“ถ้าแคร์ไม่จบล่ะค่ะ”
“เอแคร์ตอนนี้ผมมีเมียมีลูกที่ต้องดูแลผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ”
“ฮึ! ถ้างั้นแคร์ก็หวังว่าซันจะเข้าใจเหมือนกัน...ว่าลูกแคร์ก็ต้องการพ่อไม่ต่างจากมารหัวขนของอีนั่น!”
จบคำพูดที่ตะโกนลั่นบ้านเหมือนคนบ้าของเอแคร์ผมก็มาหยุดยืนตรงหน้าเธอแล้วทำในสิ่งที่ทั้งชีวิตไม่เคยคิดจะทำเลยสักครั้ง
หมับ!
“อ๊อก! ซัน...อ๊ะ!”
“คุณเรียกลูกผมว่าอะไรนะเอแคร์” ในตอนนี้ผมไม่สนใจแล้วล่ะว่าเอแคร์เป็นผู้หญิงหรือเป็นคนที่ผมเคยรักมานานหลายปี เพราะคำพูดที่โคตรน่าเกลียดของเธอที่ใช้เรียกลูกของผมมันทำให้ผมสุดจะทน
“ซัน แคร์หายใจ อ๊ะ! ไม่ออก” หน้าเอแคร์ตอนนี้แดงจัดเพราะโดนผมบีบคอเต็มแรง พอเห็นเธอทำท่าจะตายขึ้นมาจริง ๆ ผมถึงได้ยอมปล่อย ไม่ได้ห่วงกลัวผู้หญิงคนนี้จะตายหรอกครับ ผมกลัวผมติดคุกแล้วลูกเมียผมจะลำบากมากกว่า
“แค่ก แค่ก แค่ก! ซันบ้าไปแล้วรึไงคะ กล้าบีบคอแคร์ได้ยังไง!” เอแคร์ล้มลงที่โซฟาทันทีที่ผมปล่อยมือออกจากคอของเธอ
“ผมกล้ามากกว่านี้อีกเอแคร์ถ้าคุณมาระรานเมียกับลูกผมอีก”
“ฮึ! เรียกคนอื่นว่าเมียว่าลูกเต็มปาก แล้วแคร์กับอีกชีวิตที่อยู่ในท้องล่ะ เราสองคนแม่ลูกเป็นอะไรสำหรับซัน นี่ก็ลูกของซันเหมือนกัน
