AGAD NAPAYUKO si Amanda at parang hindi alam bigla kung ano ang isasagot. Pero wala naman nang silbi kung magsisinungaling pa siya. Nakarating na mismo sa ama niya ang balita.
Unti unti siyang napatango. "O-Opo," maikling sagot niya.
Ilang sandali silang tahimik. Ang buong akala ni Amanda ay makakarinig siya ng panenermon pero wala siyang narinig. Nang nagtaas siya ng tingin ay doon niya lang nakita na tila para bang naaawa ang ekspresyon ng ama niya.
"Kahit ano pa 'yang desisyon mo, hindi ka namin huhusgahan, anak. Narito lang kami para sa 'yo. Ako, ang mama mo... pati Kuya Armando mo. Dahil alam naman namin kung ano ang hirap mo at lahat ng sakripisyong dinanas mo para sa amin..."
Parang maiiyak bigla si Amanda sa narinig sa ama. Namasa ang kaniyang mga mata at nakangiti na sinalubong ang mga tingin nito. Ito talaga ang pinaka maituturing niyang kayamanan. Ang kaniyang pamilya. Kailan man ay hindi niya ito ipagpapalit sa kabila ng lahat ng pagdadaanan niya sa buhay.
Makalipas ang il
