Madilim na ang langit. Unti-unti nang nagsisiuwian ang mga tao mula sa parke. Ang mga bata’y mahimbing nang natutulog sa sasakyan, at si Cherry ay kasalukuyang kausap ni Luisa sa kabilang dulo ng parking lot. Habang isinasara ni Jal ang trunk ng kotse, lumapit si Prescilla—mabilis, matalim ang mga mata, tila may kinikimkim na apoy sa dibdib.
“Jal.”
Hindi ito tawag. Isa itong utos.
Huminto si Jal at humarap sa asawa. “Bakit?”
“Hindi mo ba talaga napapansin kung paano ka tumingin sa kanya?” mariing tanong ni Prescilla, halos pabulong ngunit nanginginig sa galit. “Hindi mo ba nararamdaman kung paano mo pa rin siya tinitingnan? Para kang... para kang nawawala tuwing nandiyan siya!”
Napatingin si Jal sa paligid, nagbuntung-hininga. “Prescilla, hindi ito ang tamang oras—”
“Wala akong pakialam kung anong oras ‘to, Jal!” singhal niya, pinipigilang huwag lumuha. “Kanina habang kinakausap mo siya sa bench, parang kayo lang ang may mundo! Alam mo ba kung gaano kasakit ‘yon? Na habang hawak ko an
