“ว่าไงคะที่รัก คิดถึงแคร์เหรอ”
“จะกลับมาเมื่อไหร่”
“เอ่อ...คือ”
“จะอยู่ที่บ้านต่อใช่ไหมเอแคร์” เธอกลับไปเยี่ยมพ่อแม่ที่ต่างจังหวัดตั้งแต่อาทิตย์ก่อนผมก็เลยยังไม่ได้คุยกับเอแคร์ตามที่จูนสั่งมา ถ้าเธออยู่ผมไม่รอเวลาให้จูนมานั่งว่าผมแบบเมื่อกี้หรอกผมคงบอกเอแคร์ไปตั้งแต่ถึงคอนโดเมื่อคืนแล้ว
“ก็แคร์คิดถึงพ่อกับแม่นี่คะ ไปเรียนเมืองนอกตั้งหลายปีกลับมาเพิ่งได้อยู่บ้านแค่เดือนเดียวเอง พอดีโดนใครบางคนลากไปอยู่ด้วยนี่นา” เธอพูดเสียงเจื้อยแจ้ว ยิ่งได้ยินประโยคตอนท้ายผมก็ยิ่งรู้สึกสงสารเจ้าของเสียงหวานคนนี้ขึ้นมา
“...” เดือนก่อนผมเพิ่งขอร้องเธอ ขอร้องให้อยู่กับผมอย่าไปไหนไกลอีก แต่ตอนนี้ผมกลับทำตามที่ผมขอร้องเธอไม่ได้เพราะผมคงต้องทำอะไรให้ชัดเจน
“ซัน ซันคะ”
“ครับ”
“เป็นอะไรรึเปล่าทำไมถึงเงียบไปแคร์เป็นห่วงนะ”
“เปล่าหรอก แค่มีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ” ถึงจะสงสารแต่การยื้อไว้นานมันก็ไม่มีอะไรดีเพราะผมมีสองคนที่ต้องดูแล และผมก็ต้องดูแลเขาสองคนให้ดีที่สุด
“ค่ะ มีอะไรเหรอ อย่าบอกน้าว่าจะให้คุณแม่มาสู่ขอ อิอิ”
“เปล่า...เอาไว้กลับมาเมื่อไหร่ค่อยคุยดีกว่า แคร์อยู่บ้านตามสบายเลยนะ” ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากรีบจบปัญหาแ
