“รับเป็น...สเต๊กปลาแซลมอน สเต๊กเนื้อวากิวมีเดียมแรร์ แล้วก็น้ำแร่ครับ อ้อปลาแซลมอนขอแบบสุกนะครับ”
เมื่อสั่งอาหารเสร็จเขาก็หันมาสบตาของเธอที่มองเขาอยู่
“แล้วจะถามลินทำไมว่าอยากทานอะไร พอลินบอก พี่เมฆก็ไม่สั่งให้อยู่ดี”
“แต่ลินต้องทานอาหารที่มีประโยชน์ ดูตัวเองสิผอมลงขนาดไหน”
เธอจึงหันหน้าหนีเขาแล้วเสมองไปทางอื่น
สายตาของเธอปะทะกับดวงตาคู่หนึ่งที่มองมาทางเธอพอดี เธอมองชายหนุ่มคนนั้นที่มีหน้าตาหล่อเหลา ผิวขาวจัด ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นมันช่างคุ้นเคย นลินมองแล้วพยายามนึกว่าเคยเห็นใบหน้านี้ที่ไหน
ชายหนุ่มคนนั้นก็มองเธอแล้วครุ่นคิดไม่ต่างกันกระทั่งทั้งสองอุทานออกมาพร้อมกันเบาๆ
“พี่พอล”
“น้องลิน”
ทั้งคู่ยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ
นลินรีบลุกขึ้นยืนโดยอัตโนมัติแล้วเดินไปหาชายหนุ่มทันที ทั้งสองสวมกอดกันแน่นอย่างลืมตัวหลังจากไม่ได้เจอกันมานานหลายปี
พอลคือชายหนุ่มที่เคยอยู่ข้างบ้านนลินและเขาย้ายไปอยู่ต่างประเทศกับครอบครัวเมื่อหกปีก่อน ซึ่งทั้งสองสนิทกันมาก พอลเป็นเพื่อนคนเดียวของเธอ ณ ตอนนั้น แม้อายุเขากับเธอจะห่างกันถึงเจ็ดปีก็ตาม หลังจากเขาย้ายไปและขายบ้านหลังนั้นเธอก็ไม่ได้ติดต่อเขาอีกเลย กระทั่
