ตอนที่ 10.
“อยู่เป็นผีเฝ้าห้องนั้นเถอะนะ ฉันไปล่ะ”
“เปิดนะ เปิดประตูนะอิ่มใจ ฉันบอกให้เปิดไง...”
ร้องตะโกนแค่นั้นก็หยุดร้อง เพราะรู้ดีกว่าอิ่มใจไม่มีทางเปิดประตูให้อย่างแน่นอน หญิงสาวนึกโกรธตัวเองที่ตามเล่ห์เหลี่ยมของคนพาลพวกนี้ไม่ทัน
“ทำไมโง่นักวะไอ้พลอย...”
ยกมือขึ้นตบศีรษะตัวเองแรง ๆ อย่างไม่สบอารมณ์ ขณะกวาดสายตามองสำรวจห้องที่รกไม่ต่างจากรังหนูเบื้องหน้าด้วยสายตาขยาด ไม่กล้าขยับเขยื้อน ได้แต่ยืนพิงประตูอยู่กับที่ ก็จะให้ขยับได้ยังไงล่ะ เดี๋ยวหนู เดี๋ยวงู โผล่ออกมา หล่อนมิถูกแทะเนื้อตายหรือ แค่คิดก็ขนลุกซู่แล้ว คอยดูเถอะ ออกไปได้เมื่อไหร่ แม่จะเอาคืนให้หนักเลย
“เป็นยังไงบ้าง สำเร็จไหมนังอิ่ม” เมื่อเห็นต้นห้องคนสนิทเปิดประตูเข้ามา ดารารัศมีก็รีบถามออกไปด้วยความอย่างรู้
อิ่มใจรีบปิดประตูเดินเข้ามานั่งที่พื้นตรงหน้าเจ้านาย ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มสะใจ
“สำเร็จสิคะ นังนั่นอยู่ในห้องใต้หอหลังคาแล้วค่ะ เสียดายที่คุณรัศมีไม่ได้ยินเสียงมันร้องตอนรู้ตัวว่าถูกหลอก แม้... ฟังแล้วเหมือนเสียงสุนัขเห่าหอนไม่มีผิดเลยค่ะ”
ดารารัศมีหัวเราะออกมาอย่างสะใจ ก่อนจะหยิบธนบัตรสีม่วงออกมาจากกระเป๋าสตางค์สองใบ แ
