ลู่มู่เฉินหลับตา พยายามควบคุมความรู้สึกและความปั่นป่วนที่ท้องน้อย ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจเพื่อให้ลมหายใจตัวเองสั่นน้อยลง จากนั้นค่อยๆ ใช้สองมืออุ้มหลี่เฟิ่งเซียนขึ้นเพื่อเอานางไปวางนอนบนเตียงอย่างทะนุถนอม แต่ทุกสิ่งไม่ได้เป็นดั่งที่เขาคาด มือข้างซ้ายของเขาใช้การไม่ได้ดั่งใจคิด เขาทำสะโพกของนางหล่นบนเตียง!
“โอะ!..” หลี่เฟิ่งเซียนส่งเสียงร้อง รีบใช้สองมือโอบคอเขาไว้
ทั้งสองคนล้มไปบนที่นอนแข็งๆ เขาลนลานรีบชันตัวขึ้น แต่ติดสองแขนบอบบางที่คล้องคอของเขาเอาไว้ ลู่มู่เฉินจึงต้องอยู่ในท่านั่งชันเข่าหลังโค้ง
“เจ็บหรือไม่ ข้าไม่ได้ตั้งใจ” เขาถาม แม้เขาจะพยายามปรับอารมณ์แล้ว แต่เสียงของเขาก็ยังแหบพร่าเล็กน้อย
“ไม่เจ็บ” หลี่เฟิ่งเซียนทำเสียงเล็กเสียงน้อยตอบ ดึงเขาลงมากอดอย่างเขินอาย แม้นางจะชื่นชอบและเชี่ยวชาญการวิ่งไล่ตามบุรุษรูปงาม แต่ความรู้สึกเช่นเมื่อครู่ นางยังไม่เคยพานพบมาก่อน จึงยังไม่รู้จะรับมืออย่างไร
คนตัวสูงที่ถูกนางกอดเก้งก้างทำอะไรไม่ถูก แต่เขาไม่สามารถอยู่ห้องเดียวกับนาง กอดจูบดังใจคิดได้อีก เขาเกรงว่าคนเช่นเขาจะทำให้นางเสียเวลาชีวิตกับเขามากเกินความจำเป็น
“ข้าต้องออกไปดูอาการของจ้าวเหลียง” เขาพูดขอร้องทั้งที่ไม่จำเป็น
“ไม่เอา ..” หลี่เฟิ่งเซียนกอดเขาไว้แน่นขึ้น สูดกลิ่นเปลือกไม้จากเขาอย่างเมามาย
“อย่าเหลวไหล วันนี้เจ้าดื้อมากพอแล้ว ข้าต้อง..ต้องไปดูว่าเขายังไม่ตาย เจ้า นอนพักที่ห้องนี้ อีกเดี๋ยวข้าจะกลับมา” เขาต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่ง แทบจะกัดฟันพูด เพราะยามนี้ ริมฝีปากของเขาอยู่ใกล้กับติ่งหูที่เขาหลงใหลอย่างช่วยไม่ได้
หลี่เฟิ่งเซียนนึกถึงร่างคนที่ปล่อยให้นางทั้งชกทั้งเตะต่อยโดยไม่ตอบโต้ นางจึงค่อยๆ คลายอ้อมแขนออก ปล่อยให้ลู่มู่เฉินได้ชันตัวลุกขึ้น
เขาลงจากเตียง ถอดรองเท้าให้นาง ถอดถุงเท้า พยายามไม่มองเท้าน่ารักนั้นและรีบห่มผ้าให้หลี่เฟิ่งเซียน จากนั้นก็รีบออกจากห้องนอนของตัวเอง ไม่ยอมหันไปมองนางด้วยซ้ำ แต่ด้วยความที่หลี่เฟิ่งเซียนกำลังเมามายกลิ่นเปลือกไม้จากที่นอนของเขา นางจึงไม่ได้สังเกตเห็นความรีบร้อนนั้น
เขาไปแล้ว หลี่เฟิ่งเซียนมองตามหลังที่ค้อมงอของเขา แต่ในหัวว่างเปล่าคิดสิ่งใดไม่ออก นางพลิกตัวตะแคงเพื่อมองแสงโคมไฟในห้องของเขา สูดกลิ่นหอมเปลือกไม้ของเขา ไล่สายตามองไปทั่วห้องของเขา ความปั่นป่วนยามที่เขาสัมผัสกอดจูบยังคงอยู่จนนางไม่รู้จะทำอย่างไร ยังคงเมามายไม่จบสิ้น
ครู่ต่อมานางรู้สึกเปียกเย็นชื้นที่ด้านในต้นขา นางตกใจรีบลุกขึ้นมานั่งสำรวจตัวเอง นางนึกว่าเพราะเมามายจนควบคุมไม่อยู่ทำให้นางแอบฉี่เล็ดโดยไม่รู้ตัวเหมือนตอนสมัยเด็กๆ ในใจกลัวว่าถ้าเขากลับมาแล้วพบนางฉี่บนที่นอนเขาอาจรังเกียจนางได้
นางใช้มือคลำแล้วแต่ตรงเป้ากางเกงก็ไม่ได้เปียก บนฟูกบางๆ ก็ไม่มีรอยเปียก หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกสับสน นางไม่ได้ฉี่ แต่นางรู้สึกจริงๆ ว่าขาเปียก..
หลี่เฟิ่งเซียนล้วงมือเข้าไปด้านในกางเกง ลูบไล้สำรวจขาด้านในที่รู้สึกเย็นๆ นางพบว่าเป็นเมือกเหนียวๆ มันไม่ใช่เปื้อนเพียงต้นขา แต่ตรงสองกลีบลูกท้อก็เหนอะหนะเปียกชุ่ม คล้ายว่าเมือกเหนียวนี้จะออกมาจากผลท้อของนางเอง นางล้วงจับเมือกนั้นขึ้นมาดู มันไม่มีกลิ่นแปลกๆ แต่เป็นสีใสๆ ทั้งนุ่มทั้งลื่น
หลี่เฟิ่งเซียนไม่รู้จะทำอย่างไร เสื้อที่สวมอยู่ก็เป็นเสื้อของลู่มู่เฉิน นางรีบลุกขึ้นไปหาเสื้อผ้าชุดใหม่ของเขาเพื่อเปลี่ยน แต่เปิดดูในตู้ไม้แล้ว เขามีเสื้ออยู่อีกเพียงสองชุด ตัวที่นางใส่อยู่เป็นชุดที่ใหม่ที่สุด นางรู้สึกสงสารสามีของตัวเองจับใจ นางเป็นภรรยาไม่ได้เรื่องที่ไม่เคยใส่ใจเรื่องความเป็นอยู่ของเขาเลย
หลี่เฟิ่งเซียนจึงมองหาเศษผ้ามาใช้เช็ด โชคดีที่เขาเป็นหมอ จึงมีเศษผ้าสีขาววางเป็นชั้นๆ อยู่ในตู้ไม้มากมาย นางหยิบมาผืนหนึ่งใช้เช็ดคราบเหนียวใสตรงระหว่างขา และรีบใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย จากนั้นก็มองสำรวจไปทั่วห้อง
ห้องของลู่มู่เฉินเล็กมากเมื่อเทียบกับห้องของนาง ทั้งห้องมีโคมไฟแค่ที่เดียวตั้งอยู่บนโต๊ะกลางห้อง ผ้าม่าน ผ้าห่ม ผ้าปูและฟูกก็เป็นของเก่า ทั้งยังบางจนให้ความอบอุ่นได้เล็กน้อยเท่านั้น ยังดีไม่เท่าห้องเก่าของเขาที่ชายแดนเลย หากเขาไม่ได้วางสมุนไพรหอมตามจุดต่างๆ ในห้องนี้อาจจะเหม็นกลิ่นอับจนนอนไม่ได้ นางรู้สึกปวดหัวใจในความโง่เขลาของนาง
หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกได้แล้วว่าท่านย่าไม่ชอบลู่มู่เฉินเอามากๆ เรื่องนี้ไม่มีทางเป็นความคิดของฮูหยินรอง เพราะนางอ่อนแอเกินไป ไม่มีทางกล้าทำเช่นนี้กับคนที่คุณหนูใหญ่รัก ตั้งแต่วันแรกท่านย่าก็สั่งให้ลู่มู่เฉินไปนั่งคุกเข่าในศาลบรรพชน นางเริ่มหวาดกลัวว่าที่เขาต้องแยกห้องนอนก็อาจจะเป็นเพราะถูกท่านย่าบีบบังคับ
‘ข้ามันโง่จริงๆ เป็นภรรยาที่ไม่ได้เรื่องยิ่งนัก ข้าเป็นคนผิดเอง’ นางก่นด่าตัวเองในใจ ก่อนจะค่อยๆ ขยับกลับขึ้นไปนอนบนเตียงแข็งๆ ของเขา
หลี่เฟิ่งเซียนตั้งใจจะรอเขากลับมาก่อนค่อยกอดเขานอนด้วยกัน แต่รออยู่นานเขาก็ยังไม่กลับเข้ามา นางนอนในที่นอนของเขา แม้ผ้าห่มและฟูกจะบางไปหน่อย แต่ยังให้ความอบอุ่นได้ ทั้งยังเป็นที่นอนของลู่มู่เฉินที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมเปลือกไม้จางๆ ของเขา
นางมองโคมไฟรอเขาไปเรื่อยๆ ด้วยเวลาที่ล่วงเลยจนดึก ตัวนางที่ใช้แรงมากมายไปกับการทุบตีจ้าวเหลียง กลิ่นหอมเปลือกไม้อ่อนๆ ความเมามายกับรสจูบที่ไม่เคยรู้จัก และคิดถึงความใจสั่นจนร่างกายแปลบปลาบในรสสัมผัสที่สามีมอบให้ นางเริ่มง่วงนอนและหลับไป..
คืนนั้นหลี่เฟิ่งเซียนนอนหลับไม่สนิท เพราะเตียงของลู่มู่เฉินแข็งมาก แข็งไม่ต่างจากพื้นเปียกแฉะในคุกใต้ดิน นางจึงฝันถึงเรื่องเลวร้ายที่นางไม่อยากจดจำอีกครั้ง ค่ำคืนที่นางถูกปิดปากด้วยยาสลบแสบจมูก เสียงของนางแหบแห้งพูดไม่ได้แม้จะตะโกนสุดเสียง
