บทที่ 17 สุนัขยังไม่กัดเจ้าของ
ผู้คนเริ่มเข้ามามุงดูคนทั้งสอง บางคนสาปแช่ง บางคนตะโกนด่าทอ
"เจ้ากล้าหลอกเจ้านายของตนได้อย่างไร หมายังไม่กัดเจ้าของ คนสารเลวเลี้ยงไม่เชื่อง"
"ข้าล่ะสงสัยนักว่าทำไมพวกเจ้าถึงได้ทำตัวพองขน ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้"
"คนเช่นพวกเจ้า สมควรโดนเฆี่ยนจับแบกประจานไปทั่วทั้งเมือง"
“ทำให้คนรักเข้าใจกันผิดเพราะความโลภของตนช่างน่ารังเกียจ”
“วันนั้นข้าเห็นแม่นางคนนั้นด้วย คงเป็นคู่หมาย น่าสงสารยิ่งนัก”
“แล้วนางจะได้รู้ความจริงหรือไม่” ผู้คนต่างพูดกันไปต่าง ๆ นานา
ข้าวของ ขยะและหิน ถูกโยนใส่หญิงโฉดชายชั่วทั้งสอง เรื่องนี้ไม่ได้มีใครทำพวกเขาเลย แต่เป็นเขาทั้งสองที่ทำตนเอง
หลังจากพ่อบ้านและซูปี้ถูกพาตัวไปศาลของเมืองและตัดสินตามความผิดไป มู่เฉินก็แทบจะไม่มีเวลาได้พักผ่อนแม้แต่น้อย
เขาต้องจัดการเรื่องในจวนและกิจการไม่เว้นแต่ละวัน ปัญหาที่พ่อบ้านสร้างไว้ มีไม่น้อย และเขาก็ต้องเร่งมือสะสางมันให้จบ ยิ่งจบเร็วคนก็จะยิ่งเชื่อมั่นใจตระกูลมู่
"นายท่าน ร้านฝั่งตะวันออกแจ้งว่ามีปัญหาเรื่องสินค้า พวกเขาต้องการให้ท่านไปตรวจสอบด้วยตัวเองขอรับ"
"ส่งคนของเราที่ไว้ใจได้ไปก่อน บอกพวกเ
