“ไม่ใช่ทางกลับบ้านนี่คะ?” เจ้าเอยนั่งรถออกมาจากโรงพยาบาลพักใหญ่ก็เริ่มขมวดคิ้วหันมาถามมานูแอลถึงเรื่องทางกลับบ้าน
“ผมอยากพาคุณไปพักผ่อนต่างจังหวัด จะได้ลืมเหตุการณ์สะเทือนใจ อาการป่วยจะได้หายเร็วๆ เรื่องของเยี่ยมคุณพ่อคุณ ไม่ต้องห่วง ผมให้เควินกับป้าวันสลับกันไปเยี่ยมแล้ว”
“คือ...เอยไม่รู้หรอกนะคะ ว่าตอนนี้คุณยังโกรธเอยแค่ไหน เอยขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมา แล้วก็ขอบคุณจริงๆ ที่ดีกับเอยตอนที่เอยลำบาก” เธอขอบคุณเขาจากใจจริง ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขาเปลี่ยนมาดีกับเธอภายในวันสองวัน คิดไปในทางขบขันที่ว่าหากเป็นเพราะว่าเธอเจ็บตัวแล้วเขาเกิดเห็นอกเห็นใจ ก็อยากจะเจ็บแบบนี้ตลอดไปเสียเลย
“ถ้าคุณง่วงก็นอนพัก กว่าจะถึงเขาใหญ่ผมต้องขับรถอีกพักใหญ่ๆ เลย”
“ค่ะ”
มานูแอลหันมามองคนที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ ริมฝีปากหนาเริ่มแสยะยิ้มน้อยๆ ตอนนี้หัวใจของเขายอมรับคำขอโทษจากเจ้าเอยได้เต็มที่แล้ว ที่เขาพาเธอมาที่ต่างจังหวัดด้วยกันเพราะอยากจะอยู่ด้วยกันสองต่อสอง อยากพิสูจน์ด้วยว่าเจ้าเอยจะมีใจให้เขาตามที่อิงฟ้าได้พูดเอาไว้หรือเปล่า
เจ้าเอยรู้สึกตัวตื่นมาก็รู้ว่าตัวเองนอนซุกอยู่ในอ้อมอกของมานูแอลบนเตียงนอนกว้าง เดาว
