“พอแล้ว! หยุดพูดได้แล้ว!” ฉือหว่านเอ่ยเสียงแข็ง ตัดบทเขาทันที เธอไม่อยากฟัง
แม้แต่นิดเดียวก็ไม่อยาก
ฮั่วซือหานหัวเราะเย็นชา เขาตั้งใจให้ฉือหว่านฟัง เขาอยากให้เธอจำไว้ให้ขึ้นใจ...ว่าสิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่เธอเป็นคนไม่ต้องการเอง
เธอไม่ต้องการ… เขาก็เลยเอาไปให้เพื่อนของเธอแทน!
ฮั่วซือหานปล่อยมือจากเธอทันที เสียงเย็นชาพูดว่า “ได้ หย่าก็หย่า พรุ่งนี้เลย ถ้าไม่ติดคุณย่าฉัน ฉันไล่เธอลงจากตำแหน่งคุณนายฮั่วไปนานแล้ว ผู้หญิงข้างนอกยังต่อแถวรออีกเพียบ!”
หัวใจของฉือหว่านเจ็บจนแทบแตก เธอกำมือขาวซีดแน่น ขอบตาแดงก่ำ “งั้นพรุ่งนี้เก้าโมงเช้า เจอกันหน้าสำนักงานทะเบียนสมรส”
พูดจบ ฉือหว่านก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมาแม้แต่น้อย
ฮั่วซือหานมองแผ่นหลังบอบบางของเธอ สีหน้าเย็นเยียบ งั้นก็หย่ากันไปเลย
เขาเองก็อยากจะตัดขาดกับเธออยู่แล้ว
ชีวิตแต่งงานระหว่างเขากับเธอ ควรจะจบลงนานแล้ว
ในตอนนั้น เสียงเรียกเข้ามือถือก็ดังขึ้น เป็นสายจากเลขาจ้าว
เลขาจ้าว “ประธานครับ วันนี้คุณโหลวตกจากสลิง คนที่ตัดสายสลิงยังถูกขังอยู่ในสถานีตำรวจ คุณโหลวไม่อยากปล่อยไป อยากให้คนนั้นติดคุกไปตลอดชีวิต”
ตอนนี้ฮั่วซือหานอารมณ์ย่ำแย
