“อะ เอ่อ คุณไค”
น้ำเสียงเบาหวิวเอ่ยทักอีกฝ่ายด้วยความตกใจและแปลกใจ เพราะเธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าแท้ที่จริงแล้ว ไค แมคคินสัน พ่อของลูกในท้องเธอจะเป็นถึงคุณหมอ ในขณะที่ร่างสูงของกองทัพรีบเดินเข้ามานั่งลงข้าง ๆ เจ้าขาบนเตียงและจับไปตามเนื้อตัวของเธออย่างลืมตัวด้วยความเป็นห่วง
“ป่วยเป็นอะไรครับ ทำไมถึงได้เข้าโรงพยาบาล”
น้ำเสียงอ่อนโยนที่ถามเจ้าขาทำเอาหัวใจดวงน้อยของเธอสั่นไหว ไหนจะสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยอย่างปิดไม่มิดนั่นอีก แต่เธอก็พยายามกล้ำกลืนทุกความรู้สึกที่มีเก็บไว้ในใจ แล้วดึงมือของเขาออกช้า ๆ กองทัพที่เพิ่งรู้ตัวว่าเผลอทำตัวรุ่มร่ามกับเธอก็รีบปล่อยมือบางให้เป็นอิสระทันที แต่ยังคงไม่ยอมลุกจากเตียงคนไข้ทั้ง ๆ ที่ข้างเตียงก็มีเก้าอี้ให้นั่ง
“พอดีเจ้าขาตากฝนนิดหน่อยน่ะค่ะเลยรู้สึกไม่สบายตัว อีกอย่างเจ้าขาก็อยากลองเปลี่ยนบรรยากาศมานอนเล่นที่โรงพยาบาลบ้าง อยากลองอู้งานมานานแล้ว”
เอ่ยอย่างติดตลกให้คุณหมอหลุดขำออกมา ซึ่งรอยยิ้มนั้นของร่างสูงทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่หยุด เพราะทุกครั้งที่เขายิ้ม มันเหมือนกับโลกทั้งใบสว่างสดใสขึ้นมา ทำเอาเจ้าขาอดที่จะยิ้มตามเขาไม่ได้
ผู้ชายคนน
