หรงฉือไม่ได้รู้สึกประหลาดใจที่เจอเธอ ยื่นมือไปลูบหัวเธอ “มาเยี่ยมหลังจากเลิกเรียนแล้วหรือคะ?”
“ใช่ค่ะ!” เฟิงจิ่งซินเห็นเธอแล้วดีใจอย่างมาก พลางเรียกคุณย่าเฟิง “ยายทวดคะ”
คุณยายหรงเพิ่งจะขานรับเล็กน้อย เฟิงถิงเซินก็เดินออกมาจากห้องผู้ป่วย
เขามองมาทางพวกเธอพยักหน้าให้เล็กน้อย
คุณยายหรงสีหน้าเย็นชา แต่ไม่ได้พูดอะไร
หรงฉือชำเลืองเขาเล็กน้อยจากนั้นก็มองไปทางอื่น
เห็นว่าเฟิงจิ่งซินมีเรื่องอยากจะเล่าให้เธอฟัง เธอจึงกล่าวว่า “แม่กับยายทวดหนูขอเข้าไปเยี่ยมย่าหนูก่อนนะ”
“ค่ะ...”
เฟิงจิ่งซินได้ยินดังนี้ จึงทำได้เพียงระงับความอยากไปชั่วครู่ ยื่นมือไปจูงมือของหรงฉือเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยพร้อมกับเธอ
เฟิงถิงเซินรับกระเช้าผลไม้และดอกไม้ที่พวกหรงฉือเอามา เดินตามพวกเธอกลับไปในห้องผู้ป่วยเช่นกัน
คุณย่าเฟิงเห็นว่าหรงฉือและคุณยายหรงมาเยี่ยม ยิ้มออกมาด้วยความประหลาดใจทันที “พวกเธอมาได้อย่างไร?”
คุณยายหรงเห็นว่าเธอเคลื่อนไหวไม่สะดวก แต่ก็ยังฝืนทนเจ็บลุกขึ้นนั่ง จึงรีบพูดปรามว่า “เธอยังจะมีหน้ามาพูดอีก เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ยังไม่ยอมบอกพวกเราอีก”
เมื่อพูดเช่นนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของคุณย่าเฟิงจางลงไป
