Tahimik ang kwarto, ang tanging tunog ay ang mahihinang beep ng monitor na nakakabit kay Azriel. Ilang linggo na siyang walang malay, at araw-araw, si Zarraeah ay nananatili sa tabi niya—nagbabantay, nagdarasal, umaasang magigising na ito.
Nakayakap si Zarraeah sa unan niya sa gilid ng kama, habang nakadantay ang isang kamay sa kamay ni Azriel. Hindi niya alam kung ilang beses na siyang umiiyak sa tabi nito, ilang beses niyang pinilit na huwag mawalan ng pag-asa.
“Azriel...” bulong niya, hinahaplos ang kamay nito. “Kung naririnig mo ako, gising ka na, please…”
Wala pa ring reaksyon. Tumulo ang luha niya, muling sumandal sa kama, pagod na pagod.
Pero sa gitna ng katahimikan, naramdaman niya ang bahagyang paggalaw ng daliri ni Azriel.
Napabalikwas siya ng upo, hindi makapaniwala.
“Azriel?” tinawag niya, umaasang hindi lang iyon isang ilusyon ng pagod at desperasyon.
Unti-unting gumalaw ang kamay nito. At maya-maya lang, ang matagal nang nakapikit na mga mata ni Azriel ay marahang dumila
