บทที่ 22 หวังแค่ได้อยู่ใกล้
ลี่ถังยืนมองสภาพของชายคนรัก เมื่อก่อนเสื้อผ้าของเขาเปรอะเปื้อนสักนิดก็ไม่มีแต่ยามนี้กลับแต่งตัวเหมือนคนงาน เสื้อผ้าสีซีดทั้งยังเปื้อนฝุ่นและเหงื่อ คนจะจำไม่ได้ก็ไม่แปลก
นางไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าอีกฝ่ายทำเช่นนี้ทำไมกัน
“คุณหนู...ไปเก็บเงินเถอะเจ้าค่ะ” สาวใช้ข้างกายสะกิดเรียกและเอ่ยชมมู่เฉินไม่หยุดปาก “คุณชายมู่ช่างเป็นคนอดทนจริง ๆ นะเจ้าคะ ทำงานหนักขนาดนี้ก็ไม่ปริปากบ่นเลย”
ลี่ถังไม่ตอบคำ ยามนี้นางรู้สึกปวดหัวกับความดื้อรั้นของมู่เฉินเสียเหลือเกิน
“อย่างนี้นี่เองคุณชายมู่ถึงได้มายกของ แม่นางลี่ถังอย่าใช้งานว่าที่สามีหนักนักสิ” ลี่ถังทำได้แค่ยิ้ม พูดอะไรกับคนในตลาดมากไม่เป็นผลดีกับใคร หญิงสาวเพียงแค่บอกราคาของแล้วเก็บเงินมา มู่เฉินก็ยืนรอเพื่อจะไปส่งของในที่ต่อไป
พอนางหันไปเจออีกฝ่ายก็ยิ้มให้ เป็นอย่างนี้ทั้งวันตั้งแต่เช้ายันเย็น
และเมื่อถึงเวลาเลิกงานมู่เฉินก็รั้งตัวของลี่ถังเอาไว้ ชายหนุ่มเอื้อมมือมาจับข้อมือของหญิงสาว ลี่ถังรู้สึกได้ว่ามันสากและไม่เหมือนกับครั้งก่อนแต่นางก็ยังดึงมือออกจากอีกฝ่ายเหมือนเดิม ไม่ใช่เพราะรังเกียจ แต่...
“ข้ามีเรื่องอยากจะพูดก
