ซี้ดดด...
ทันทีที่พูดประโยคนี้ออกมา
คนทั้งสำนักบัณฑิตหลวงต่างก็พากันลนลาน
พวกเขารอไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว นับประสาอะไรกับแปดปีสิบปี หากต้องรอเป็นสิบปี เช่นนั้นผมคงได้ขาวกันก่อนแน่
"หานอ๋องเฟย หากท่านหิว ท่านก็หาอะไรกินก่อน หากเหนื่อย ก็นอนพักสักงีบ แต่สิบปีมันนานเกินไป พวกข้าได้รอจนว้าวุ่นใจเป็นแน่"
"นั่นน่ะสิ หากอ่านเรื่องนี้ไม่จบ ข้าคงค้างคาใจ กินไม่ได้นอนไม่หลับ เฝ้ารอให้ท่านเขียนต่อ"
กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะ
คนเหล่านี้ เห็นนางเป็นนักเขียนนิยายไปแล้วหรืออย่งไร
นางว่างขนาดที่มีเวลามาเขียนนิยายให้พวกเขาอ่านกันหรืออย่างไร
บัณฑิตหนึ่งในนั้นพูดด้วยความร้อนรน "ปิ่นระย้าด้ามนั้นของอาจารย์ซ่างกวานประณีตงดงาม หยกก็ยังเป็นของชั้นดี หรือว่าท่านไม่อยากได้ที่หนึ่ง ไม่อยากได้ปิ่นระย้าผีเสื้อหยกขาวแล้วหรือ"
"ข้าอยากรักษาชีวิตข้าไว้มากกว่า"
ทั้งสำนักบัณฑิตหลวงเสียงดังระงม
บ้างก็เตือนกู้ชูหน่วน
บ้างก็ส่งข้าวส่งน้ำมาให้กู้ชูหน่วน
บ้างก็ตัดพ้อหานอ๋องและฮ่องเต้เย่ หากไม่ใช่เพราะพวกเขา มีหรือที่กู้ชูหน่วนจะหยุดเขียน
ยังมีบางคนที่คอยวิเคราะห์เนื้อหาตอนต่อไป
ซ่าง
