ถอยคนละก้าว

ผมยืนมองคนบนเตียงด้วยความโกรธจัด อยากจะฆ่าให้ตายเลยก็ว่าได้ ผมรีบสวมเสื้อก่อนจะหาโทรศัพท์และกุญแจรถ

"ฟ้าจะบอกคุณพ่อคุณแม่ว่าพี่ณคุณได้ฟ้าแล้ว" ฟ้านอนมองผมนิ่งๆ โอเค! เรามาลองดูกันสักตั้ง

"จะเอาแบบนี้ใช่ไหม แล้วอย่าหาว่าพี่เตือน" ผมบอกก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์กับกุญแจรถที่ตกอยู่ใต้เตียงก่อนจะเปิดเครื่อง เพราะถูกใครบางคนปิดเอาไว้

พอเปิดเครื่องแน่นนอนว่ามีสายที่พยายามติดต่อผมเยอะมาก ทั้งเพื่อนผมและเพื่อนของซินด์ ผมเลยเลือกกดโทรหาไอ้เฟยแทน

"พวกมึงโทรมาทำไมตั้งหลาย เพื่อนของซินด์ก็ยังโทรมาอีก" ผมพูดออกไปทั้งที่รีบสาวเท้าเดินออกจากคอนโดนี้

(นี่มึงไม่รู้เรื่องไงวะ! เพราะมึงนอนกกน้องรหัสมึงไง ซินด์ถูกตามจนรถชนต้นไม้!) เหมือนไม้หน้าสามที่ฟาดในห้องเมื่อกี้ยังไม่เจ็บเท่าที่ไอ้เฟยบอก

"ซะ ซินด์เป็นไงบ้างวะ อยู่ที่ไหน!"

(โรงพยาบาล xx ยังอยู่ในห้องฉุกเฉิน)

"เออ เดี๋ยวกูรีบไปเดี๋ยวนี้!" ผมกดตัดสายก่อนจะวิ่งไปที่ลานจอดรถอย่างรวดเร็ว ออกรถไปยังโรงพยาบาลตามที่ไอ้เฟยมันบอกโดยไม่สนใจใครทั้งสิ้น

พอวิ่งมาถึงหน้าห้องฉุกเฉินก็เจอทั้งเพื่อนผมและเพื่อนของซินด์ที่นั่งร้องไห้อยู่

"เกิดอะไรขึ้นวะ" ผมวิ่งไปหยุดตรงหน้าพ