เธอหันไปมองแล้วนั่งลงด้านข้าง มองเฟิงถิงเซินที่กำลังมองมาที่พวกเธอ “พ่อคะ หนูอยากกินข้าวที่นี่ พวกเราให้เขาใส่กล่องเอามากินที่นี่ได้ไหมคะ?”
เฟิงถิงเซิน “ได้สิลูก”
เฟิงจิ่งซินมีความสุขกอดหรงฉือไม่ยอมปล่อย
บทสนทนามากมายระหว่างคุณยายหรงและคุณย่าเฟิงยังคงดำเนินอย่างต่อเนื่อง
หรงฉือนั่งอยู่ด้านข้าง พูดแทรกเพียงบางครั้งเท่านั้น
ผ่านไปพักใหญ่ เฟิงจิ่งซินรู้สึกเหนื่อยแล้ว จึงกล่าวกับหรงฉือว่า “แม่คะ เมื่อไหร่งานของแม่จะเสร็จล่ะคะ?”
หรงฉือไม่อยากให้คุณยายหรงได้ยิน จึงอุ้มเธอมานั่งที่โซฟาในห้องผู้ป่วย จึงกล่าวว่า “ไม่แน่ใจเหมือนกันลูก แต่ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด แม่น่าจะยุ่งขึ้นเรื่อย ๆ นะ”
“อะไรนะคะ?”
เฟิงจิ่งซินไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ เธอผิดหวังอย่างมาก
“งั้นแม่จะพาหนูไปเล่นสกีเมื่อไหร่คะ?” เธอยังคงจำเรื่องนี้ได้อยู่สินะ
หรงฉือหยุดคิดครู่หนึ่ง พลางกล่าว “เดือนหน้าแล้วกัน”
“จริงหรือคะ?”
“จ้ะ” หรงฉือกล่าว “ไว้แม่มีเวลาว่าง จะบอกหนูนะ”
“ได้ค่ะ!” เฟิงจิ่งซินมีความสุขขึ้นมาทันที
เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืน เฟิงจิ่งซินจึงรีบถามว่า “จริงสิแม่คะ เมื่อคืนแม่ได้ออกไปชอปปิ้งหรือเปล่าคะ?”
หรงฉือชะง
