พลอยพิมชวนชาร์ลออกมาที่ร้านอาหารชื่อดังใกล้กับโรงแรม เธอเลือกที่จะสั่งข้าวซอยที่เป็นของโปรดของเธอและอาหารขึ้นชื่อของที่ร้านให้ชาร์ลได้ลองชิม
“อร่อยไหมคะ”
ชาร์ลเคี้ยวอาหารในปากได้ครู่หนึ่งก็เริ่มมีสีหน้าฉงน “รสชาติแปลกจากที่ผมเคยกิน แต่ก็อร่อยครับ”
“พลอยชอบกินข้าวซอยมาก มาเชียงใหม่ทีไรก็จะมาแวะที่ร้านนี้ตลอดเลยค่ะ”
“ครับ คุณพลอยอยากไปไหนอีกก็บอกผมได้เลยนะครับ”
“กินข้าวเสร็จก็กลับดีกว่าค่ะ พลอยไม่ได้อยากไปไหน คุณแม่ไม่ค่อยชอบให้พลอยเที่ยวตอนกลางคืนค่ะ”
“ดูท่าคุณพลอยเชื่อฟังคุณแม่คุณมากเลยนะครับ”
“ค่ะ คุณแม่สอนพลอยตลอดว่าให้เชื่อฟังคนที่โตกว่า แล้วชีวิตจะดีค่ะ”
“อ๋อ แบบนี้นี่เองคุณพลอยถึงได้ตกลงหมั้นกับคุณลอสง่ายๆ โดยที่ไม่ได้สนิทสนมกันเท่าไหร่”
“คงดูไม่ดีในสายตาคุณชาร์ลใช่ไหมคะ” หญิงสาวที่มีสีหน้าเปื้อนยิ้มอยู่คราแรกเริ่มที่จะยิ้มไม่ออก
“เอ่อ เปล่าครับผมไม่ได้หมายความไปในทางนั้น แล้ว...คุณพลอยเคยขัดใจอะไรคุณแม่บ้างหรือเปล่าครับ” ชาร์ลรีบส่ายหัวพัลวัน เขาไม่ได้มีเจตนาไม่ดีในคำถาม เพียงแค่ศัพท์ภาษาไทยในหัวของเขาไม่ได้มีมากมายที่จะอธิบายได้ลึกซึ้ง
พลอยพิมขบเม้มริมฝีปากก่อนจะก้มหน้าและส่ายห
