บทที่ 45 นอนในห้องของสามี

มือเย็นยะเยือกที่ไร้เนื้อหนัง บนหลังมือยังเต็มไปด้วยตุ่มใส เล็บยาวสีแดงน่ากลัว คืบคลานเข้าหาตัวนางทีละเล็กทีละน้อย มือข้างนั้นดึงเสื้อผ้าของนางขาดจนไม่เหลือชิ้นดี หลี่เฟิ่งเซียนตัวแข็งทื่อคล้ายโดนพิษขยับไม่ได้

มือที่มีเพียงกระดูกนั้นผลักนางด้วยความแรงชนิดที่นางคิดไม่ถึง ตัวนางล้มลงไปบนกองฟางเปียกชื้น มันทั้งเหม็นทั้งคัน นอกจากกองฟางนั้นแล้วรอบๆ มีแต่สิ่งปฏิกูล นางร้องขอความช่วยเหลือแต่อ้าปากไม่ได้ ทั้งห้องอับชื้นมีเพียงแสงสว่างสายหนึ่งส่องเข้ามาจากด้านบน

นางรู้สึกได้ถึงริมฝีปากที่งับเบาๆ แถวปลายคาง ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปตามผิวเนื้อวิ่งตรงไปที่ท้องน้อยของนาง ก่อนจะทำให้ผลท้อชมพูของนางสั่นระริกราวกับโดนไฟลวก สองมือที่มีแต่กระดูกตระกองกอดนาง บีบบังคับให้นางต้องแอ่นอกไปชิดโครงร่างผอมแห้ง ลิ้นชื้นแฉะเลียไปตามคอระหง วกกลับไปดูดริมฝีปากล่างของนางเบาๆ แต่นางยังรู้สึกเจ็บมาก

หลี่เฟิ่งเซียนกลัวจับใจ แต่ร่างนั้นยังคงกอดกัดนางต่อไป มันกัดริมฝีปากของนางจนเปื่อยก่อนจะผลักนางล้ม ฉีกกระชากตู้โตวของนาง ก่อนจะทาบทับลงไปบนหน้าอก นางรู้สึกถึงยอดถันชมพูที่กำลังเสียดสีกับโครงกระดูก ก่อนที่โครงกระดูกจะโน้มตัวลงมากัดที่ปลายหูของนางอย่างจัง ท่อนเนื้อแข็งบางอย่างเริ่มถูไถตรงระหว่างขาของนาง

ผลท้อที่ปกตินางเอาไว้ปลดปล่อยทุกข์เบา ยามนี้ผลท้อนั้นกำลังเปียกชุ่มไปด้วยคราบใส ยิ่งโครงกระดูกถูไถ ร่องผลท้อยิ่งปล่อยน้ำใสมากขึ้น จนกระทั่งร่างผอมแห้งกอดนางจนแน่นและกัดปลายหูของนางอย่างแรง ความเจ็บปวดวิ่งไปยังผลท้ออวบอูม เผาไหม้ร่องชมพูระหว่างขาของนางจนกลายเป็นเถ้าถ่าน รอยไหม้นั้นหอมกลิ่นเปลือกไม้จางๆ ตัวนางสั่นระริก อ้าปากหายใจหอบ เจ็บแสบในลำคอจนพูดไม่ได้

หลี่เฟิ่งเซียนสะดุ้งตื่นขึ้นมา หายใจหอบเหนื่อย เหงื่อเต็มตัว ทั้งหวาดกลัวและรู้สึกเสียวซ่านตรงท้องน้อย นางไอออกมาสองสามคำ จนนางมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้เจ็บคอ หลี่เฟิ่งเซียนถึงมองไปทั่วห้องและเริ่มจดจำได้ว่านางไม่ได้อยู่ในคุกใต้ดินแล้ว นางนอนในห้องของสามี! นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางเพียงฝันไป!!

นางมองไปที่หน้าต่าง ฟ้ายังไม่สาง แต่ท้องฟ้าเริ่มเป็นสีเทาบ้างแล้ว ในห้องนอนยังคงมีแสงจากโคมไฟ แสดงว่ามีคนคอยดูแลตะเกียงน้ำมันด้านในโคมอย่างดี หลี่เฟิ่งเซียนยิ้ม นางคิดว่าต้องเป็นสามีของนางแน่ เขาช่างใส่ใจที่รู้ว่าตั้งแต่นางหนีออกมาจากคุกใต้ดิน

นางไม่อาจนอนในห้องมืดๆ ได้ในบางคราว ในช่วงเวลาที่นางจิตใจบอบบาง ใช่แล้ว แม้แต่นางก็มีช่วงเวลาบอบบาง ถึงช่วงเวลาอื่นนางจะเข้มแข็งไม่กลัวอะไร แต่มีบางคืนนางก็หวาดกลัวคืนมืดๆ เสียอย่างนั้น ช่างเป็นเรื่องประหลาดและทำให้นางรู้สึกรับตัวเองไม่ค่อยได้

นางมองไปรอบๆ ห้องเล็กๆ หลี่เฟิ่งเซียนมองไม่เห็นลู่มู่เฉิน

“มู่เฉิน มู่เฉิน” นางจึงเรียกออกไปสองคำ แต่ไม่มีใครตอบ ภาพที่เขากำลังยิ้มให้สาวน้อยในชุดขาวโผล่มาในความทรงจำอย่างกะทันหัน ทำให้นางแอบกลัว หลี่เฟิ่งเซียนจึงรีบลุกออกไปตามหาเขา

แต่เดินลงจากเตียงเพียงไม่กี่ก้าว นางก็รู้สึกว่าตรงระหว่างขาเปียกเมือกใสๆ เช่นเมื่อคืนอีกครั้ง

“มารดามันเถอะ นี่ข้าเป็นอะไรไป” นางสบถด่าตัวเอง

หลี่เฟิ่งเซียนรีบไปหยิบเศษผ้าของเขาเช็ดคราบพวกนั้น โยนผ้าที่ใช้แล้วทิ้งแถวนั้นไม่ได้สนใจ นางรีบร้อนออกไปทางประตูด้านหลังและเจอกับสามีของนางกำลังเดินผ่านร้านขายซาลาเปาอีกครั้ง ครั้งนี้เขาไม่ได้ยืนมองแต่เดินผ่านไปอย่างเหม่อลอย

นางรีบตามไปแต่ยังไม่ทันเลี้ยวตรงมุมถนน รถม้าคันเดิมก็วิ่งมารับเขาเช่นเดิม สาวน้อยในชุดขาวก็ยังคงยิ้มหวานให้เขาเช่นเดิมไม่มีผิด แต่วันนี้เขาดูเหนื่อยล้าจนรอยยิ้มที่เขายิ้มตอบแทบจะไม่ใช่รอยยิ้ม รอยบุ๋มข้างแก้มไม่ปรากฏ เขาเพียงขยับมุมปาก คิ้วขมวดแน่น แต่หญิงสาวในชุดขาวก็วิ่งลงมารับเขาด้านล่าง ก่อนจะจูงมือเขาขึ้นรถม้าไปด้วยกัน

หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกว่ามีใครสักคนตั้งใจนำไหน้ำส้มมาทุบทิ้งแถวนั้น นางรู้สึกเปรี้ยวในใจ โกรธจนมือสั่นแต่ไม่กล้าเข้าไปแสดงตัว นางกลัวว่าหากนางเดินเข้าไปบอกพวกเขาว่านางเห็นที่พวกเขาสวมหมวกเขียวให้นางแล้ว มู่เฉินคนชั่วผู้นั้นมีความเป็นไปได้ว่าอาจยื่นใบหย่าให้นางตรงนั้นเลย!!

เดินหลี่เฟิ่งเซียนเดินกลับเข้าจวนราวกับร่างไร้วิญญาณ นางเดินกลับไปนอนในห้องของเขา สูดดมกลิ่นเปลือกไม้ของเขาปลอบใจตัวเองว่าเมื่อคืนเขายังดูหลงใหลนางมากเพียงนั้น บางทีหญิงสาวในชุดขาวอาจเป็น..เป็น..

นางหาคำแก้ตัวไม่ได้ สารเลวเอ๊ย!!!

หลี่เฟิ่งเซียนยอมรับว่านางหึงหวงเขายิ่ง บางสิ่งในอกแทบจะเผาไหม้นางเพราะความริษยา มือของเขาควรเป็นนางผู้เดียวที่สามารถจับจูงได้ นางตัดผมของเขาไปตั้งมากมายเขายังมีโอกาสได้พบเจอสาวน้อยน่ารักเช่นนั้นอีกหรือ

เวลาผ่านไป อาหงนำอาหารเช้าและเสื้อผ้าของนางมาให้ที่ห้อง นางกลืนไม่ลงสักคำ จึงได้แต่มองโจ๊กอุ่นๆ และลุกขึ้นไปเปลี่ยนชุด ครั้งหนึ่งเขาเคยนำโจ๊กเช่นนี้มาเอาใจนางด้วย แต่ยามนี้เขาไม่สนใจนางแล้ว อาหงเองก็ไม่อาจอยู่ดูแลนางได้ เพราะต้องไปเรียนมารยาทกับเหล่ามาม่าที่ทางวังหลวงส่งมา อาหงได้แต่บอกให้นางรีบไปรับหยวนหยวนมาอยู่เป็นเพื่อน

หลี่เฟิ่งเซียนถึงพึ่งนึกได้ว่านางทิ้งยู่ยี่ไว้เป็นบ่าวนอกจวนหลายวันแล้ว นางจึงตัดสินใจว่าจะรีบไปรับยู่ยี่มาอยู่ด้วย เพราะการที่ยู่ยี่ไม่อยู่ทำให้นางอึดอัดกับการใช้ชีวิตเป็นคุณหนูใหญ่ อยากหาใครสักคนที่พูดคุยกันตรงๆ ก็ไม่มี

สาวใช้ในจวนแม่ทัพหลี่ต่างถูกท่านย่าฝึกมาอย่างดี ไม่มีผู้ใดกล้าพูดกับนางอย่างตรงไปตรงมา แม้แต่บ่นนางสักครั้งก็ยังไม่มีใครกล้า ด้วยความเสียใจที่สามีทิ้งให้นางนอนฝันร้ายคนเดียวอยู่ทั้งคืน หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกคิดถึงยู่ยี่มากเป็นพิเศษ