นลินมองออกไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอยจนพอลเองอดที่จะกังวลไม่ได้จึงต้องพูดขึ้น
“ลินไม่ได้เสียอะไรไปเลย เขาต่างหากที่เสียคนที่รักเขาไป ลินยังมีลูกทั้งคน เข้มแข็งเพื่อลูกนะ”
เมื่อพอลพูดจบเธอหันไปมองหน้าเขาแล้วร้องไห้ออกมาพร้อมสวมกอดชายหนุ่มแน่นอย่างต้องการที่พักพิง คำพูดของเขาปลอบประโลมใจที่เจ็บปวดของเธอได้เป็นอย่างดี พอลกอดเธอพร้อมลูบหลังเบาๆ อย่างให้กำลังใจ
“ลินจะเข้มแข็งเพื่อลูกค่ะ” เธอคลายอ้อมกอดจากเขาแล้วใช้หลังมือปาดน้ำตาและยิ้มออกมาแม้ว่าใบหน้าจะแดงก่ำก็ตาม
“คุณแม่เลิกร้องได้แล้วเดี๋ยวลูกออกมาขี้แยกันพอดี” เขาพูดแล้วลูบหัวเธออย่างเอ็นดู
“ไม่ร้องแล้วค่ะ”
“เก่งที่สุด แล้วนี่ลินจะไปนอนไหน”
“ลินเปิดโรงแรมนอนแถวนี้ก็ได้ค่ะ ลินไม่ได้เอากุญแจบ้านมา”
“ถ้าลินไม่รังเกียจ พี่มีห้องว่างพอดี ตอนนั้นซื้อไว้สองห้อง ลินสามารถเข้าไปอยู่ได้นะ ห้องอยู่ตรงข้ามกับพี่ เผื่อมีอะไรฉุกเฉินพี่จะได้ดูแลได้”
นลินคิดสักพักจึงพยักหน้าตอบตกลง
ด้านเมฆาเขาออกไปจากบ้านหลังจากที่นลินออกไปไม่นานเช่นเดียวกัน ชายหนุ่มดูแลลิตาสองวันเต็มโดยที่ไม่ได้กลับไปบ้าน เขาคิดว่านลินคงไปไหนได้ไม่ไกลและต้องกลับบ้านของเขาอย่างแน่นอน
แต
