Isang katok sa pinto ang nakapagpabitiw sa akin kay Heinrich. Inayos ko ang aking tindig at humarap sa gawi no’n. Nang bumukas ‘yon ay magkasunod na pumasok sina Danie at Dan na pareho ng naka-ayos. Lumapit sila sa aking dalawa at bahagyang yumuko.
“Mahal na reyna, oras na,” saad ni Danie. Napatingin ako kay Heinrich at bahagyang ngumiti. Tumango ako sa kanya at hinarap si Danie. Nauna sila ni Dan na lumabas ng aking silid kung kaya’t sumunod naman kami ni Heinrich sa kanila. Kagaya ng inaasahan at ipinag-utos ko kanina ay wala na ang mga tagapagsilbi at kawal sa buong palapag.
Mabagal ang paglakad na ginawa namin. Sa palagay ko ay sampung minuto ang aming inabot bago ko natanaw ang mga kawal at tagapagsilbi na nakahilera sa may tapat ng pintuan ng bulwagan, hinihintay ang aking pagdating. Nang makalapit kami sa kanila, lahat sila ay yumuko bilang pagbibigay galang bago humilera sa gilid.
Nang bumukas ang pinto ng bulwagan ay sumalubong agad sa akin ang liwan
