“ท่านพ่อ” นางเรียกได้เพียงแค่นั้น กลอกตามองไต้ซือครั้งหนึ่งและมองไปยังเด็กหนุ่มผู้นั้นอีกครั้ง
“บาดแผลเจ้าสาหัสไม่น้อย ถึงขั้นเสียโฉม น่าเศร้าใจยิ่ง” ไต้ซือส่ายหน้าไปมา เห็นเด็กหนุ่มขับไล่ชายชุดดำไปหมดแล้วจึงพยักหน้าเรียกให้เข้ามาใกล้
เสิ่นฉางซีกลอกตามอง เพราะเลือดไหลเข้าตาทำให้นางมองไม่ชัด ก่อนสติจะหลุดลอย นางรับรู้เพียงว่ามีใครคนหนึ่งอุ้มนางไว้ แม้กายของเขาจะมีกลิ่นคาวเลือด แต่นางกลับรู้สึกได้ว่าหัวใจของเขาเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เสียงหัวใจใต้ใบหูของนางนั้นทำให้นางหลับใหลไปด้วยความวางใจ
นางเชื่อใจว่าคนผู้นี้จะไม่ทำร้ายนาง.
เด็กหนุ่มวัยสิบสี่ท่าทางเกียจคร้าน เอนกายกึ่งนั่งกึ่งนอนบนกิ่งไม้ใหญ่ สายลมโชยพัดผ่านทำเอาเส้นผมของเด็กหนุ่มที่รวบไว้อย่างไร้ระเบียบพลิ้วไหว เสียงความเคลื่อนไหวด้านล่างเรียกดวงตาที่ปิดสนิทให้ลืมตาขึ้น สองมือประสานรองศีรษะของตน แต่สายตาคู่นั้นหลุบมองตามทิศทางของเสียงที่ได้ยิน
“เด็กหน้าผี!”
“เด็กหน้าผี!”
“เด็กหน้าผี!”
“โอ๊ย!”
เด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งล้อมวงตะโกนใส่ ซ้ำยังผลักไหล่เซไปเซมาคนละทีสองทีจนคนตัวเล็กล้มลง และคงเพราะทนความเจ็บไม่ไหวจึงส่งเสียงร้องออกมา เพียงเสียงร้องเจ็บปวดที่แหบแห้งดังขึ้น เด็กตัวโตเหล่านั้นก็ตกใจพากันวิ่งหนีเตลิดไปคนละทิศละทาง
สวินเย่ว์ ได้แต่มองดูเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างไม่คิดยื่นมือช่วยเหลือ ดวงตาคมกริบคู่นั้นหรี่มองเด็กตัวเล็ก เพ่งมองเพียงครู่เดียวก็เห็นได้ชัดว่าเป็นเด็กผู้หญิงที่เขากับไต้ซือเคยช่วยเหลือเมื่อครึ่งปีก่อน
เมื่อตอนที่เขาอายุสิบขวบนั้น มีนักพรตบ้าบอจากที่ใดไม่รู้มาตรวจดวงชะตาของเขา แล้วกล่าวหาว่าดวงชะตาของเขาเป็นดวงชะตาทรราช ในภายภาคหน้าสองมือจะเปื้อนโลหิต นั่งอยู่บนภูเขาซากศพคนนับแสน ด้วยคำทำนายอันน่าสะพรึงนี้ แม้บิดาไม่ใช่ผู้โง่เขลาเลื่อนลอย แต่วีรกรรมที่เขาก่อมานั้น ผู้อื่นมองว่าเขาร้ายกาจแต่เด็ก มีแววตากระหายโลหิต ประจวบกับไต้ซือซูผ่านมาพอดี ได้ยินเรื่องคำทำนายดวงชะตาของเขาแล้วก็เอาแต่พยักหน้าขึ้นลง แล้วเอ่ยปากขอรับเลี้ยงเขาไว้เป็นเวลาสี่ปี แม้มารดาไม่ยินดีแต่ด้วยบิดาเลื่อมใสไต้ซือซูมานาน จึงยอมให้เขาคิดตามไต้ซือซูที่ท่องเที่ยว อีกไม่กี่วันก็จะครบกำหนดแล้ว เขาจะได้กลับ ‘บ้าน’ เสียที
ครึ่งปีก่อนเขากับไต้ซือซูบังเอิญพบเหตุการณ์คนชุดดำกลุ่มหนึ่งไล่ล่ารถม้าคันหนึ่ง จนกระทั่งรถม้าและม้าหลุดออกจากกัน รถม้ากลิ้งหลายตลบตกลงมาที่ตีนเขา เดิมทีเขาไม่คิดช่วยเหลือผู้ใดอยู่แล้ว แต่ชื่นชอบการฆ่าฟันเป็นชีวิตจิตใจ เขาสนใจชายร่างใหญ่ผู้นั้น แม้ปิดบังใบหน้าแต่ดวงตาดุดัน แผ่ไอสังหารอำมหิตรุนแรง ทำให้เลือดในกายของเขาเดือดพล่าน อยากประมือด้วยสักครั้ง แต่เมื่อเห็นชายผู้นั้นใช้มือข้างหนึ่งหิ้วคอเสื้อเด็กหญิงที่สวมชุดเด็กชายขึ้นมา ใช้มือที่สวมถุงมือดูประหลาดตา กางนิ้วทั้งห้าบีบศีรษะเด็กน้อย ฝ่ามือนั้นราวกับนาบมาด้วยไฟเมื่อสัมผัสศีรษะของเด็กน้อยก็ได้กลิ่นเนื้อไหม้และเสียงกรีดร้องของเด็กหญิงผู้นั้น ไม่ทันรู้ตัว เขาก็หยิบลูกศรขึ้นคันธนูแล้วปล่อยออกไป
“สวินเย่ว์”
ได้ยินเสียงราบเรียกเหมือนดึงสติของเขาไว้ทำให้เขาชะงักไป เขาไม่คิดจะช่วยเด็กหญิงตัวน้อย เพียงแค่มองว่าคู่ต่อสู้ที่เหมาะสมคือ
เขาต่างหาก!
ทว่าไม่ได้ประมือกันจริงจัง คนของสำนักคุ้มภัยพยัคฆ์คำรามมาปรากฏตัวเสียก่อน เดิมทีเขาไม่ได้ใส่ใจผู้ใด แต่เพราะไต้ซือซูบังคับให้เขาติดตามคนกลุ่มนี้กลับไปด้วย ไต้ซือซูช่วยชีวิตเด็กหญิงคนนั้นแต่ใบหน้าของนางมีรอยแผลที่คาดว่าจะทิ้งแผลเป็นไว้ และเพราะเลือดเข้าดวงตา นางต้องปิดดวงตากลายเป็นคนตาบอดไปนานนับเดือน ที่ซ้ำร้ายกว่า ขาข้างขวาถูกเหยียบจนกระดูกแตก นางไม่สามารถเดินเหินได้อย่างคนปกติ จึงไม่แปลกที่ยามนี้นางจะเดินลากขาข้างขวา ไต้ซือซูช่วยรักษาดูแลนางอยู่ครึ่งเดือน ระยะเวลานั้นเขาอยู่ในสำนักคุ้มภัยพยัคฆ์คำรามโดยไม่สนใจผู้อื่น นอกจากนั่งๆ นอนๆ และฝึกยุทธ์ตามที่ไต้ซือซูแนะนำเช่นทุกวัน
เด็กคนนั้นอยู่ในห้องของนาง มีหมอท่านหนึ่งเข้ามาช่วยรักษานาง เขาได้ยินไต้ซือซูเรียก ‘หมอหวังข่าย’ และชายหนุ่มอีกคนที่เป็นน้องชายเจ้าของสำนักคุ้มภัยชื่อ ‘เกาเทียนฉี’ คอยดูแลนาง เขาไม่เคยเข้าไปเยี่ยมดู นางมิใช่ญาติพี่น้องคนรู้จัก ที่ยื่นมือช่วยอุ้มนางมาเพราะถูกสายตาของไต้ซือซูสั่งให้ทำ แต่ในบางคืนที่เขาหลบออกมาเดินเล่นผ่านมาทางห้องที่นางอยู่ ได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นลอดผ่านบานหน้าต่างออกมา
นางอายุเท่าไหร่กัน
เด็กตัวแค่นั้น....
ผ่านไปครึ่งเดือน ไต้ซือซูบอกให้เขาเตรียมตัวเพื่อเดินทาง ก่อนจากไป ได้บอกกล่าวกับเกาฮ่วนปิ่งว่า จะกลับมาเยี่ยมดูอาการเด็กคนนั้นอีกครั้ง
ผ่านมาครึ่งปี ประจวบกับครบกำหนดกลับบ้านของเขาแล้ว ไต้ซือซูแวะมาดูอาการเด็กหญิงคนนั้นและเตรียมส่งเขากลับคืนสู่ครอบครัว
เด็กหนุ่มวัยสิบสี่ปีจ้องมองเด็กหญิงวัยสิบขวบที่ค่อยๆ ยันกายขึ้น นิ้วมือเล็กๆ ปัดเส้นผมที่ยุ่งเหยิง นางมิได้ปักปิ่นหรือเกล้าผม เพียงใช้แถบผ้าสีแดงสดรวบมัดเส้นผมไว้ด้านหลังอย่างเรียบง่าย เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็เป็นเพียงผ้าฝ้ายเนื้อหยาบ ร่างเล็กลากเท้าข้างที่เจ็บค่อยๆ เดินไปริมตลิ่ง ก้มลงถอดรองเท้าแล้วยกชายกระโปรงขึ้นยื่นเท้าลงไปในสระน้ำ
ดวงตาเด็กหนุ่มกระตุก เขายืดกายแล้วลุกขึ้นกระโจนเข้าไปทางเด็กหญิงตัวน้อย มือกร้านจากการฝึกเพลงกระบี่ยื่นไปคว้าไหล่ของเด็กหญิงไว้ก่อนที่นางจะเดินลงน้ำไป
“นี่!”
เขากระชากร่างเล็กอย่างแรง เด็กหญิงหันกลับมามอง ดวงตาคู่นั้นเบิกกว้าง แรกทีเดียวเขาคิดว่านางตกใจและจะส่งเสียงหวีดร้องจึงรีบยื่นมือข้างหนึ่งไปปิดปากของนางไว้ก่อน
“อย่าร้องนะ” เขาเกลียดเสียงร้องของผู้หญิงที่สุด!
ดวงตากลมกะพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นว่านางยืนยันด้วยการพยักหน้าหงึกหงักแล้วเขาจึงคลายมือออกและจับไหล่เล็กนั้นให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา
