บทที่ 30 แผ่นดินไหว 555
“พ่อมึง น่าจะเรียบร้อยแล้ว”
จอมทัพชะโงกมองเห็นเงียบเสียงกันไปแล้วจึงพากันลุกจากชานบ้าน
“ไป ไปนอนกัน เฮ้อ! เลือดมันแรงเหมือนกูตอนหนุ่ม ๆ ไม่มีผิด”
“เชอะ! ตาแก่ทำพูดไป”
ทั้งสามผ่อนลมหายใจแยกย้ายกันเข้าห้องนอนของใครของมัน จอมทัพวางหลานสาวลงบนเตียงตรงกลางก่อนล้มตัวนอน
“แม่มึงเอ้ย!”
“มีอะไรเล่าพ่อมึง”
“แม่ว่า หนูไอริณจะยอมคืนดีกับไอ้พลง่าย ๆ ไหม”
“ง่ายไม่ง่าย ไอ้พลมันจับรวบหัวรวบหางไปแล้ว”
“มันไม่เกี่ยวนะโว้ย! เขาเป็นถึงดาราดัง ไม่ใช่เด็กมัธยมใส ๆ บ้านจนเหมือนก่อน”
“ก็จริงนะ อย่างหนูไอริณเลือกใครก็ได้ รวยแค่ไหนก็ได้”
“นั่นน่ะสิ อย่าเพิ่งคิดเลยแม่มึง นอนดีกว่า”
ทองประศรีหลับตาภาวนาในใจขอให้คนทั้งสองกลับมาคืนดีกัน จอมใจมันจะได้มีแม่เสียที ส่วนไอ้พลจะได้อยู่ในที่ในทางไม่เที่ยวมีเล็กมีน้อยอีก
ตับ ตับ ตับ
กึก กึก กึก
ทองประศรีลืมตาโพล่งเมื่อหลับไปได้เพียงสักพัก บ้านพลันกลับมาสั่นไหว เหลือบตามองจอมทัพที่ลืมตาอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว
“พ่อมึง แผ่นดินไหวอีกแล้ว”
“นอนได้ไหมแม่มึง”
“ก็พอได้ ไม่เวียนหัวเท่าไร”
เสียงประตูห้องด้านข้างเปิดออกทำให้สองผัวเมียมองหน้ากัน รับรู้ว่าเพื่อนขอ
