แม่พูดเองตัดบทเองจนฉันตามไม่ทัน พี่เชนที่ขึ้นไปเก็บของเดินลงมาแล้วเข้ามานั่งขนาบแม่อีกคน แม่เลยหันไปค้อนพี่เชน
“นี่ก็อีกคน จะเรียนจบแล้วจะไปทางไหนต่อล่ะ เคยคิดจะกลับไปบ้านเราไหม”
“โธ่ คุณนายครับอย่าเพิ่งงอน ผมจบก็ต้องไปใช้ทุน ตอนนี้ก็หาที่ลงอยู่ ก็ว่าจะไปโรงพยาบาลในจังหวัดเรานั่นแหละน่า”
“จริงรึเชน”
แม่มีสีหน้าดีใจอย่างเห็นได้ชัด แน่ล่ะ ลูกสองคนมาเรียนไกล นานทีปีหนเจอกัน กว่าจะเรียนจบ เรียนจบก็ต้องมาลุ้นว่าลูกจะไปทางไหน จะคิดถึงแม่บ้างไหม ฉันพอจะเข้าใจความรู้สึกแม่ เพราะแม่เลี้ยงเราสองคนมาตั้งแต่ไม่มีพ่อ ถึงแม้พี่เชนจะถูกคุณป้าขอไปเลี้ยงแต่แม่ก็ไปมาหาสู่ตลอด ความสัมพันธ์แม่ลูกของเราจึงไม่ลดทอนแม้แต่น้อย
“จริงสิครับ” พี่เชนพูดยิ้ม ๆ “อยู่ใกล้คอยดูแลแม่ปริม ไหนจะแม่ปรางอีก เชนจะได้หายห่วง”
“น่ารักจริงพ่อคุณ มาแม่หอมที” แม่ปลื้มใจจนดึงพี่เชนไปหอมซ้ายขวา ฉันพูดล้อเลียน
“แหม มีลูกคนเดียวหรือคะ คุณนาย”
“มา ๆ หอมปายอีกคน คนนี้แม่ก็รัก”
Rrrrrrrrrrrr……..Rrrrrrrrrr…..
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะ แม่หยิบกระเป๋าถือมาค้นพอเจอโทรศัพท์ตัวเองก็กดรับ ฉันมองแม่นั่งคุยโทรศัพท์ ฟังจากเสียงสนทนาแม่น่าจะ
