เธอมองหน้าเขาและคิดว่าเขาดูแลเธอเพราะเป็นห่วงลูกต่างหาก จากนั้นก็คิดอะไรเพลินๆ จนเผลอหลับไปเพราะความง่วงในที่สุด
เมื่อมาถึงบ้านเมฆาช้อนร่างบางขึ้นบนแขนแกร่งแล้วอุ้มขึ้นห้องไป เขาวางเธอลงอย่างเบามือพลางเลื่อนสายตามองหน้าท้องที่ยังคงแบนราบของหญิงสาวแล้วลูบมันอย่างแผ่วเบาจากนั้นก็ห่มผ้าให้เธอแล้วเดินออกจากห้องไป
นลินตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเรียกเข้าที่ดังมาจากมือถือ ดูเวลาก็เห็นว่าสองทุ่มตรงและคนที่โทรมาคือพี่ชายของเธอเอง หลังจากที่เธอย้ายเข้ามาอยู่บ้านของเมฆา ภาคินพึ่งโทรหาเป็นครั้งแรก
"พี่คิน"
[อยู่ที่นั่นเป็นยังไงบ้าง] ภาคินถามน้องสาวเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความเป็นห่วง
“ก็ดีค่ะ พี่คินจะโทรมาบอกว่าต้องเดินทางไปทำงานอีกแล้วใช่ไหมคะ”
[เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่เข้าไปหา]
“จริงเหรอคะ” เธอถามออกมาอย่างดีใจ
[จริงสิ แล้วไอ้เมฆดูแลลินดีหรือเปล่า]
“พี่เมฆดูแลลินดีมากๆ เลยค่ะ"เธอพูดด้วยน้ำเสียงสดใสจนภาคินที่ได้ยินยังยิ้มตาม
[งั้นไว้พี่จะแวะไปหานะ]
“แล้วเจอกันค่ะ”
เธอยิ้มกว้างออกมาแล้วหลับตาลงอีกครั้งจู่ๆ ก็รู้สึกหิวจึงลงไปหาอะไรกินในห้องครัว เธอยืนหาสวิตช์ไฟอยู่สักพักก็หาไม่เจอสักทีจึงเดินย่องไปตามความมืดท
