่ด้านข้างของเธอ ดึงมาเดลีนขึ้นมา“มาเดลีน เธอจะทำอะไรของเธอกัน?”“คุณวิทแมนbคุณไม่เห็นเหรอ? ฉันกำลังพยายามดึงหลักฐานบางอย่าง ซึ่งเป็นหลักฐานว่าเมเรดิธคือฆาตกรตัวจริง!”ใบหน้าของเจเรมี่อึมครึมขั้นทันที “เธอกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไรกัน การตายของบริทนีย์เกี่ยว
เจเรมี่เคาะประตูอย่างไม่พอใจ “มาเดลีน เปิดประตู”“เจเรมี่ไปซะเถอะ ฉันไม่อยากเจอคุณ” มาเดลีนปฏิเสธเขาอย่างเย็นชา และเธอหันหลังจากไปตัดการสนทนากับเขาทันทีเธอซ่อนต่างหูก่อนอาบน้ำ เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่แห้งและสบายก่อนจะเปิดเครื่องทำความร้อน ทำให้ตัวเองอุ่นขึ้นในที่สุดมาเดลีนมองดูเวลา และเวลาผ่านไปเกินกว่าครึ่งชั่วโมง เจเรมี่น่าจะออกไปแล้ว เธอเดินไปที่ประตูและฟังให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้ยินเสียงข้างนอกอีกแล้วก่อนที่จะเปิดประตูทันทีที่เธอเปิดประตูออกไป ร่างยาวและหล่อเหลาของเจเรมี่อยู่ตรงหน้าเธอ! ทั้งตัวของเขายังเปียกอยู่ แม้กระทั่งผมของเขายังมีหยดน้ำหลงเหลือ สีหน้าของเขาก็ดูไม่ดีนักดวงตาที่ลึกล้ำของเขาจ้องไปที่มาเดลีน ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัว เธอไม่ได้หวังว่าเขาจะยังอยู่หน้าประตูแม้ว่าจะเป็นวันที่ลมแรงที่สุดในฤดูหนาวก็ตามมาเดลีนตกใจ และคำตอบแรกของเธอคือปิดประตู แต่ช้าเกินไปมือของเจเรมี่ขวางไว้ ในทันทีเขาใช้แรงเพียงเล็กน้อยก่อนผลักประตูให้เปิดออกอย่างง่ายดาย เมื่อเขาเข้าไปข้างในเขาโยนกุญแจรถของเขาให้กับมาเดลีน “มีเสื้อผ้าสำลองในรถของผม ไปเอามาให้หน่อย”หลังจากออกคำสั่งให้มาเดลีนช่วย เขา
มาเดลีนหยุดนิ่งในทุกย่างก้าว เธอไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แต่เธอรู้สึกว่าเจเรมี่จับเธอแน่นขึ้น“ลินนี่…”เขาเรียกเธอว่าลินนี่ช่างเป็นชื่อต่างประเทศที่คุ้นเคยทันใดนั้นดวงตาของมาเดลีนแดงขึ้น ขณะจ้องมองใบหน้าที่หลับของเจเรมี่ การมองเห็นของเธอพร่ามัวจากน้ำตาที่เริ่มออกมาไม่ขาดสายตั้งเเต่วินาทีที่เธอได้ยินชื่อนั้นเมื่อนึกถึงความบังเอิญเมื่อหลายปีก่อน หัวใจของมาเดลีนรู้สึกถึงความปรารถนาทั้งหมดที่มี“เมอร์ ไม่ต้องกังวล สิ่งที่ผมสัญญากับคุณ ผมจะทำให้มันเกิดขึ้นอย่างแน่นอน…”หัวใจของมาเดลีนที่เพิ่งเริ่มอบอุ่นก็กลับมาแข็งอีกครั้ง เธอกัดริมฝีปากขณะดึงมือออกลินนี่ที่เจเรมี่กำลังร้องเรียกเพราะไม่ใช่เธอ แต่เป็นเมเรดิธ นั่นเป็นความจริง ปัจจุบันเมเรดิธเรียกตัวเองว่า เอวลีน มอนต์โกเมอร์รีมาเดลีนรู้สึกอับอายอย่างไม่น่าเชื่อ เธอหัวเราะเยาะตัวเองขณะที่เธอจากไป เธอสมควรได้รับความเจ็บปวดที่รู้สึกอยู่ตอนนี้จริงๆ เธอจะไม่รู้สึกกับผู้ชายคนนี้ได้ยังไงทั้งที่มันเกิดขึ้นแล้ว?มาเดลีนซื้อยาแก้ไข้ และในขณะที่เธอกำลังจะปลุกเจเรมี่ขึ้นมา โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เมื่อมองไปที่จอแสดงชื่อของเมเรดิธอยู่บนหน้า
มาเดลีนมีสีหน้าสงบลง “คุณวิทแมน ได้โปรดกลับไปหลังจากที่คุณทานเสร็จ มันคงจะดีที่สุดถ้าคุณไม่กลับมาที่นี่อีกนับตั้งแต่นี้ไป ”เจเรมี่ยิ้มขณะที่เขาพูดว่า“มาเดลีน ทำไมเธอต้องแกล้งทำเป็นว่าเธอต้องการให้ผมออกไปจากชีวิตเธอ? ในเมื่อคุณชอบมันมากตอนที่ผมจูบคุณในตอนกลางวัน!”“อย่าพูดถึงเรื่องนั้นอีก!” มาเดลีนกล่าวว่า เธอสูญเสียการควบคุมตัวเองไปชั่วขณะ “เจเรมี่ วิทแมน คุณทำให้ฉันผิดหวังในตัวคุณมากเกินไป”“แล้วไง? มันไม่มีอะไรที่จะเปลี่ยนความจริงที่ว่าเธอรักผมได้”มาเดลีนโกรธมากจนรู้สึกเหมือนจะระเบิด หัวใจของเธอเจ็บปวด ไปพร้อมกับท้องของเธอเช่นกัน“ฉันเคยรักคุณมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ตอนนี้ แม้แต่การที่คุณมาสัมผัสฉันยังรู้สึกรังเกียจ!” เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น อาหารในปากของเจเรมี่ถึงกับหยุดเคี้ยว เขาวางช้อนส้อม ลุกขึ้น และเดินไปหามาเดลีนมาเดลีนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอจึงรีบเดินหนีไป อย่างไรก็ตาม เจเรมี่เร็วกว่าเธอมาก มือทั้งสองข้างของเขา เขาตรึงเธอเข้าไว้กับกำแพง มาเดลีนไม่กล้ามองไปที่เจเรมี่ แต่เขาจงใจก้มศีรษะ เข้ามาใกล้เธอ ก่อนจะวางใบหน้าที่หล่อเหลาแสนชั่วร้ายไว้ตรงหน้าเธอเมื่อรู
มาเดลีนดิ้นรนที่จะหายใจ ใบหน้าของเธอแดงขณะที่เธอฝืนยิ้ม “พูดใส่ร้าย? เจเรมี่ คุณรู้ไหมว่าการใส่ร้ายแท้จริงคืออะไร?”“เจเรมี่ ตอนที่คุณหลับฝันในตอนกลางวัน คุณไม่ฝันถึงลูกเราที่ตายไปแล้วบ้างเหรอ? ความรู้สึกนึกคิดของคุณไม่เคยเจ็บหรือเสียใจกับสิ่งนั้นบ้างหรือไง?” มาเดลีนมองชายที่มีสีหน้าขัดแย้ง“เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของผม” เขาพูดด้วยฟันที่ขบกัน ดวงตาของเขาจ้องมองมาเดลีนอย่างเย็นชา แต่มีความสงสัยอยู่ในนั้นมาเดลีนหัวเราะ แต่น้ำตาของเธอหยดลงบนหลังมือของเจเรมี่จู่ๆเจเรมี่รู้สึกว่าบางอย่างที่ร้อนผิดปกติกำลังแผดเผาเขา จนปล่อยมือที่จับคอของมาเดลีน เขารู้สึกกระอักกระอวนและปล่อยเรื่องนี้ไป ก่อนจะสตาร์ทรถ“ถ้าเธอไม่อยากตาย ก็หยุดยั่วยุผม”มาเดลีนสูดหายใจเข้าลึกๆ และไม่พูดอะไรอีกอย่างน้อยก็ในตอนนี้ ที่เธอยังไม่อยากตายจริงๆ เธอต้องการมีชีวิตอยู่จนกว่าโฉมหน้าที่แท้จริงของเมเรดิธจะถูกเปิดเผยมาเดลีนถูกเจเรมี่พาไปยังโรงพยาบาล ในขณะที่เมเรดิธอยู่ในห้องวีไอพี มาเดลีนได้ยินเสียงร้องไห้อย่างเลือนลางของเมเรดิธ เมื่อเห็นว่ามาเดลีนมาที่นี่ โรสจึงหยุดเธอไว้ที่หน้าประตู“มาเดลีนยัยผู้หญิงที่น่ารังเกียจ
หัวใจของเธอเจ็บปวดมานานมากจนไม่สามารถฟื้นตัวได้อีกต่อไป แม้กระทั่งตอนนี้ คนเหล่านี้ยังคงต้องการทำร้ายเธอต่อไปเรื่อย ๆเอโลอิสหันกลับมา และจ้องมาเดลีนที่ใบหน้าที่แสดงความเกลียดชังออกมาอย่างเห็นได้ชัด “มาเดลีน! นึกถึงสิ่งที่เธอทำลงไปบ้าง สิ่งที่เธอได้ทำกับเมเรดิธ เจเรมี่เป็นคู่หมั้นของเมเรดิธ แต่เธอใช้วิธีที่น่ารังเกียจเพียงเพื่อฉุดรั้งเขาไว้ ตอนนี้ เธอยังกล้าใช้โทรศัพท์ของเจเรมี่โทรหาลูกสาวฉันและพูดเรื่องไร้ยางอายมากมายเหล่านั้นเพื่อให้ลูกของฉันเจ็บปวด! นี่เธอไม่มีความละอายอะไรเลยหรือยังไง!”ในที่สุดมาเดลีนก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เมเรดิธวางแผนการฆ่าตัวตายในขณะที่โทรหาเจเรมี่ ระหว่างที่ฉันกดรับสายในคืนที่เจเรมี่มีไข้ขึ้นสูงมาเดลีนเม้มริมฝีปากของเธอขณะที่ยิ้มให้เมเรดิธ “เมเรดิธ เชิญโกหกต่อไป นี่คงไม่ได้หวังว่าฉันกับเจเรมี่จะหย่ากันเพราะเธอใช่ไหม ยัยเมียน้อย จะเเย่งตำแหน่งฉันงั้นหรือ? ถ้าไม่ใช่เเบบนั้น ทำไมถึงทำเช่นนี้กันล่ะ? งั้นฟังฉันให้ดีนะ แม้ว่าฉันจะตาย แต่ตำแหน่งนายหญิงแห่งวิทแมนจะยังเป็นของฉันที่ครอบครองมันตลอดไป!”ทันทีที่เธอพูดจบ มาเดลีนถูกเอโลอิสตบทันที“หน้าด้าน!” เธอตะโกน
มาเดลีนจดจ่อไปที่คำสัญญาอันมุ่งมั่นของเจเรมี่ที่มีให้กับเมเรดิธ มันเป็นเพียงคำพูดง่าย ๆไม่กี่คำ แต่มันทำให้มาเดลีนเจ็บปวดอย่างที่สุดดูเหมือนว่าพวกเขาเหมาะที่จะอยู่ด้วยกันมาเดลีนฉีกยิ้มอย่างช้า ๆ เธอเห็นเมเรดิธมองไปที่เจเรมี่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา “เจเรมี่คุณกำลังพูดความจริงหรือเปล่า? คุณจะแต่งงานกับฉันจริงๆเหรอ?”เจเรมี่มองเธออย่างอ่อนโยน “แน่นอน มันเป็นเรื่องจริง ผมจะทำตามสัญญาแน่นอน”“เจเรมี่ ในที่สุดเราก็ไม่จำเป็นต้องซ่อนความรักของเราอีกต่อไปแล้ว …” เมเรดิธกอดเจเรมี่แน่นโผร้องไห้เข้าที่อกของเขาเธอหันหน้ากลับมา เพื่อแสดงใบหน้าเจ้าเล่ห์และชั่วร้ายให้มาเดลีนเห็น ข้าง ๆ พวกเขา เอโลอิสรู้สึกอิ่มเอมใจ จากนั้นเธอตวัดสายตามองไปที่มาเดลีนด้วยอาการแสดงความเกลียดชังความทุกข์และความเจ็บปวดของเธอจะทะลักออกมาจากนั้นมาเดลีนกำหมัดแน่น เธอหันหลังและเดินหนีไปเจเรมี่สังเกตว่ามาเดลีนเดินออกไป เขามองตามเธอ ขณะที่ค่อยๆผลักเมเรดิธออกไปข้าง ๆ ดูเหมือนว่าเขากำลังจะตามออกไปเมเรดิธดึงเสื้อของเขาไว้ “เจเรมี่ คุณลังเลที่จะตัดมาเดลีนออกจากใจงั้นหรอ?”“ไร้สาระ ผมจะออกไปกับผู้หญิงคนนั้นได้ยั
เมื่อเธอพูดอย่างนั้น ใบหน้าอันงดงามของเจเรมี่ดูเหมือนจะหยุดนิ่ง ดวงตาของเขาจ้องมองเธออย่างทะลุปรุโปร่ง “มาเดลีน เธอพูดว่าอะไร? ความหมายของมันคืออะไร?”เมื่อคิดว่าเธอจะตายในไม่ช้าและจำได้ถึงความปรารถนาอันน่าหัวเราะของเธอที่เธอยึดถือมานานกว่าสิบปีดวงตาของมาเดลีนก็แดงขึ้นขณะที่เธอยิ้มให้เจเรมี่“สิ่งที่ฉันหมายถึงคือ ฉันจะไม่ปล่อยให้เมเรดิธ ผู้หญิงจอมปลอมคนนั้นได้สิ่งที่เธอต้องการ แม้ว่าฉันจะตาย ฉันก็จะนำตำแหน่งของคุณนายวิทแมนไปด้วย!” ดวงตาสีแดงของมาเดลีนเบิกกว้าง น้ำตาไหลตามความรู้สึกของเธอ“เจเรมี่ แม้ว่าคุณจะรังเกียจฉันและเกลียดฉัน แต่มันก็จะไม่มีวันเปลี่ยนความจริงที่ว่าฉันเป็นภรรยาของคุณ!” มาเดลีนก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างมากในหัวใจของเธอ หลังจากปล่อยคำพูดเหล่านั้นออกไปความรักและความหลงใหลที่มีค่าตลอดชั่วชีวิตของเธอได้ถูกเทให้กับเขาเพียงคนเดียว มันเริ่มต้นจากความรัก และตอนนี้มันก็ต้องจบลงเพราะความรักตอนนี้ ความรักของพวกเขาเดือดพล่าน และทุกอย่างก็เกิดขึ้นในควันมัวหมองแล้วทำไมหัวใจของเธอถึงได้รับบาดเจ็บมากขนาดนี้?ความตายเป็นทางรอดเดียวที่เธอสามารถหนีจากความเจ็บปวดของเธอ?เจเรมี่โกร