สักพักเขาก็ลุกขึ้นยืน โค้งเคารพอีกครั้ง ฉันเองก็พยายามทำตามเขาทุกอย่าง จนเราออกมาจากสุสานไปเที่ยวป่าไผ่กันต่อ
ต้นไผ่เรียงกันเป็นทางยาว ฉันนั่งรถลาก สไตล์ญี่ปุ่นชมวิวตลอดทาง ส่วนอิหมอเริ่มหายซึมแล้ว ฉันจับมือเขาตลอด พยายามพูด พยายามคุยกับเขา
“หมอ ทำไมพูดญี่ปุ่นเก่งจัง” อิหมอหัวเราะ แล้วจับหัวฉันโยก
“ฉันเรียนที่นี่ถึงโชกักโก เอ่อ... ปอสองน่ะ พอโอบาซังเสีย ก็ไปอยู่ไทยกับพ่อ” โอบาซัง?
“ใครคือโอบาซัง?” อิหมอหัวเราะ อะไรวะ ก็กูไม่รู้!
“ยาย ฉันเอง” อ๋อ จำไว้นะไคล์ โตขึ้นให้พ่อสอน... เท่ดีถ้าลูกพูดได้หลายภาษา
เราตะเวนเที่ยวจนเย็น ไปวัดน้ำใส ไปปราสาททอง ไปหมด จะว่าไปแถวนี้ไม่มีร้านเซ็กส์ช้อปเลยแหะ ทุกอย่างดูเดิม ๆ มาก กลิ่นอายของญี่ปุ่นล้วน ๆ
ที่นี่เขาชอบกินอุด้งกันมาก เส้นแป้งใหญ่ ๆ กับน้ำซุป ไปร้านไหนก็เป็นเมนูแนะนำแทบจะทุกร้าน... รสชาติอาหารก็ เค็ม หวาน มีเท่านี้จริง ๆ ถ้าให้ฉันมาอยู่ ฉันอยู่ไม่ได้แน่ คิดถึงส้มตำ คิดถึงปลาร้า
พอเที่ยวเสร็จก็กลับห้องนอน อิหมอเซียนมากแผนที่แ
