หรงฉือ “อืม”
พอเล่าจบก็ดูเหมือนเฟิงจิ่งซินนึกขึ้นมาได้ว่าหรงฉืออาจจะไม่รู้จักตานตาน เธอเลยพูดขึ้นอีกครั้ง “ตานตานเป็นเพื่อนหนูเอง เธอเรียกคุณอาเฮ่อว่าคุณลุง”
“อื้ม” หรงฉือขานรับ พอเห็นว่าเธอคึกคักอยากแบ่งปันขนาดนี้ เลยพูดออกไป “แล้วพวกหนูไปเล่นอะไรกันมาล่ะ?”
“พวกหนูไปเล่นเกมเขาวงกตมา”
“อืม”
หรงฉือนั่งฟังอยู่ข้าง ๆ ไม่แสดงสีหน้าท่าทีอะไร คุณยายหรงกลับมีใบหน้ามืดครึ้ม
ก่อนหน้านี้ที่เฟิงถิงเซินอยากพาเฟิงจิ่งซินกลับไป เธอคิดว่าเฟิงถิงเซินต้องการดูแลลูกด้วยตัวเองเสียอีก
ตอนนี้เพิ่งได้รู้ว่าเขาไม่ได้ดูแลลูกด้วยตัวเอง สนใจแต่นัดกับหลินอู๋ก็แล้วไปเถอะ แต่นี่ถึงกับยอมให้คนอื่นช่วยดูแลลูกให้เขาแทน ไม่ยอมให้หรงฉือดูแล
สีหน้าของเธอดูไม่ได้เอาเสียเลย
เฟิงจิ่งซินไม่รู้ความนึกคิดในใจของคุณยายหรง
เธอถึงตรงนี้ แล้วก็เล่าว่า “คุณอาเฮ่ออยากให้หนูอยู่กินข้าวเย็นด้วย แต่หนูอยากกลับมากินข้าวที่บ้าน เลยโทรมาหาแม่”
หรงฉือ “อื้อ”
เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “แล้วได้พูดขอบคุณคุณอาเฮ่อของหนูไหม?”
“พูดแล้ว” เฟิงจิ่งซินว่าอย่างมีความสุข
หรงฉือเองก็ไม่ได้ถามอะไรอีก
เฟิงจิ่งซินทำการบ้านเสร็จแล้ว ข้
