“จะไปแล้วเหรอคะ”
“ครับ ไม่ต้องห่วงเรื่องท้องนะยังไงพี่ก็ไม่ทำให้จูนตกเป็นขี้ปากคนอื่นแน่นอน ส่วนเรื่องของเราจูนอยากจะทำยังไงก็บอกพี่ได้เลย จะจดทะเบียนหรือไม่จดก็ได้เอาที่จูนสะดวกเลยนะครับพี่ยังไงก็ได้ แต่ถ้าเป็นเรื่องจดทะเบียนรับรองบุตรพี่สะดวกมาก”
จุกในจุก เจอประโยคที่เคยพูดย้อนกลับมาทำร้ายจิตใจ นี่เฮียจะขี้งอนไปถึงไหน งอนขนาดหนักแล้วนะเนี่ย
“จะไปจริง ๆ เหรอคะ”
“ครับ จูนอยากจะแวะไปที่ไหนก็บอกคนของพี่ได้เลยนะ อ้อส่วนคอนโดของจูนพี่ว่าจูนกลับไปอยู่ดีกว่าจะได้ไม่ลำบาก พี่ขนของของพี่ออกมาแล้ว” พี่ซันพูดจบก็หันหลังเดินไปเลย จะเล่นแบบนี้ใช่ไหมพี่ซัน จะมึนจะเย็นชาแบบนี้ใช่ไหม ได้! แล้วเจอกันคุณพ่อ!
“พี่ซันคะรอจูนก่อน” ฉันรีบสาวเท้าตามพ่อคนขายาวให้ทัน อีตาคุณพ่อตอนนี้นอกจากจะขี้งอนยังเพิ่มความขี้เก๊กเข้ามาอีก เขาเดินล้วงกระเป๋าหันมามองฉันแบบหันมาแค่ครึ่งของครึ่งใบหน้าแล้วก็หันกลับไปมองทางต่อแต่ผ่อนความเร็วลง
“ครับ”
“จะไปจริง ๆ เหรอคะ” ฉันย้ำคำถามเดิมด้วยเสียงที่มันแผ่วเบา
“อื้ม ไปจัดการให้เสร็จให้ผู้ใหญ่รับรู้เร็ว ๆ ดีกว่าปล่อยไว้นาน ท้องโตขึ้นทุกวันนี่” เขาพูดเรื่อย ๆ ไม่แสดงอารมณ์แล้วก็เดิน
