ในที่สุดเฉินจืออี้เข้าไปในห้องทำงานของฉัน
แต่คนที่รอต้องรับเขาอยู่คือฉินตงเฟิง
“เสี่ยวซิงซิงยังน้อยใจนายอยู่เหรอ? ฉันได้ยินคนในสตูดิโอบอกว่า เสี่ยวซิงซิงไม่ได้มาทำงานเจ็ดวันแล้ว”
“อะไรนะ? ทำไมถึงไม่มีใครบอกฉัน?”
“ทำไมล่ะ? นั่นน่าจะเป็นเพราะว่านายเอาแต่สนใจฉินไฉ่เวยน้องสาวของฉัน ฉันเลยคิดว่านายไม่สนใจเรื่องเสี่ยวซิงซิงแล้วซะอีก จะว่าไปแล้วถึงเสี่ยวซิงซิงจะหูหนวกและเป็นใบ้ แต่เธอก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว งอนไม่นานหรอก หิวแล้วเดี๋ยวก็กลับมา…”
ผลัวะ——
เฉินจืออี้ต่อยไปที่หน้าของฉินตงเฟิงด้วยแววตาโกรธ “นายก็รู้ว่าเธอทั้งหูหนวกและเป็นใบ้! เธออยู่ข้างนอกแล้วถูกคนรังแกจะทำยังไง?”
“ถูกรังแกงั้นเหรอ? เฉินจืออี้ ในโลกนี้คนชอบรักแกเธอมากที่สุดก็คือนายไม่ใช่หรือไง?”
ฉินตงเฟิงผลักเขาออกและจัดคอเสื้อที่ยับยู่ยี่ “จืออี้ ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะไม่โลภมากขนาดนี้ ถ้าฉันเป็นนาย เวลานี้ฉันคงเลือกโทรแจ้งตำรวจแล้ว หรือถ้านายจะยอมแพ้และตำหนิตัวเองแล้วรอให้เธอกลับมาก็ได้ ไม่แน่นะจริง ๆ แล้วเธออาจจะอยู่ข้าง ๆ นายมาตลอดก็ได้!”
