Hindi pa man siya tuluyang lumalabas ng kwarto, ramdam ko na ang bigat sa dibdib ko.
Nakatayo ako sa may pintuan ng aming silid, nakasandal sa hamba habang pinagmamasdan si Drako habang inaayos ang itim niyang leather duffle bag. Suot niya ang simpleng grey shirt at dark jeans, pero kahit gano'n kasimple, hindi maitatanggi ang tindig at tikas niya.
“Caleigh...” Mahina niyang tawag habang lumalapit sa akin.
Napalunok ako, pilit na pinapakalma ang sarili. Ayokong magpahalata, pero hindi ko kayang itago ang kaba sa mata ko.
He cupped my face gently. “I’ll be gone for a week. I need to talk to Drevan in person. He needs to know what his wife did to you.”
“You don’t have to do this right away,” mahina kong sabi. “You just got me home, Drako. We just found peace again. What if… what if things spiral again?”
His jaw tightened, eyes darkening.
“No,” he said coldly. “She almost killed you, Caleigh. She almost killed our babies.”
Hinaplos niya ang tiyan ko, para bang nandoon pa rin ang
