LOGINShare
Chapter 2
Last Updated:
2021-07-28 19:11:04Rhianna's POV.
"Hmm... What's that smell? It's smell like a coffee."
Kinabahan ako bigla sa sinabi ni Tita Martha. Nagpalinga-linga siya sa paligid.
Mas'yado kasi akong nagmadali. Hindi ko tuloy nalinis muna ang sarili ko. Nagpalit lang ako ng damit.
Tumingin si Drew sa 'kin ng masama kaya mas lalo akong nakaramdam ng kaba.
"Ah, maybe our maid poured the coffee. Wait. I will check." I smiled to Tita Martha and go to our kitchen. I didn't even wait for her response.
Palakad-lakad lang ako sa loob ng kusina at hindi malaman ang gagawin.
Pagkalipas ng ilag minuto ay hindi ko namalayang sumunod na rin pala si Drew sa akin. Hinawakan niya ko bigla sa braso ng mahigpit.
"Ouch! Drew, it's hurt." Pinilit kong inaalis ang kamay niya sa braso ko.
"Masakit? Masakit ba? Kulang pa 'yan sa ginawa mong katangahan kanina?! Paano kung nalaman ni Mom ang nangyari? Eh 'di ako ang malalagot?!" Mas lalo niyang hinigpitan ang pagkakahawak sa aking braso.
Wala na kong nagawa kundi ang umiyak na naman sa kanyang harap at dahil sa halo-halong emosyon na nararamdaman ko, hindi ko na napigilan pang sumagot sa kanya.
"Sorry?! It's my fault, right? Sorry kasi dahil nakatali ka ngayon sa 'kin! Sorry kasi dahil sa 'kin ay nagalit si Samantha sa 'yo. Sorry kasi kinasal ka pa sa 'kin. Kung sana lang sinabi mo dati na ayaw mong makasal sa 'kin, sana nagmakaawa na lang ako sa magulang na 'tin na huwag ituloy ang kasal! Sorry kasi minahal kita! Minahal kita ng todo at lahat ginawa ko para lang mahalin mo rin ako, pero sana pala hiniling ko na lang na ituring mo sana akong tao! Tao man lang sana at kahit hindi na babae. I know I can't win your heart from her, but I still believe. I'm really sorry, but I also want to say thank you. Salamat sa pananakit mo. Salamat kasi dahil sa 'yo, natuto na ko." Sa sobrang sikip ng dibdib ko ngayon ay hindi ko na nakayanan na humarap sa kanya.
Naglakad ako patungo sa second floor at dumiretso sa guest room.
Hindi ko na napansin si Tita Martha. Umuwi na siguro.
Kailan kaya matutuyo ang luha ko?
Naramdaman kong sumunod si Andrew sa akin. Agad kong pinunasan ang mga luha sa aking mata nang makitang pumasok siya sa loob ng guest room.
"Anong ginagawa mo rito?" tanong ko sa kanya at pilit na pinapakalma ang sarili.
"You know? Mas okay na siguro kung umalis na muna ako rito kasi-"
Napahinto ako sa pagsasalita nang maramdaman ko ang yakap niya mula sa likod.
Ito na naman siya. . .
"Please, huwag ka nang umalis. Don't leave me alone..."
At ito na naman ako. Magpapakalambot at maniniwala sa mga sinasabi niya. Ilang beses na bang ginawa niya sa akin ang bagay na 'to? Hindi ko na mabilang kung ilan.
"But you don't love me. How could I stay if-"
"Please. Stay, Rhianna."
Ito na naman. Mas lalo akong manlalambot sa tuwing bibigkasin na niya ang pangalan ko. Maniniwala na naman ako na may pag-asa. May pag-asa pa na mamahalin niya rin ako balang araw.
"Okay. Let me think about it. Leave me alone by now." Marahan kong tinanggal ang kamay niya na nakayap pa rin sa 'kin.
Humalik muna siya sa aking kanang pisngi bago tuluyan lumabas ng kuwarto.
Nanghina na naman ako sa kanya. Wala eh. Hindi ko kasi kayang tiisin siya. Hindi ko kayang magalit o huwag pansinin siya sa loob lamang ng isang araw.Alam ko naman eh. Alam ko naman kung anong mangyayari sa bandang huli, pero naniniwala pa rin ako na balang araw ay matututunan niya rin akong mahalin.
Bumuntong hininga na lang ako sa nangyari ngayong araw.
"Tiis lang, Rhianna. Mamahalin ka rin niya, at kapag nangyari ang bagay na 'yon ay sisiguraduhin kong hindi siya magsisisi na minahal niya ko."
Mapait akong ngumiti sa aking sarili at napahawak ako sa aking pisngi nang may tumulo na namang luha sa aking pisngi.
Nang magising ako kinaumagahan ay mag-aalas otso na ng umaga. Kaya mabilis akong bumaba para tingnan kung nakaalis na ba si Drew.Nakahinga ako ng malalim nang makita ko si Drew na nakaupo sa may dinning area habang umiinom ng kape at nagbabasa ng news paper.
Nagtungo agad ako sa kusina para ipaghanda siya ng almusal ngunit naabutan ko si Yaya Rhea doon na tapos na maghanda ng almusal at idadala na lamang ito kay Drew. Lumapit ako sa kanya.
"Ako na ang bahala d'yan." Isang ngiti ang ibinigay ko sa kanya.
Kinuha ko agad ang mga pagkain na ginawa niya at dinala 'yon kay Drew.
"Good morning. Here, eat this. Para may lakas ka mamaya sa trabaho." Inilapag ko ang pagkain na ginawa ni Yaya Rhea.
Tumigil siya sa pagbabasa ng news paper at lumingon sa direksyon ko. Pagkatapos ay nagbasa na siya ulit.
"Tapos ka na bang magdrama?"
Nabigla at natigilan ako sa tanong niya ngunit hindi ko na lang ito pinansin.
"Kumain kana, Drew. Sure akong hindi ka nag-dinner kagabi." Ngumiti ako sa kanya ng malawak.
Hindi siya nagsalita o lumingon man lang. Pinagpatuloy lang niya ang pagbabasa.
"Drew, eat-"
"Shut up! Napakakulit mo, alam mo ba 'yon? Umalis kana lang sa harap ko, hayop!"
Natigilan na naman ako sa sigaw ni Drew. Mabilis akong umalis para hindi na siya mainis pa lalo.
Ayaw kong mas lalo pa siyang mainis sa akin kaya aalis na lang ako kahit labag sa loob ko.
Hindi pa rin ako titigil na hilingin na sana balang araw magawa niya rin akong tanggapin sa buhay niya at higit sa lahat, magawa niya rin akong mahalin. Kahit man lang hindi na katulad ng pagmamahal niya kay Samanta. Kahit sana mahalin niya ko bilang ako.
Muli na naman akong napaiyak, pero sa pagkakataon na ito ay biglang sumikip ng husto ang dibdib ko. Halos hindi na ko makahinga ng maayos, kaya napapahawak na rin ako sa aking dibdib.
Hanggang sa unti-onting nagdilim ang aking paningin at tuluyan na kong nawalan ng malay.
Latest chapter
Never Say Goodbye Chapter 16
ZOE Nang makauwi na ko sa bahay namin ni Jayden ay naabutan ko siyang nakaupo sa sala. Nakayuko siya at kahit na hindi siya nagsasalita at hindi ko nakikita ang mukha niya, parang nararamdaman ko na agad ang galit niya. Napailing ako ng aking ulo. Ngayon na alam kong may nagawa akong masama sa kanya, pakiramdam ko tuloy ay galit na siya sa akin ngayon. Iniangat ni Jayden ang mukha niya at nagsalubong ang mata naming dalawa. Gusto kong umiwas ng tingin sa kanya dahil baka makita niya agad sa mga mata ko na may ginawa akong mali, pero hindi ko magawang iiwas ang paningin ko. Parang nag-uutos ang bawat tingin niya sa akin at hindi ko ito kayang hindi sundin. "Babe, come here." Nakatitig pa rin sa akin si Jayden subalit mas tumalim na ang bawat titig niya sa akin. Bumilis ang tibok ng puso ko. Habang naglalakad ako papunta sa kanya ay mas lalo pang bumibilis ang tibok ng puso ko.Tinuro niya ang kanyang lap at wala akong ginawa kundi sundin ang kanyang utos. Umupo ako sa kanya. Nara
Never Say Goodbye Chapter 15
Andrew's POV.Nagising ako na katabi ko pa rin si Rhianna. Nakasuot na siya ng damit ngayon at hindi na gaanong madalim kaya naisip ko na sumapit na siguro ang umaga. Sumilay ang ngiti sa aking labi. Natutuwa ako dahil sa nangyari sa amin ni Rhianna. Alam kong mas'yadong masama ang umasa ng malaki, pero hindi pa rin bumababa ang pag-asa ko na konting panahon na lang ay maaalala na rin ako ni Rhianna. Nakaunan siya sa bisig ko. Niyakap ko siya, pero hindi pa rin bumubukas ang kanyang mga mata. Kaya naman sinarado ko na lang ulit ang aking mata at muling natulog. Nagising ako nang maramdaman ko ang paggalaw ni Rhianna sa tabi ko. Ngumiti ako nang makita kong gising na siya at nakaupo na sa tabi ko. Yakap niya ang kanyang sarili habang nakatingin sa kung saan. "Good morning, Rhianna. Ayos lang ba ang katawan mo?" Nakangiti ako habang nakatingin sa kanya kahit na sa ibang direksyon siya nakatingin. Bigla siyang lumingon sa 'kin at nawala ang ngiti sa labi ko nang tingnan niya ko ng
Never Say Goodbye Chapter 14
Zoe's POV. Kumalma na ko pagkatapos akong yakapin ni Andrew. Kaya nang maramdaman niyang med'yo mahinahon na ko ay siya na ang kusang kumalas sa pagkakayakap sa 'kin, pero hawak niya pa rin ang dalawang balikat ko at pinaharap niya ko sa kanya. Pagkatapos ay tinitigan niya ko sa aking mata. "What do you think you're doing?" Nagsalubong ang dalawang kilay ko habang nakatingin sa kanya. "I love you, Rhianna. Can you let me say those words over and over to you?" Hindi ko malaman ang magiging reaksyon ko sa sinabi niya. Lagi niya kong tinatawag sa ibang pangalan, pero bakit pakiramdam ko ay mas nagiging kampante ako sa ginagawa niya? Andrew's POV. Hindi siya sumagot sa sinabi ko. Sinalubong lang niya ang mga titig ko sa kanya at mahahalata sa kanyang mga mata na naguguluhan siya. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko ngayon. Masaya ako dahil nagkaroon ako ng pagkakataon para makasama ko siya ng mag-isa at walang gumugulo sa aming dalawa, pero sa tuwing nakikita ko ang mga mata
Never Say Goodbye Chapter 13
Zoe's POV.Ilang beses naming sinubukan itulak ang pinto palabas, pero hindi pa rin ito bumubukas. Pareho na kaming pinagpapawisan at parehong paos na rin ang aming boses dahil sa kakasigaw, pero walang pumupunta sa kinalalagyan namin para palabasin kami. "Magpahinga na muna tayo, Rhia. Baka kung ano pang mangyari sa 'yo kapag napagod ka."Natigilan ako sa sinabi niya. Lumingon ako sa kanya na magkasalubong ang dalawang kilay ko."Paano mo nasabi na masama sa akin ang mapagod?" Tinitigan ko siya sa kanyang mga mata, pero hindi siya nag-iwas ng tingin sa akin at sa halip ay tinitigan niya ko pabalik. Nakipaglaban siya ng titigan sa 'kin. "Because I know that you have a heart disease. Nalaman ko lang ang tungkol doon nang sabihin sa akin ng Kuya mo ang tungkol sa sakit mo nang malaman nila na nawawala ka."Mas lalo akong napakunot-noo dahil sa sinabi niya. Habang tumatagal ay mas lalo akong naguguluhan sa pinapahiwatig niya. "What do you mean? Kuya? Sinong Kuya ang sinasabi mo? You
Never Say Goodbye Chapter 12
Zoe's POV.Naramdaman ko ang pangangalay ng katawan ko nang imulat ko ang aking mga mata. Inilibot ko ang aking paningin sa paligid habang sinusubukan kong alalahanin ang nangyari bago ako mapunta sa lugar na 'to. Puno ng malalaking karton ang buong paligid at med'yo madilim rin dahil wala akong nakikitang ano mang bintana na maaaring lusutan ng araw mula sa labas. Sa palagay ko ay nasa stock room ako ngayon mula sa kung saan man.Ang huli kong naaalala ay nagkaroon kami ng hindi pagkakaunawaan ni Jayden sa isang restaurant na kinakainan namin. Pagkatapos ay lumabas ako sandali para pumunta sa comfort room at may bigla na lang naglagay ng panyo sa may bandang ilong ko na naging dahilan para mawalan ako ng malay. Napatakip ako sa sarili kong bibig dahil sa naalala. Kung gano'n ay may dumukot sa akin na kung sino? Nakaramdam ako ng pangamba para sa sarili ko. Med'yo masuwerte pa rin ako dahil hindi ako iniwang nakatali ng kung sino man ang dumukot sa akin. Tumayo ako, pero hindi pa
Never Say Goodbye Chapter 11
Zoe's POV.Nang imulat ko ang aking mga mata, naabutan kong natutulog sa aking tabi si Jayden. Napangiti ako, pero hindi ko rin maiwasan na hindi mag-alala.Nakatulog ba siya buong magdamag nang nakaupo lang habang nagbabantay sa akin?Yumuko ako at hinalikan ko siya ng bahagya sa kanya ulo. Ngumiti ako nang makita ko siyang gumalaw at nag-angat ng kanyang ulo."Good morning." Umayos siya ng kanyang pagkakaupo at napuno ng pag-aalala ang kanyang mukha nang makita na niya ko ng maayos."Babe, kumusta ka? Ayos na ba ang pakiramdam mo? May masakit ba sa 'yo?" Sunod-sunod ang naging tanong sa akin ni Jayden, pero isang iling lang ang naging tugon ko sa kanya. "Ayos na ko. Hindi na masakit mas'yado ang ulo ko.""I think you need to drink your medicine again. Ayaw kong mangyari ulit ang nangyari sa 'yo kanina. Nag-aalala ako sa 'yo." Bumalik sa isipan ko ang mga alaalang pumuslit sa isipan ko kanina. Mas'yadong balabo ang mga imahe na nakita ko kanina, pero malinaw ang mga boses na narin
