"....." ร่างกายแข็งทื่ออยู่ในอาการช็อกในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่ขณะที่ซบอยู่กลางอก แหงนหน้ามองผู้เป็นพ่อที่ยืนอยู่ใกล้ๆกัน ความใจหายพรั่งน้ำตาที่ยังไม่แห้งดีให้ไหลกลิ้งลงมาอัตโนมัติ
เนเน่ดันตัวออกจากอ้อมกอดหลังได้สติ ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้มนวลลวกๆ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ได้ยินเมื่อสักครู่หูฟาดไปหรือเปล่า
"ตะ..ตายเหรอคะ" เธอจึงทวนคำนั้นถามให้แน่ใจ
"ใช่ มันตายไปแล้วป๊าเป็นคนฆ่ามันเอง"
"....." หัวใจดวงน้อยดับวูบทั้งน้ำตาไหลกลิ้งลงมาอีกครั้งด้วยความรู้สึกบางอย่าง มันคือเรื่องจริงเธอไม่ได้หูฟาดเขาตายแล้วตายด้วยเงื้อมมือของผู้เป็นพ่อ ซึ่งไม่แปลกหรอกที่มีจุดจบแบบนี้เพราะท่านรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว แต่ทำไมการตายของเขากลับทำให้เธอรู้สึกเสียใจแปลกๆในเมื่อต้องการให้เขาตายอยู่แล้ว ต้องควรดีใจสิที่ได้หลุดพ้นจากคนเลวๆสักที ทว่าหัวใจกลับวิวๆคิดถึงภาพวันวานที่อยู่กับเขา ช่วงเวลาที่เขาอ่อนโยนดูแลเธอเสียอย่างนั้น เหมือนกับว่าไม่อยากให้เขาจากไป "ฮึก.."
"แล้วร้องไห้ทำไม? เสียใจเหรอที่มันตายหรือดีใจ" เสียงเยือกเย็นของโน่ดังขึ้น ทำเอาหญิงสาวที่กำลังจ้องหน้าเจ้าของคำพูดนั้นนิ่งสะดุ้งตกใจหลุดจากห้วงความคิด
"ปะ..เปล่
