บทที่ 11 คนที่ขวางทางย่อมมีจุดจบ
หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ มู่เฉินจึงก้มลงมองชุดของตน
“ข้าจะกลับไปเปลี่ยนชุด พ่อบ้านก็เฝ้านางเอาไว้ก่อน หาอาหารให้นางกินด้วย วางเรื่องความไม่พอใจของท่านลงแล้วดูแลนางให้ดีเหมือนแขกคนหนึ่ง” พ่อบ้านพยักหน้ารับ เขาแอบยิ้มเมื่อมู่เฉินเดินออกไป
ลี่ถังถูกช่วยขึ้นมาจากบ่อร้างในสภาพครึ่งเป็นครึ่งตาย ร่างกายเย็นเฉียบจนไร้ความรู้สึก เมื่อนางลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตนเองอยู่ในห้องพักเล็ก ๆ ที่ไร้ซึ่งคนดูแล
ไม่มีแม้กระทั่งสาวใช้คนใดเข้ามาปรนนิบัติ ไม่มีแม้ชาร้อนสักถ้วยให้คลายหนาว
นางพยายามขยับตัว แต่พบว่าร่างกายของตนเองอ่อนล้าอย่างหนัก ผ้าห่มที่คลุมร่างอยู่บางเฉียบ ราวกับจงใจให้นางทรมานจากพิษไข้
ขณะที่นางยังไม่เข้าใจว่าสิ่งใดเกิดขึ้น เสียงพูดคุยเบา ๆ จากหน้าห้องก็ดังขึ้น
“นางยังไม่ตายหรือ”
“ช่างอึดนัก ตกบ่อไปตั้งนาน ยังรอดออกมาได้อีก”
“แต่ก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องเปลืองแรงเก็บกวาดศพ”
หัวใจของคนที่แสร้งหลับบนเตียงกระตุกวูบ ดวงตาเบิกโพลงขึ้นทันที ซูปี้ นางรู้ว่าข้าตกบ่อ
รู้… แต่ไม่มีใครคิดช่วย! หรือนางรู้เห็นกับคนที่ผลักข้าลงไป
ผู้คนในจวนนี้ล้วนเลือดเย็น อำมหิต ไร้ซ
