เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 1
ปรับปรุงล่าสุด:
2021-07-28 19:10:36Rhianna's POV.
Napaupo ako sa aking kama at nag-aalalang tumitig sa hawak kong cellphone. Nasaan na naman kaya si Drew? Gabi na pero hindi pa siya dumadating sa bahay. Sobrang nag-aalala na ko sa kanya. Muli ko siyang tinawagan at sa wakas ay sinagot na rin niya ang tawag ko.
"Hello?" Mahahalata pa sa aking tinig ang pag-aalala sa kausap.
"[Then, what will be going to happened to us? Matatapos na lang ba tayo basta-basta?]"
"[No. We will keep our relationship. You know that I don't care about her. I can't even tell her name. You are my love and not her so let's stay, please...]"
"[But, you are her husband.]"
"In the paper, yes but you are the one I love.]"
I also heard a deep sigh on the line.
"[Then let's stay. I love you, Drew.]"
"[I am many more loves you, babe.]"
Hindi na ko nakatiis sa mga naririnig ko kaya ako na ang unang nagbaba ng cellphone.
Mapait akong tumawa nang maalala ko ang mga katagang narinig ko ngayon lang. Nagkamali na naman siguro ako ng natawagan.
"Ma'am Rhianna, ito po pala 'yong gatas na pinapadala mo. Ito rin po pala ang panyo."
Dahil siguro sa sobrang atensyon ko sa cellphone ay hindi ko na napansin ang pagdating ni Yaya.
I smiled to her.
Kinuha ko ang pinatimpla kong gatas pati ang panyo na inabot niya rin sa 'kin. Hindi ko man lang nalaman na may tumutulong tubig na naman pala sa aking mata.
"Ma'am Rhia, hindi naman sa nangingialam, pero hindi ka pa po ba matutulog? Med'yo gabi na po kasi eh."
Tinitigan ako nang may pag-aalala ni Yaya, pero ngumiti lang ako sa kanya pabalik.
"I'm okay. Hihintayin ko pa si Drew. You can take a rest na, Yaya."
Tumango siya sa akin at umalis na sa loob ng kuwarto kahit na alam kong hindi siya kumbinsido sa sinabi ko.
One week pa lang ang nakakalipas simula ng ikasal kami ni Drew, pero hindi pa man kami nakakasal ay wala na siya sa tabi ko.
Kasalanan ko rin naman kasi eh.
Nagmahal ako ng isang tao na may mahal ng iba, pero wala na kong pakialam. Atleast, mahal ko siya at naniniwala akong balang araw ay gano'n din ang mararamdaman niya sa 'kin. Isa pa, kasalanan ko rin naman ang lahat. Kaya hindi ko na siya masisisi pa roon.
Biglang bumukas ang pinto ng kuwarto ng malakas kaya nahinto ang pagmumuni-muni ko. Doon ay pumasok si Drew na lasing na lasing at amoy alak. Tumayo ako at lumapit sa kanya. Inalalayan ko siyang makahiga sa kama.
"Drew, are you okay? Gabi na ah. Bakit ngayon ka lang umuwi. Alam mo bang nag-"
"I don't want to hear your voice, animal. Stay away with me. Don't touch me!" Tinabig niya ng malakas ang braso ko kaya muntikan na kong matumba.
"But, you're drunk and-"
"I said, shut up!"
Napatahimik ako nang bigla na lang siyang sumigaw.
"You know? It's your fault! Ikaw ang dahilan kung bakit malungkot ngayon si Samantha! Gaga ka kasi eh! Napaka-animal mo at tinali mo ko sa 'yo! Lumayas ka sa harap ko, pero bago 'yon, gusto kong malaman mong kahit kailan hindi ako magmamahal ng isang hayop na katulad mo." Tinitigan pa niya ko ng may pagkamuhi, pero hindi ko siya matitigan pabalik.
Nakakapanghina ang titig niya.
Hindi na ko nagsalita at lumabas na nang kuwarto.
Ilang beses na ba? Ilang beses na ba niya kong sinabihang animal at hindi tinuring na tao?
Hindi ko na mabilang kung ilan. Ang sakit. Ang sakit-sakit sa pakiramdam, pero hindi ba kapag nagmahal ka ay masasaktan ka talaga? Kaya naman, hangga't kaya ko pa, I will keep my patience.
Dire-diretso akong nagtungo sa guest room at doon ay nagsilabasan ang luha na kanina ko pa pinipigilan sa kanyang harapan.
"Here. You can drink the coffee I made. I'm pretty certain that you still had hang-over." Nilapag ko ang kape na ginawa ko sa harap ni Drew.
Agad naman niya itong kinuha kaya napangiti ako ngunit nagulat ako nang bigla na lang niya itong binuhos sa akin.
Muntikan pa kong mapasigaw dahil sa init ng kape na dumikit sa aking balat. Med'yo namula lang ang tiyan ko kung saan niya binuhos, pero hindi naman ako mas'yado dahil sa damit na suot ko.
"Tss. You made my day ugly again. Get out of my sight before I lost my control again. Tsk. Ang aga-aga, isang animal ang bubungad sa akin."
Binalewala ko ang kanyang sinabi at nakangiting nagsalita ulit sa kanya.
"Masakit ba ang ulo mo? Nako! Natapon 'yong coffee, gagawa na lang ulit-"
"Shut up, okay?! Can't you see? My head is hurt, so don't you dare talk to me! Mas lalo lang sumasakit!"
Hindi na ko nagsalita at kinuha na lang ang basong pinaglagyan ng kape at hinugasan 'yon sa kusina.
Habang naghuhugas ay hindi na naman napigilang mapaluha ng mga mata ko.
"Ma'am, ayos lang po kayo? Ako na po ang gagawa niyan,"
Hindi ko namalayan na nasa tabi ko na pala si Yaya.
"I-I'm okay, Yaya. Ako na ang bahala rito. Gawan mo na lang ng coffee si Drew."
Umalis na siya at ginawa ang pinag-utos ko.
It was happened again.
Sa araw-araw na nangyari 'to, sa katagalan ay parang nasasanay na rin ako.
"Ma'am! Tawag po kayo ng Mom ni sir Andrew!"
Natigilan ako sa sinabi ni Yaya. Nataranta ako bigla dahil hindi ko alam na darating pala siya ngayon.
Nagmadali akong umakyat sa second floor para magpalit ng damit. Hindi kasi p'wedeng makita ako ng Mom ni Drew na ganito ang damit ko.
May tapon ng kape...
Pagkatapos magpalit ay agad akong bumaba para humarap sa mother ni Drew.
"Hi, Tita Martha." Ngumiti ako dito at nakipagbeso-beso sa kanya.
"Hello, my dear. So, how's your husband? Did he hurts you?" Ngumiti sa akin pabalik si Tita Martha.
"No. Good boy naman po siya sa akin. Right, Drew?" nakangiting tugon ko rito sabay tingin kay Drew.
"Yes, Mom. I will not going to hurt her." Naglakad patungo sa direksyon ko si Drew at hinalikan ako ng bahagya sa aking labi.
Oo nga pala. Sa harapan ng magulang ni Drew, ganito kaming dalawa. We always look like a perfect couple in front of them. Why? Dahil kapag hindi namin gagawin 'yon, masisira ang buhay namin...
Ako si Rhianna Marques-Gonzales. Asawa ko si Andrew Chielo Gonzales. I really loves him, but he really hates me.
Oo, alam ko na hindi niya talaga ko gusto. Tao pa naman kasi ako at may nararamdaman din. Ang kaisa-isang babae na tinitibok ng puso niya mula pa noon ay si Samantha May Cortez.
Actually, naiinggit talaga ko sa kanya dahil siya ang taong mahal ni Drew at hindi ako, pero wala na kong magagawa pa roon.
This is our story. Story na kahit siguro kailan ay hindi na magkakaroon ng happy ending, nang best ending.
บทล่าสุด
Never Say Goodbye Chapter 16
ZOE Nang makauwi na ko sa bahay namin ni Jayden ay naabutan ko siyang nakaupo sa sala. Nakayuko siya at kahit na hindi siya nagsasalita at hindi ko nakikita ang mukha niya, parang nararamdaman ko na agad ang galit niya. Napailing ako ng aking ulo. Ngayon na alam kong may nagawa akong masama sa kanya, pakiramdam ko tuloy ay galit na siya sa akin ngayon. Iniangat ni Jayden ang mukha niya at nagsalubong ang mata naming dalawa. Gusto kong umiwas ng tingin sa kanya dahil baka makita niya agad sa mga mata ko na may ginawa akong mali, pero hindi ko magawang iiwas ang paningin ko. Parang nag-uutos ang bawat tingin niya sa akin at hindi ko ito kayang hindi sundin. "Babe, come here." Nakatitig pa rin sa akin si Jayden subalit mas tumalim na ang bawat titig niya sa akin. Bumilis ang tibok ng puso ko. Habang naglalakad ako papunta sa kanya ay mas lalo pang bumibilis ang tibok ng puso ko.Tinuro niya ang kanyang lap at wala akong ginawa kundi sundin ang kanyang utos. Umupo ako sa kanya. Nara
Never Say Goodbye Chapter 15
Andrew's POV.Nagising ako na katabi ko pa rin si Rhianna. Nakasuot na siya ng damit ngayon at hindi na gaanong madalim kaya naisip ko na sumapit na siguro ang umaga. Sumilay ang ngiti sa aking labi. Natutuwa ako dahil sa nangyari sa amin ni Rhianna. Alam kong mas'yadong masama ang umasa ng malaki, pero hindi pa rin bumababa ang pag-asa ko na konting panahon na lang ay maaalala na rin ako ni Rhianna. Nakaunan siya sa bisig ko. Niyakap ko siya, pero hindi pa rin bumubukas ang kanyang mga mata. Kaya naman sinarado ko na lang ulit ang aking mata at muling natulog. Nagising ako nang maramdaman ko ang paggalaw ni Rhianna sa tabi ko. Ngumiti ako nang makita kong gising na siya at nakaupo na sa tabi ko. Yakap niya ang kanyang sarili habang nakatingin sa kung saan. "Good morning, Rhianna. Ayos lang ba ang katawan mo?" Nakangiti ako habang nakatingin sa kanya kahit na sa ibang direksyon siya nakatingin. Bigla siyang lumingon sa 'kin at nawala ang ngiti sa labi ko nang tingnan niya ko ng
Never Say Goodbye Chapter 14
Zoe's POV. Kumalma na ko pagkatapos akong yakapin ni Andrew. Kaya nang maramdaman niyang med'yo mahinahon na ko ay siya na ang kusang kumalas sa pagkakayakap sa 'kin, pero hawak niya pa rin ang dalawang balikat ko at pinaharap niya ko sa kanya. Pagkatapos ay tinitigan niya ko sa aking mata. "What do you think you're doing?" Nagsalubong ang dalawang kilay ko habang nakatingin sa kanya. "I love you, Rhianna. Can you let me say those words over and over to you?" Hindi ko malaman ang magiging reaksyon ko sa sinabi niya. Lagi niya kong tinatawag sa ibang pangalan, pero bakit pakiramdam ko ay mas nagiging kampante ako sa ginagawa niya? Andrew's POV. Hindi siya sumagot sa sinabi ko. Sinalubong lang niya ang mga titig ko sa kanya at mahahalata sa kanyang mga mata na naguguluhan siya. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko ngayon. Masaya ako dahil nagkaroon ako ng pagkakataon para makasama ko siya ng mag-isa at walang gumugulo sa aming dalawa, pero sa tuwing nakikita ko ang mga mata
Never Say Goodbye Chapter 13
Zoe's POV.Ilang beses naming sinubukan itulak ang pinto palabas, pero hindi pa rin ito bumubukas. Pareho na kaming pinagpapawisan at parehong paos na rin ang aming boses dahil sa kakasigaw, pero walang pumupunta sa kinalalagyan namin para palabasin kami. "Magpahinga na muna tayo, Rhia. Baka kung ano pang mangyari sa 'yo kapag napagod ka."Natigilan ako sa sinabi niya. Lumingon ako sa kanya na magkasalubong ang dalawang kilay ko."Paano mo nasabi na masama sa akin ang mapagod?" Tinitigan ko siya sa kanyang mga mata, pero hindi siya nag-iwas ng tingin sa akin at sa halip ay tinitigan niya ko pabalik. Nakipaglaban siya ng titigan sa 'kin. "Because I know that you have a heart disease. Nalaman ko lang ang tungkol doon nang sabihin sa akin ng Kuya mo ang tungkol sa sakit mo nang malaman nila na nawawala ka."Mas lalo akong napakunot-noo dahil sa sinabi niya. Habang tumatagal ay mas lalo akong naguguluhan sa pinapahiwatig niya. "What do you mean? Kuya? Sinong Kuya ang sinasabi mo? You
Never Say Goodbye Chapter 12
Zoe's POV.Naramdaman ko ang pangangalay ng katawan ko nang imulat ko ang aking mga mata. Inilibot ko ang aking paningin sa paligid habang sinusubukan kong alalahanin ang nangyari bago ako mapunta sa lugar na 'to. Puno ng malalaking karton ang buong paligid at med'yo madilim rin dahil wala akong nakikitang ano mang bintana na maaaring lusutan ng araw mula sa labas. Sa palagay ko ay nasa stock room ako ngayon mula sa kung saan man.Ang huli kong naaalala ay nagkaroon kami ng hindi pagkakaunawaan ni Jayden sa isang restaurant na kinakainan namin. Pagkatapos ay lumabas ako sandali para pumunta sa comfort room at may bigla na lang naglagay ng panyo sa may bandang ilong ko na naging dahilan para mawalan ako ng malay. Napatakip ako sa sarili kong bibig dahil sa naalala. Kung gano'n ay may dumukot sa akin na kung sino? Nakaramdam ako ng pangamba para sa sarili ko. Med'yo masuwerte pa rin ako dahil hindi ako iniwang nakatali ng kung sino man ang dumukot sa akin. Tumayo ako, pero hindi pa
Never Say Goodbye Chapter 11
Zoe's POV.Nang imulat ko ang aking mga mata, naabutan kong natutulog sa aking tabi si Jayden. Napangiti ako, pero hindi ko rin maiwasan na hindi mag-alala.Nakatulog ba siya buong magdamag nang nakaupo lang habang nagbabantay sa akin?Yumuko ako at hinalikan ko siya ng bahagya sa kanya ulo. Ngumiti ako nang makita ko siyang gumalaw at nag-angat ng kanyang ulo."Good morning." Umayos siya ng kanyang pagkakaupo at napuno ng pag-aalala ang kanyang mukha nang makita na niya ko ng maayos."Babe, kumusta ka? Ayos na ba ang pakiramdam mo? May masakit ba sa 'yo?" Sunod-sunod ang naging tanong sa akin ni Jayden, pero isang iling lang ang naging tugon ko sa kanya. "Ayos na ko. Hindi na masakit mas'yado ang ulo ko.""I think you need to drink your medicine again. Ayaw kong mangyari ulit ang nangyari sa 'yo kanina. Nag-aalala ako sa 'yo." Bumalik sa isipan ko ang mga alaalang pumuslit sa isipan ko kanina. Mas'yadong balabo ang mga imahe na nakita ko kanina, pero malinaw ang mga boses na narin
