Pikit-matang ipinasak ni Zeke ang earbuds sa kaniyang tainga habang nakaupo sa bench sa labas ng silid ng kaniyang Lolo sa ospital kung saan ito naka-admit. Isinagpak niya ang volume ng pinapatugtog na kanta para hindi marinig ang palahaw ng mga kamag-anak dahil sa pagpanaw ng kaniyang Lolo. Iniwan niya na ang mga ito sa loob dahil hindi niya kayang tagalan ang mga ganoon na senaryo.
He's hurt and also in pain just like his relatives pero kasalungat ng mga ito ang kaniyang naging reaksyon. He was quiet and didn't even shed a single tear.
"This is for the best," wika ni Zeke na para bang makakatulong ang sinabi para i-comfort ang sarili. "No more pain, Lolo."
Napatingin siya sa kaniyang cell phone nang biglang nag-vibrate iyon. Awtomatikong nag-ulap ang mga mata niya nang makita ang pangalan ni Hope sa screen.
"Hey," matamlay na bati ni Zeke. Bahagya siyang lumayo sa silid ng kaniyang Lolo para huwag marinig ni Hope ang iyakan ng mga kamag-anak.
"Why do you sound so down? Are you alrig
