หลังจากนั้นไม่นาน ฌอนก็ก้มลงรับประทานอาหารที่แคทเธอรีนป้อนให้
“ป้อนผมอีกสิ”
แคทเธอรีนปิดปากเงียบ
นี่เขาไม่มีมือเหรอ? ทำไมเขาต้องสั่งให้เธอป้อนอาหารให้เขาด้วย?
ถึงอย่างนั้น เธอก็ป้อนอาหารให้เขาจนหมดจานเพราะเธอรู้สึกผิด
ฌอนลุกขึ้นทันทีหลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จแล้ว “กลับบ้านกันเถอะ”
แคทเธอรีนพูดอะไรไม่ออก “เราจะกลับบ้านกันตอนนี้เลยหรือคะ?”
ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา 20:00 น. ด้วยซ้ำ ถ้าพวกเขากลับไปตอนนี้ เธอจะต้องเป็นคนแรกที่ถูกเขาสงสัยในเวลาต่อมาอย่างแน่นอน
“อืม ถ้าไม่กลับคุณก็อยู่ที่นี่มันทั้งคืนไปเลย”
ความจริงแล้วเขามาที่นี่ตามมารยาทเท่านั้น เมื่อลองคิดดี ๆ แล้ว เขาก็แค่มาเพราะเห็นแก่นายท่านแฮริสันเท่านั้น เขารู้สึกว่ามันเสียเวลาที่ต้องปะปนกับคนอื่น
เมื่อเห็นว่าเขายังคงดึงดันที่จะกลับ แคทเธอรีนก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกเสียจากกลับไปกับเขาด้วย
หลังจากที่พวกเขาขึ้นรถแล้ว เธอส่งของขวัญที่เธอได้รับจากนายท่านแฮริสันมาให้กับเขา
“เก็บไว้” ฌอนเอ่ยขึ้นเบา ๆ
“แต่มันแพงค่ะ ฉันไม่คิดว่าฉันควรจะเก็บมัน...”
“มันราคาแพงแค่กับคุณเท่านั้น” ฌอนยิ้มออกมา
เห็นได้ชัดว่าเธอถูกเยาะเย้ยเพราะยากจน
เธอ
