Paglabas ko matapos maligo ay natigilan ako nang makita kong may pagkain sa loob ng silid.
Ano ‘to? Matapos maligo, may pagkain? Is this how they treat their captive? Bago i-torture, pakakainin at pagliliguin muna? The hell with them?
I’m not here just to eat whatever they give. Kaya hindi ako lumapit sa pagkaing nakahanda para sa akin. Umupo ulit ako sa gilid at isinandal ang likod ko sa pader ng gusali.
Pumikit ako para makapag-isip pero dahil masyado na namang tahimik, para na naman akong nababaliw!
Asan na si Scarlet? Hindi pa siya nahuhuli? Nagtago siya at hindi niya ako isinama? Kaya niya ako pinauna para magkahiwalay kami? Siya lang ang tumakas?
I groaned when I realized I was doubting her. We’ve been friends for years. She isn’t someone who would betray me. Nababaliw na ako!
Nang yayakapin ko sana ang tuhod ko, bumaba ang laylayan ng shorts ko kaya agad kong binaba ang paa ko. I gritted my teeth when I realized my clothes—wala akong suot na undergarments!
May oras silang pakainin ako, bakit hindi pa nila sinagad at bigyan ako ng undies at branded dress? In that way, maganda ako habang tinu-tortured.
Ilang minuto pa ang lumipas nang sa iba na naman pumadpad ang isip ko.
I need Eros in times like this! Sana madakip na lang siya. Okay lang na magalit siya sa akin dahil nadamay siya. As long as may kasama ako dito. I’ll listen to his curses if ever he gets mad. I’ll deal with him.
Should I tell Anton about him? He’ll feel threatened knowing someone out there knows everything I’ve done. Eros knows everything I did just to get my revenge on the Vergaras. He’s my living diary.
How selfish, Andrea?
I sighed heavily. Humiga na lang ako sa matigas na sahig at sinubukang matulog. Kung mag-iisip pa ako, baka maisipan ko pang ipadakip din si Eros para lang may kasama ako. Kung nakatakas man si Scarlet, I should be happy about it. Hindi na dapat siya nadadamay dito.
I concentrated on my breathing. My back flattened on the floor. Pero habang tumatagal na nakahiga ako ng ganon, nananakit na ang likod ko!
Ito siguro ang torture nila—ang pasakitin ang likod ko! How about electrocution? Knives? Hindi gano’n? And should I be glad about it?
A few minutes have passed when my stomach grumbles. Hindi rin naman ako makatulog kaya inis akong bumangon. Binalingan ko ang pagkain na kanina pa ako tini-temp na kainin siya.
Nung kasama ko si Scarlet, wala namang nangyari sa amin kapag kinakain namin ang pagkaing ibinibigay nila. Ngayon kaya na narito na ang boss nila… nilason na ba nila ’to?
I guess there's only one way to find out.
Nilapitan ko ang pagkain at saka nilagay sa kandungan ko. I started to eat. Naka isang subo ako nang nilasahan ko kung may kakaiba ba sa pagkain. Pero mukha naman siyang walang halong lason o gamot.
But who knows, right? Nagpatuloy ako sa pagkain kahit may pagdududa ako. Mababaliw na ako sa katahimikan, magugutom pa rin ba ako? Kung meron mang lason ‘to at may nangyari sa akin, kasalanan ko na ‘yon!
Thirty minutes and I was done eating. Naghintay ako ng ilang minuto kung ano ang mangyayari sa akin… pero wala naman. I’m still alive!
I sighed heavily. Sumisimsim ako ng tubig sa baso ko nang makita ko ang cctv na nakatutok sa akin. Agad nangunot ang noo ko. Surely, may nagbabantay dyan. And surely, Anton knows what I am doing here.
Matapos kong uminom, tumayo ako dala ang basong wala nang laman. I raised my hand and gave the camera a middle finger. After that, I threw the empty glass at the CCTV, using all the force I could.
Umatras ako nang masapol ko nga ’yon! Hindi ko alam kung gumagana pa, pero nakita kong medyo nabasag ang glass. Binalikan ko ang tray ng pagkain at ibinato ko rin ’yon sa CCTV. Kung kanina ay nabasag lang ang glass, ngayon may natanggal na.
I let out a maniac laugh. “Stop watching me, asshole!” sigaw ko kahit hindi naman na siguro gumagana ang CCTV.
The satisfaction didn’t last. I was satisfied for a few minutes, pero agad din ’yon nawala nang wala namang nangyari. I was still inside the room. Sa sobrang inis, napasabunot na lang ako sa sarili ko.
Kaya nagpasya akong labahan na lang ang pajama ko at ng bra at underwear ko. Para may pamalit akong matinong damit.
I used the body soap kasi walang available na sabon. Nang sinasampay ko na ang damit ko sa sink, biglang marahas na bumukas ang pinto ng banyo. I was startled. Hindi ko narinig na may bumukas ng rehas sa labas.
Anton was seething at me. Iritado agad siya at ang dilim ng mga mata niya.
Ni hindi ko napaghandaan ang paglapit niya sa akin at ang pagtulak niya sa akin sa gusali. Napapikit ako nang maramdaman kong medyo masakit ang pagkakatama ng likod ko. Not that it wasn’t hurting earlier. Mas nadagdagan pa.
“What did you do?” he roared. Umalingawngaw ang boses niya sa paligid.
Napasinghap ako. I was confused for a few seconds. Bakit niya ako sinisigawan!
“Couldn’t you stay still and do nothing?!” galit na galit niyang singhal.
“Oh wow! You kidnapped me, asshole! Don’t fucking expect me to be obedient!” sigaw ko rin.
“Stop cursing!” he snarled.
“Then stop hurting me!” sigaw ko. I pushed him away from me but it was futile. Hindi ko siya kayang itulak.
Napapikit ako ng mariin nang lalo pa akong dumiin sa dingding. He was pushing me even though there was no more space left to push me.
“Ano ba!” sigaw ko. I tried to remove his hands on my shoulder but I couldn't get it out.
"Stop crossing my limits," he whispered in a dark and chilling tone.
Hindi ako nagsalita. I noticed the veins on his arms as he pinned me against the wall. Pakiramdam ko mababali na ang balikat ko sa kakapilit niyang itulak ako.
Mabilis akong napaupo nang marahas niyang alisin ang kamay niya sa akin. My shoulder hurt. Inangat ko ang tingin ko sa kanya. He was looking down at me, his eyes red with anger.
…
